Сказ з словазлученнем цікавае апавяданне

Падчас зімовых школьных вакацыяў я прачытаў вельмі цікавае апавяданне.

Повесть янки брыля «сиротский хлеб» начинается и заканчивается тем, что даник малец пасет стадо: в начале произведения - свиней, затем коров, свою и чужих, в конце - работает пастушонком у пана. кажется, замкнулся круг для сына вдовы из бывшей западной белоруссии. но это не так.  в начале повести данику было всего семь лет. он по-детски смотрит на мир и живет своими детскими радостями и расстройствами. мальчику радостно бегать по дождевых лужах, собирать на лугу калужница, купаться в немане, ловить пескарей, качаться на молодых березках. обидно, а иногда горько и больно, когда тебя дразнят, особенно нищим. иной раз можно потерпеть, но чаще всего нужно не давать себя в обиду, отбиваться, а иногда бежать плача и звать на матери.  данику хочется в школу. она манит мальчика новым незнакомым миром, которой живут старшие ученики, а япгчэ хочется обуть новые блестящие сапожки (первые в жизни! ) , что мама купила к школе.  в конце адовесци данику двенадцать лет. он учится в семилетке и среди одноклассников выделяется особыми способностями к учению. парень не только вырос, но и повзрослел. он не может мириться с тем, что в школе дети вучадца на чужом языке, что богатые его одноклассники насмехаются из бедности, лишений других. в данику пробудилось чувство человеческого достоинства и национальной гордости. свои убеждения, идеалы он отстаивает активно, не гнется и не унижается перед теми, кто имеет богатство и власть.  большое влияние на даника оказали условия жизни, а также взрослые. ему посчастливилось встретиться с замечательными учителями: деревенским человеком николаем кужалевичам и польской учительницей пани марией. первый открыл данику силу и мощь единства, братства трудящихся, говорил о национальное достоинство белорусов. вторая пробудила любовь и уважение к польскому народу, показала данику рабочую , богатство ее и языка. прошло время - и уже сам малец оплачивал вокруг себя одноклассников, детей бедноты, чтобы держались друг друга.  николай кужалевич почувствовать данику красоту печатного слова. и главный герой повести сам стал учить своих сверстников читать на родном языке. парень много думал, анализировал увиденное и услышанное, искал ответы на вопросы, которые ставила перед ним жизнь. поэтому в конце повести даник - не просто мальчик, а лицо, у которого есть собственные идеалы и способности их осуществить

Зараз наша пакаленне жыве ў 21 стагоддзі. мы радуемся жыцця, атрымліваем адукацыю, працуем. але дзякуючы каму мы здольныя ўсё гэта рабіць? дзякуючы каму наша краіна захавала сваю незалежнасць?         гэтых людзей цяпер усё менш і менш. іх ужо амаль не сустрэнеш у крамах, на вуліцы, у метро. ветэраны вялікай айчыннай вайны - ужо вельмі пажылыя людзі. але менавіта дзякуючы іх неверагоднага подзвігу наша краіна засталася вялікім самастойнай дзяржавай.         раніца 22 чэрвені 1941 г. для многіх было святочным. старэйшыя класы скончылі школу, 21 чэрвеня ў іх быў выпускны , а 22 чысла школьнікі сустракалі світанак. менавіта ў гэты дзень рана раніцай войскі фашысцкай германіі напалі на савецкі саюз. уяўляю, якое гэта было гора для ўсёй краіны. амаль усіх учорашніх школьнікаў тут жа прызвалі на фронт. зусім юныя хлапчукі і дзяўчынкі, практычна мае равеснікі, добраахвотна пайшлі абараняць сваю радзіму. я бязмерна захапляюся гэтымі людзьмі! бо яны зрабілі практычна немагчымае. вораг пераўзыходзіў нас ва ўсім: у колькасці людзей, колькасці і якасці зброі і баявой тэхнікі, у забяспечанасці войскі прадуктамі харчавання і адзення. таксама на баку арміі гітлера была нечаканасць. наша краіна была не гатовая да вайны. але мы ўсё ж такі перамаглі ?         я лічу, што перамога прыйшла да нас дзякуючы глыбокага патрыятызму байцоў. кожны савецкі чалавек разумеў, што ён не ў праве аддаць сваю радзіму ва ўладу ворагам. менавіта дзякуючы духоўнаму згуртаванню ўсіх людзей мы перамаглі, не толькі адстаялі родную краіну, але і цалкам разграмілі варожую армію гітлера.         я ўспрымаю вялікую айчынную вайну як вялікае гора і трагедыю мільёнаў людзей. бо практычна кожны жыхар расіі страціў у той вайне сваіх родных і блізкіх. і ў той жа час, я бачу гэтую вайну як грандыёзнае ўрачыстасць патрыятызму, любові да радзімы. думаю, кожны баец у той час ўў нашу правату і святасць доўгу, які ляжыць на кожным грамадзяніне краіны.         я глыбока ўдзячная нашым ветэранам за тое, што цяпер жыву ў свабоднай расіі. можна сказаць, што яны выратавалі не толькі нашу краіну, але і ўвесь свет. калі б гітлеру ўдалося захапіць савецкі саюз, не засталося б у свеце больш моцных дзяржаваў, здольных яму. магчыма, тады б германія правілы ўсёй зямлёй. думаю, пры жорсткасці фашыстаў, гэта было б найвялікшай трагедыяй для чалавецтва. ўсё гэта, мне становіцца страшна іваецца, што вялікая айчынная вайна мае сусветнай значэнне.         як можна ставіцца да гэтай падзеі ў гісторыі нашай краіны? вядома ж, я ні ў якім разе не хачу, каб падобнае калі-небудзь паўтарылася. вайна - гэта заўсёды страшна. гэта боль, гора, слёзы, пакуты, пакуты, нянавісць. але важна, што ўсё гэта адбылося. цяпер маё і наступнае пакаленне могуць вучыцца на памылках мінулага. спадзяюся, у будучыні людзі стануць разумнейшыя, дабрэй, мудрэйшыя. яны спыняць знішчаць сабе падобных дзеля смагі ўлады. бо ніколі не будзе шчасця ад таго, што было дасягнута гвалтоўным шляхам. і вялікая айчынная вайна - самае вялікае таму пацверджанне.