Прачытайце . якия литары трэба уставиць замест кропак . гэта было там дзе я . веска наша стаяла памиж двух .гэтыя гасцинцы па .месца было глухое . на захадзе ц..кла р..чка .з по..дня падступа.. лес .на по..начы было б..лота .устауляючы патрэбныя литары .падкрэслице их.

Прзо дзили па узгорках.  на захадзе ц якла р эчка.по удня падступа у  лес. на по уначы было б алота. 

Камедыя "хто смяецца апошнім" была напісана ў 1939 годзе, калі чалавека маглі схапіць без усялякага дазнання, проста па даносу. таму не дзіўна, што большасць людзей знаходзілася ў нейкім запалоханым стане, пад страхам апынуцца ў гулагу. якраз да такіх людзей і належыць навуковы ўнік туляга.туляга - адна з асноўных дзеючых асоб п'есы. увесь знешні выгляд тулягі цалкам адпавядае яго прозвішчу. ён нейкі нязграбны, няспрытны, нібы сапраўды туляецца з аднаго месца на другое. аднойчы, калі туляга ішоў у інстытут, нейкі чалавек заўважыў яго падобнасць да дзянікінскага палкоўніка. а паколькі туляга і сапраўды некалі жыў у тым горадзе, назва якога прагучала ў вуснах незнаёмца, то бедалагу гэта насцярожыла і вельмі напужала. ён расказаў пра гэты выпадак у інстытуце. пачуўшы пра гэта, зёлкін - яшчэ адзін ўнік гэтай навуковай установы і ўсім вядомы выдумшчык і пляткар - перайначыў яго расказ так, што выходзіла, быццам туляга на самой справе дзянікінскі афіцэр і вельмі баіцца цяпер гэтага.у той час дырэктар інстытута гарлахвацкі пад пагрозай выдачы "дзянікінца" нкус прымушае тулягу напісаць за яго навуковую працу і паставіць пад ёй прозвішча гарлахвацкага. такі адкрыты шантаж узнімае хвалю незадаволенасці ў тулягі, сумленнага навукоўца. ён і раней адчуваў сваё становішча вучонага-парабка, але не хапала смеласці, каб пазбавіцца ад гэтага.апошняй кропляй стала здарэнне з зіначкай зёлкінай, калі гарлахвацкі, баючыся жончынага гневу, выкліканага яго "шашнямі" з зіначкай, павярнуў усё так, што атрымалася, быццам з зінай у кабінеце быў не ён, а туляга. вынесці такога сораму туляга не мог, таму тут жа пачаў распрацоўваць план, як адпомсціць ненавіснаму невуку і кар'ерысту. ён раіцца, дзеліцца сваімі думкамі з ўнікамі інстытута, шукае іх падтрымкі і дапамогі. гэта яму з цягам часу пераадолець страх. заставалася толькі пераступіць апошнюю прыступку - выкрыць лжэвучонага, які да таго ж яшчэ і дырэктар навуковай установы.у гэтай цяжкай справе тулягу і чарнавус, вера і левановіч. яны спакойна яго выслухалі, паспачувалі і паабяцалі падтрымку. да моманту зачытвання "навуковай працы" туляга ўжо вызваліўся ад страху і быў рашуча настроены іць усім ўнікам праўду.пасля таго, як гарлахвацкі зачытаў напісаную тулягам працу, усім стала зразумела, што ўяўляе сабою гэты чалавек як вучоны. у дакладзе сустракаліся такія дэталі, што ўзнікала пытанне, хто на самой справе больш "карысны выкапень" - гарлахвацкі ці тая жывёліна, пра якую гаварылася ў дакладзе.заканчваецца камедыя трыўмфам тулягі. а гарлахвацкага забіраюць у нкус па справе здрадніцтва.у кантрасце паміж пачаткам і канцом твора і хаваецца сэнс яго назвы. спачатку смяяўся гарлахвацкі, паціраючы рукі ад радасці, што, дзякуючы страху тулягі, зможа ў хуткім часе абараніць дысертацыю і закрыць рот тым, хто падазрае яго ў лжэвучонасці і не давярае яму. у канцы смяецца туляга, задаволены тым, што хапіла-такі смеласці і рашучасці перамагчы страх і выкрыць ярага кар'ерыста і невука.сэнс назвы твора "хто смяецца апошнім" у тым, што нельга лічыць куранят па вясне, таму што яшчэ не раз выйдзе на паляванне ліса. і, як сцвярджае народная мудрасць, той смяецца добра, хто смяецца апошнім.

