Прочытайце.выпишыце па узору дзеясловы разам з назоуниками або займенниками, да яких, яны адносяцца.пастаутце пытанни да дзеясловау.абзначце их час. ад подыху магутнага полымя шар узлятеу у пагодливы бладит.падарожники з захапленнем глядзели на яго павольны палет над зямлей.шар падымауся усе вышей и вышэй.и хлопчыки зразумели, што на зямлю ен больш не вернецца.будуть шумець дрэвы.и кожны гол будуць губляць яны лисце.а шар застанецца у казачным небе сярод цацак добрага казанский.

Шар (што зрабіў? )  ўзляцеў(п. падарожнікі (што рабілі? ) глядзелі(п.ч.) шар(что рабіў? ) падымаўся(п. хлопчыкі( что зрабілі? ) зразумелі(п.ч) дрэвы (будуць что рабіць? ) будуць шумець (б. яны (што будуць рабіць? ) будуць губляць(б.ч.) шар (что зробіць? ) застанецца(б.ч.)

Если что-то из этого , то на)  аджывае чалавек сваё жыццё, аднойчы прыходзіць яго вечар, старасць, той час, калі чалавек закончыць сваё зямное існаванне. але ёсць нешта вечнае: любоў, разуменне ўласнага прызначэння на зямлі. гаворачы словамі аўтара: «жыццё — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. i ўвечары павінна свяціць сонца» . (жыць сумленна, спагадліва, чэсна, бо тое няправеднае, што было ў маладосці, адгукнецца ў старасці. вечар чалавечага жыцця будзе спакойным, калі ты жыў з дабром, згодай, з любоўю ў сэрцы; калі побач з табой будуць твае дзеці, унукі, якія ніколі не забудуць «смачную ваду свайго дзяцінства 

Характары і вобразы герояў п'есы аляксея дударава "вечар"          творчасць аляксея дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзённыя пытанні жыцця. драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. « — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. i ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю п'есу «вечар» а. дудараў.            у «неперспектыўнай» вёсцы вежкі засталіся толькі трое старых — ганна, васіль мульцік і мікіта гастрыт. па-рознаму прайшло іх жыццё. ганна ўвесь час, як і мульцік, працавала на зямлі. ні адпачынку, ні радасці не ведала. у вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. i апошні сын віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. але ганна не азлобілася на жыццё. яна толькі стомлена думае: «рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакі i нашто нарадзілася? »            навошта нарадзіўся, ведае мульцік. у яго таксама нялёгкі лес. ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. i гэта яшчэ не ўсё! двух дзетак за вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша». гора ўзмацніла душу васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі паіў усю вёску. ад мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. ён бачыць, як чакае ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. i якая паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і бярозкі пад акном. мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог карае, а сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. ён добра ведае, што нарадзіўся на зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «шчасце з чужых рук заўсёды кі шчасце самому рабіць трэба». мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў . i легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. у мульціку і ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця.            менавіта ў вобразах васіля і ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. старыя з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і зарасце сцяжынка да іх вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не будзе браць з яго вады. яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і асірацее зямля продкаў. i не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што зямля застанецца ў адзіноце.            п'еса «вечар» прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. адухоўленыя блізкасцю да прыроды героі а. дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця з яго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.