20 ! пры дапамозе адпаведных суфиксау утварыце слову з памяншальна-ласкальным значэннем. агонь, песня, вишня, чамадан, вагон, чарэшня, сотня, струмень.

Загараецца зара, гасне ноч над зямлёй.

На заўтра ледзь паказалася сонца - на ўсходзе хлопцы былі ўжо на нагах. (Хуткая змена падзей).

Заўсёды ў лесе добра: мне ў ім так ціха, урачыста.

Мне б па жменьцы сонца: я б сыпануў туды, дзе цёпла.

Верхавіны соснаў гудзелі, ледзь чутна шалясцелі няўмочныя трапяткія асіны.

Зямля жыве, у берагі б'юць прылівы, у вырай адлятаюць журавы.

Косця вельмі перажываў: дрэўцы ў садзе раслі слаба.

Глянеш направа ці налева - красуе на сонцы жыта.

Мы знаем: гэтай дружбы не знішчыць агнём.

Анейка раптам схамянуўся, заўважыў: за акном было зусім чорна.

Объяснение:

Правілы ў фота

*Чаму ў 9 сказе напісана рускае слова знаем, калі правільна ведаем?

**Таксама выдзялищ члены сказащ на фота 4

У творах Быкава няма ні цудоўных

танкавых сутычак, ні вырашальных аперацый. "Мяне цікавіць, - пісаў ён, - у першую чаргу, не сама вайна, нават не яе побыт і тэхналогія бою, жадаючы ўсё гэта для мастацтва таксама галоўна, але, галоўным чынам, дабранароўны свет чалавека, здольнасці яго духу".

Прынцып арганізацыі аповесці "Жураўліны крык" абумоўлены мэтай-прааналізаваць МАТЫВы паводзін людзей, гераізму і баязлівасці, ваганні паміж доўгам і жахам. У аповесці, якая складаецца з галоў-навел, прысвечаных кожнаму з персанажаў, раскрываецца супярэчлівасць, складанасць унутранага жыцця Пшанічнага, Глечыка, Фішэра. Прасторава часовыя межы аповесці "размыкаюцца" адступленнямі ў мінулае герояў, у даваеннае жыццё. Ва ўспамінах расчыняецца "гісторыя" нораву, яго фармаванне...

"Ім, - піша Быкаў, - хацелася толькі аднаго - дажыць да канца вайны. Толькі б перамагчы фашызм, дачакацца перамогі, убачыць хоць бы адзін мірны дзень без агню і крыві, і больш, здаецца, нічога б не трэба было. Яны згодны былі б на ўсякую працу, на самае сарамлівае месца ў жыцці, ім усюды быў бы ХОЧНЫ ПАКОМ пасля таго пекла, які ЯНЫ перажылі на фронце".

Пад ціскам абставін не ўсе людзі здольныя вытрымаць абстаноўку, але гэтыя людзі ўнутрана гатовы да здрады і баязлівасці. Такі і Іван Пшанічны ў "Франтавой старонцы", Задарожны ў "Трэцяй ракеце", Рыбак у "Сотнікава". Такія людзі свядома здзяйсняюць здраду, але ў той жа час не пазбаўлены жалю.