Камедыя "хто смяецца апошнім" была напісана ў 1939 годзе, калі чалавека маглі схапіць без усялякага дазнання, проста па даносу. таму не дзіўна, што большасць людзей знаходзілася ў нейкім запалоханым стане, пад страхам апынуцца ў гулагу. якраз да такіх людзей і належыць навуковы ўнік туляга. туляга - адна з асноўных дзеючых асоб п'есы. увесь знешні выгляд тулягі цалкам адпавядае яго прозвішчу. ён нейкі нязграбны, няспрытны, нібы сапраўды туляецца з аднаго месца на другое. аднойчы, калі туляга ішоў у інстытут, нейкі чалавек заўважыў яго падобнасць да дзянікінскага палкоўніка. а паколькі туляга і сапраўды некалі жыў у тым горадзе, назва якога прагучала ў вуснах незнаёмца, то бедалагу гэта насцярожыла і вельмі напужала. ён расказаў пра гэты выпадак у інстытуце. пачуўшы пра гэта, зёлкін - яшчэ адзін ўнік гэтай навуковай установы і ўсім вядомы выдумшчык і пляткар - перайначыў яго расказ так, што выходзіла, быццам туляга на самой справе дзянікінскі афіцэр і вельмі баіцца цяпер гэтага. у той час дырэктар інстытута гарлахвацкі пад пагрозай выдачы "дзянікінца" нкус прымушае тулягу напісаць за яго навуковую працу і паставіць пад ёй прозвішча гарлахвацкага. такі адкрыты шантаж узнімае хвалю незадаволенасці ў тулягі, сумленнага навукоўца. ён і раней адчуваў сваё становішча вучонага-парабка, але не хапала смеласці, каб пазбавіцца ад гэтага. апошняй кропляй стала здарэнне з зіначкай зёлкінай, калі гарлахвацкі, баючыся жончынага гневу, выкліканага яго "шашнямі" з зіначкай, павярнуў усё так, што атрымалася, быццам з зінай у кабінеце быў не ён, а туляга. вынесці такога сораму туляга не мог, таму тут жа пачаў распрацоўваць план, як адпомсціць ненавіснаму невуку і кар'ерысту. ён раіцца, дзеліцца сваімі думкамі з ўнікамі інстытута, шукае іх падтрымкі і дапамогі. гэта яму з цягам часу пераадолець страх. заставалася толькі пераступіць апошнюю прыступку - выкрыць лжэвучонага, які да таго ж яшчэ і дырэктар навуковай установы. у гэтай цяжкай справе тулягу і чарнавус, вера і левановіч. яны спакойна яго выслухалі, паспачувалі і паабяцалі падтрымку. да моманту зачытвання "навуковай працы" туляга ўжо вызваліўся ад страху і быў рашуча настроены іць усім ўнікам праўду. пасля таго, як гарлахвацкі зачытаў напісаную тулягам працу, усім стала зразумела, што ўяўляе сабою гэты чалавек як вучоны. у дакладзе сустракаліся такія дэталі, што ўзнікала пытанне, хто на самой справе больш "карысны выкапень" - гарлахвацкі ці тая жывёліна, пра якую гаварылася ў дакладзе. заканчваецца камедыя трыўмфам тулягі. а гарлахвацкага забіраюць у нкус па справе здрадніцтва. у кантрасце паміж пачаткам і канцом твора і хаваецца сэнс яго назвы. спачатку смяяўся гарлахвацкі, паціраючы рукі ад радасці, што, дзякуючы страху тулягі, зможа ў хуткім часе абараніць дысертацыю і закрыць рот тым, хто падазрае яго ў лжэвучонасці і не давярае яму. у канцы смяецца туляга, задаволены тым, што хапіла-такі смеласці і рашучасці перамагчы страх і выкрыць ярага кар'ерыста і невука. сэнс назвы твора "хто смяецца апошнім" у тым, што нельга лічыць куранят па вясне, таму што яшчэ не раз выйдзе на паляванне ліса. і, як сцвярджае народная мудрасць, той смяецца добра, хто смяецца апошнім.