Згатавала саша кашу для машы маша сашы удзячная каша вельмi смачная поставить ударение

Згатавала - ударение на ва саша- на са кашу- на ка машы - на ма удзячная - на дзя вельмi - на ве смачная-на сма

Наша мова — цудоўная, спеўная          табе шчыра свой санет,            прапрадзедаў маіх жывая мова, —            майго народа першая аснова,            душы яго шырокі, чысты свет!             лось еўдакія                        у кожнага чалавека, народа ёсць свая родная мова. мова, на якой было сказана першае ў жыцці слова. для кожнага народа яго мова самая найпрыгажэйшая. мая родная мова — беларуская. матчына мова, спеўнае слова, родная мова — так ласкава і шаноўна называюць сапраўдныя беларусы сваю мову. мова — неацэнны духоўны набытак нашага народа.            беларускія пісьменнікі сказалі шмат шчырых слоў пра сваю родную мову, яе багацце і прыгажосць. іх творы прасякнуты любоўю да мовы, заклапочанасцю за яе лёс. у вершах п.броўкі «калі ласка! », н.гілевіча «слова», я.янішчыц «мова» ўслаўляецца родная мова, іх радкі напоўнены патрыятычнымі пачуццямі. паэты падкрэсліваюць значэнне роднай мовы ў жыцці чалавека. у сваім вершы «страціў слова, страціў спадчыннае » ніл гілевіч гаворыць:                         страціў слова, страціў спадчыннае слова —            штосьці страціў у душы абавязкова!                         мне вельмі б хацелася, каб наша слова жыло шмат стагоддзяў, радавала сваей мілагучнасцю і прыгажосцю іншыя пакаленні.

  у апавяданні в.карамазава «дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.

маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: веру, ніну і сцяпана. мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а маці толькі адзін сцяпан. вера і ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. i даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. яна прыехала не ў, а ў госці. ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках маці па гаспадарцы? канешне, не. ды яна і не збіралася . яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, , каму пакласці, а сёстры і коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў» сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. адзін толькі сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». аднаму сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.

з усіх дзяцей мне падабаецца сцяпан. толькі ён зразумеў сваю памылку і вярнуўся да маці. ён не прымае жорсткасці і абыякавасці іншых дзяцей. яму сорамна перад бацькам, што не спраўдзіў яго надзеі і з'ехаў у горад. сцяпан — адзіны чалавек, якога і можна назваць сапраўдным сынам, а астатнія дзеці ўжо «страцілі святое штосьці», «ачарсцвелі душою».