Напішыце характарыстыку зоські, з "раскіданага гнязда"*

зоська гэта дзяучынка, якая жыла разам з бацьками у невяличкай хаце. сямья была вельми бедная. зоське было 18 гадоу.   яна закахалася да панича, бо яна бачыла адзины выхад у складанай ситуации з яе семьей. я личу, што яна паступила дрэнна не паслухаушыся маци, и хадзиушы да панича. гэта легкадумная, и троки непаслушная.

Руская той тэр'ер парода сабак з велізарным запасам энергіі, якую яна з задавальненнем накіруе на шпацыр з гаспадаром на прыродзе, ранішнюю прабежку або актыўную гульню. У плане догляду складанасцяў з той тэр'ерам няма ніякіх, хіба што гэтая актыўная собачка мае патрэбу ў прагулках, здольных забраць частка яе энергіі. Інакш яе лішак прымусіць сабаку вытвараць розныя свавольствы. Напрыклад, яна можа пагрызці мэбля, дрэнна слухацца пададзеных гаспадаром каманд, стаць больш агрэсіўна і т. Д. Аднак руская той тэр'ер сабака вельмі кемлівая і добра паддаецца дрэсіроўцы, яе лёгка выхоўваць не толькі пачаткоўцу, а нават дзіцяці школьнага ўзросту.Завесці той тэр'ера можа сям'я, якая складаецца з любой колькасці чалавек. Той уживётся разам з адзінокім чалавекам, будзе выдатна сябе адчуваць у сям'і з некалькіх людзей ці нават у вялікім сямействе. Усё роўна, абы была магчымасць павесяліцца. Праўда, у сям'ю з маленькімі дзеткамі то я хоць і можна браць, але лепш сачыць за зносінамі маленькай сабачкі і дзіцяці.

Объяснение:

Тэма Радзімы ў творчасці Максіма Багдановіча

Сэнс слова Радзіма знаходзіцца ў непарыўным адзінстве з такімі паняццямі, як зямля, на якой ты нарадзіўся, народ, які яе насяляе, яго гісторыя, культура, прырода. Таму з поўнай упэўненасцю можна сцвярджаць, што тэма Радзімы — адна з асноўных у творчасці Максіма Багдановіча. Жывучы за межамі Беларусі, ён стаў класікам беларускай літаратуры. Беларуская культура дабратворна ўздзейнічала на выхаванне Максіма Багдановіча ў час навучання ў гімназіі, асабліва у сярэдніх і старэйшых класах. Ды і пачаў пісаць Максім па-беларуску з 10—11 гадоў.

Паэт вывучаў Беларусь у гутарках з бацькам, цёткамі, людзьмі-беларусамі па паходжанні, якія сустракаліся на яго жыццёвым шляху. Вельмі моцнае ўражанне зрабіла на паэта наведванне Беларусі, Віленскага беларускага музея, дзе ён пазнаёміўся з рукапісамі старажытных кніг — узорамі мастацкай культуры беларусаў.

Верш паэта «Слуцкія ткачыхі», цыклы вершаў «Старая Беларусь», «Места» ствараюць адчуванне, што Максім Багдановіч — паэт беларускай зямлі і яе народа. Слуцкія паясы паэт упершыню ўбачыў у музеі. Незвычайнае мастацкае хараство, створанае рукамі простага люду, усё больш пераконвала яго ў таленавітасці сваіх суайчыннікаў. Васілёк — сімвал Беларусі, вобраз глыбока патрыятычнага значэння. Гэта вобраз Радзімы і любові да радзімы, любові да народа, яго мастацтва.

Вершы паэта, звернутыя ў далёкую гісторыю, ствараюць адчуванне велічы дзейнасці далёкіх продкаў, нараджаюць пачуццё гонару за іх імкненне наблізіць народ да культуры, асветы:

Душой стаміўшыся ў жыццёвых цяжкіх бурах,

Свой век канчаю я ў манастырскіх мурах

I пільна летапіс другі ўжо год пішу:

Старанна літары малыя вываджу

I спісваю ўсё ад слова і да слова

З даўнейшых граматак пра долю Магілёва,

I добрыя яго, і кепскія дзяла апавядаю тут...

Паэта непакоіў гістарычны лёс беларускага народа. У асобных вершах ён набывае трагедыйнае гучанне. З пачуццём адчаю і болю паэт гаворыць пра свой народ, яго сацыяльнае і духоўнае аблічча:

Народ, беларускі народ!

Ты цёмны, сляпы, быццам крот,

Табою ўсягды пагарджалі,

Цябе не пушчалі з ярма

I душу тваю абакралі, —

У ёй нават мовы няма.

М.Багдановіч верыць у будучае свайго народа, перакананы, што ён заслугоўвае лепшай долі, можа заняць пачэснае, раўнапраўнае месца сярод іншых народаў:

Беларусь, твой народ дачакаецца

Залацістага, яснагадня.

Паглядзі, як усход разгараецца,

Сколькі ў хмарках залётных агня...

Рамантычныя вобразы ўсходу сонца, вясны, залацістага яснага дня, яснай заранкі маюць сімвалічнае значэнне. Яны перадаюць веру паэта ў свой народ як народ суверэнны, народ, якому ўласцівы глыбокі духоўны набытак, які здольны ўзбагаціць культуру іншых народаў.

Беларусь — мара, надзея, ідэя, якой Максім Багдановіч прысвяціў усё сваё жыццё. Бацькаўшчына, Беларусь — духоўная апора паэта. Верш «Пашня» ўражвае страснасцю, палымянасцю зместу. Ён яскрава, пераканальна перадае веру паэта ў лепшую будучыню беларускага народа, гонар за яе гістарычныя здзяйсненні. Паэт асуджае імкненні асобных дзеячаў паставіць родны край на калені, забараняючы, ахайваючы, вынішчаючы ўсё беларускае. Аўтар у вершы ўпэўнена сцвярджае думку, што народ беларускі не знік, ён жыве, заяўляе аб сваіх правах, аб сваім слаўным мінулым:

Толькі ў сэрцы трывожным пачую

За краіну радзімую жах, —

Успомню вострую браму святую

I ваякаў на грозных канях.

Патрыятычныя пачуцці паэта найбольш выразна выказаны ў наступных радках верша:

Маці родная, маці-краіна!

Не ўсцішыцца гэтакі боль...

Ты прабач. Ты прымі свайго сына,

За цябе яму ўмерці дазволь!

Тэма прыроды роднага краю — неад'емная частка тэмы Радзімы. Цыкл вершаў «У зачараваным царстве» — арыгінальны мастацкі малюнак самабытнага беларускага пейзажу. Усе гэтыя творы аб прыгажосці Радзімы, аб любові паэта да яе. Вобразы прыроды — сімвал вечнасці жыцця на зямлі, неўміручасці роднага краю.

Творы Максіма Багдановіча глыбока патрыятычныя. Яны вучаць любіць сваю Радзіму, беражліва, паважліва ставіцца да яго гісторыі, культуры, прыроды, нараджаюць пачуццё веры ў свой народ, гонару за яго дзейнасць.