Напишыце невяликае апавяданне на тэму " як я праводжу каникулы" чтобы встречалось: 1) просьба 2)запытанне 3)перажыванне 4)захапленне радасць 5 класс

Умяне пачаліся канікулы.я люблю іх.хочацца каб яны цягнуліся доўга і ніколі не заканчываліся .а вам ці спадабаюцца канікулы? ха, ну я так думаю, што ўсім спадабаюцца.  хто адкажацца адпачыть тыдзень? на канікулах я хажу у госці да сваіх сяброў-аднакласнікаў.мы гуляем у розныя гульні . вось гэдак я правожу канікулы

Ыжывем побач з ручаём. гэта сапраўдны аазіс ў цэнтры вялікага горада. мне падабаецца хадзіць да ручая па ваду. яна чыстая, «мяккая» і добрая на смак. чай, завараны на гэтай вадзе, вельмі смачны.сцежка да ручая бяжыць уніз. і злева, і справа яе растуць дрэвы. вось сям'я стройных бярозак золата ў промнях сонца. пад подыхам лёгкага ветрыку серабрацца асіны. а вось алея велічных алей, насаджаных добрымі людзьмі. на вяршыні кожнай елі вісіць шмат шышак. будзе вавёрачкі што па грызці гэтай зімой! іх можна часта тут ўбачыць, яны зусім не баяцца людзей. аднойчы вавёрачка спакойна ласаваўся насеннем прама з маёй далоні. я яе вельмі добра разгледзеў. вочкі ў яе, нібы пацеркі, а насенне яна есць вельмі хутка і ў адно імгненне з'ядае. добрая восенню рабіна з ярка-чырвонымі гронкамі дарослых ягад! ёсць такая прыкмета: шмат ягад на рабіны - будзе халодная зіма. я не баюся холаду і які б ні быў страшны мароз, мне гэта ўсё роўна - я іду за вадой. узімку дрэвы апранаюць цёплыя снежныя футра. снег іскрыцца на сонца, пераліваецца каштоўнымі дыяментамі. такая прыгажосць, што проста дух захоплівае! як мне шкада тых людзей, якія не маюць магчымасці хадзіць да ручая па ваду і любавацца яго прыгажосцю!

ановіч нарадзіўся  9 снежня 1891 г.  (паводле новага стылю)  у мінску  ў сям’і служачых.

бацька – ягоравіч багдановіч  (1862–1940) у дзяцінстве насіў імя адольф. існуе версія, што яго хрысцілі ў касцёле, паводле каталіцкага абраду. афіцыйна, на падставе дубліката метрычнага запісу, лічыцца, што ён быў ахрышчаны ў халопеніцкай праваслаўнай царкве барысаўскага павета (цяпер крупскі раён мінскай вобласці). максімавага дзеда юрыя (ягора), беззямельнага селяніна, былога прыгоннага кухара маёнтка касарычы бабруйскага павета мінскай губерні (цяпер у глускім раёне магілёўскай вобласці) прывёз у гэтую мясцовасць на службу памешчык.

продкі максіма багдановіча насілі прозвішча скокліч і толькі прадзед максіма лук’ян, прыгонны садоўнік, з цягам часу стаў падавацца ў дакументах як багдановіч (багдан) паводле прозвішча нічыпара багдановіча – айчыма свайго бацькі сцяпана.

бабуля максіма – маці ягоравіча анэля тамашоўна (ганна фамінічна) асьмак, хоць і непісьменная, але мела прыродныя матэматычныя здольнасці, а таксама была цудоўнай апавядальніцай народных казак, атрымаўшы гэты дар у спадчыну ад сваёй маці рузалі казіміраўны асьмак. паводле ўспамінаў ягоравіча, прабабуля максіма расказвала казкі вельмі творча, новыя рысы ў сюжэт. зробленыя ягоравічам запісы з яе вуснаў казак, народных абрадаў, паданняў, прымавак, прыказак, загадак і інш. сталі для максіма першай крыніцай яго знаёмства з беларускай мовай і беларускім фальклорам.

ягоравіч скончыў нясвіжскую настаўніцкую семінарыю, працаваў настаўнікам у вясковай школе, выкладчыкам гарадскога пачатковага вучылішча ў мінску, ацэншчыкам і землеўпарадчыкам у сялянскім зямельным банку ў гродне, ніжнім ноўгарадзе, яраслаўлі. у маладыя гады падтрымліваў сувязі з рэвалюцыянерамі-нарадавольцамі. ён шмат займаўся самаадукацыяй, самастойна вывучыў некалькі замежных моў, добра ведаў беларускі фальклор, апублікаваў некалькі навуковых прац этнаграфічнага і гістарычнага характару, выступаў таксама як публіцыст. ягоравіч пісаў артыкулы пра жыццё беларускіх сялян да і пасля адмены прыгоннага права, пакінуў успаміны пра рэвалюцыйны рух у беларусі 1880-х - пачатку 1890-х гг., а таксама пра славутага рускага пісьменніка максіма горкага. ён жа па прапанове інстытута беларускай культу