Сочинение на белорусском языке на тему Моя Родина начинается с

Объяснение:

вот ответ на фото... удачи в учёбе)

Відповідь:

Для кожнага чалавека Радзіма пачынаецца з чагосьці свайго: з ручая, каменя. І пачынаецца яна так для многіх мільёнаў, што прыходзяць на зямлю ў свой гадзіну, у свой тэрмін. Разам з нараджэннем чалавек атрымлівае ў спадчыну сваё самае вялікае багацце - Радзіму. Яна ў нас адна, яе нельга змяніць, нельга атрымаць новую, як і жыццё. Радзіма - гэта дадзенасць. Яе ніхто не выбірае на свой густ, як не выбіраюць сабе маці. Якая б ні была твая маці, яна твая адзіная, яна - самы родны для цябе чалавек. Яе нават нельга ні з кім параўнаць, таму што ўсякае параўнанне зневажальна, блюзнерска для той, што дала табе жыццё і ўзгадвала, як змагла. Радзіма - гэта твой лёс: добрая ці не вельмі, якая дорыць табе радасць або засмучэньня ў хвіліны, гадзіны і гады адзінай жыцця. І прымаць яе трэба годна, без нараканьня і незадаволенасці, без дурной зайздрасці да іншых народаў, якія нарадзіліся на больш прасвяднай зямлі. Будзь шчаслівы тым, што ёсць, і дзякуй Радзіму за гонар звацца яе сынам ці дачкой. Падзякавалі і за цяжкае шчасце служыць ёй у блаславёныя дні свету і цяжкія гадзіны вайны. Падзяліся з Радзімай яе лёс, будзь ёй сапраўдным сынам. Беражы і шануй яе, не кляні за ўласныя няшчасці і няўдачы, а рабі для яе ўсё, што ад цябе патрабуецца. Гэта і будзе асноўным знакам твайго патрыятызму. Не чакай і не патрабуй ўзнагароды за вернасць. Вернасць, як і твая любоў, належаць ёй па праве нараджэння. Мы - яе дзеці.

Пояснення:

Я нарадзіўся тут. Тут усё для мяне роднае. Гэтую вуліцу я ведаю з дзяцінства. Вось тут, напрыклад я першы раз пабіўся, а тут я вельмі часта гуляў з мамай калі быў зусім маленькі. Ходзячы па гэтых вуліцах я часта ўспамінаю сваё дзяцінства, шчаслівае дзяцінства. Калі я падыходжу да дзіцячай пляцоўцы, то вусны мімаволі расплываюцца ва ўсмешцы. Я ўспамінаю як я гуляў са сваімі сябрамі з якімі цяпер нават не вітаемся. Успамінаю тую прыгожую дзяўчынку у якую быў закаханы ў дзяцінстве ... Маё дзяцінства было па-сапраўднаму шчаслівым у гэтым месцы, здаецца, што яно будзе вечна захоўваць гэтыя самыя светлыя ўспаміны маім жыцці. Хай я яшчэ не зусім дарослы, і мне ўсяго 13 гадоў, але такога дзяцінства ў мяне больш не будзе. Я нарадзіўся тут.

Цiхан Пратасаiцкi i Iван Лiпскi -- людзi духоуна аблiнава ныя. Яны нецiкавыя i як чалавечыя iндывiдуальнасцi. У iх характарыстыках падкрэслена адно: яны упарта трымаюцца за шляхецтва, нават ставяць пад пагрозу шчасце сваiх дзяцей Грышкi i Марысi. Больш разнабакова паказаны Харытон Куторга. Гэта бывалы, нават "пiсьменны чалавек". Ён не паузбалены пачуцця гумару, досцiпу. Куторга выдае сябе за чалавека свецкага з далiкатнымi манерамi. Ён пры сустрэчы з жанчынамi цалуе iм ручкi, умее спяваць любоуныя рамансы, хiтрэйшы за астатнiх. Маючы 60-i гадовы, ён сватаецца да 17-гадовай Марысi, згаджаецца нават "крыва прысягнуць” супраць Лiпскага, каб Пратасавiцкiя аддалi за яго дачку. Але стары залетнiк трапляе у недарэчнае становiшча. Яго заляцаннi з пагардай адхiляе Марыся.

Кручкоу, якi прыязджае на разгляд справы Лiпскага i Пратасавiцкага, паводзiць сабе нахабным чынам, дзейнiчае ад iмя "найяснейшай кароны", увесь час на "усемiлайсцiвейшыя царскiя указы". Паводзiны Кручкова сярод шляхты -- з'едлiвая пародыя на правасуддзе. Не паспеу ён пачаць "разбiрацельства", а ужо гучыць яго загад, каб шляхта несла хабар. Кручкоу добра ведае натуру цемнай шляхты i упэунены, што кожны вытрасе кашалёк, каб не быць бiтым лазой. Нахабству i цынiзму Кручкова няма межау. Ён так вольна адчувае сябе сярод цемнай, запалоханай яго прыгаворамi i штрафамi шляхты што не лiчыць патрэбным захоуваць нават знешнюю форму правасуддзя. Ён аб'яуляе вiнаватым тых, хто нi якiх адносiн да справы не мае.

У знешнiм аблiччы Кручкова вiдаць камiчнае завастрэнне. Аутар звяртае увагу на яго доугiя вусы. Кручкоу -- вобраз гратэскавы . У iм сабрана самае характэрнае для царскага чыноунiцтва. Марцiнкевiч сiмпатызуе асобным прадстаунiкам шляхты -- якiя менш "хварэюць на шляхецтва". Гэта Грышка i Марыся. Вышэй за усе яны ставяць свае шчасце, свае пачуццi. Грышка i Марыся – станоучыя героi камедыi. Яны пратэстуюць супраць устарэлых поглядау i звычаяу. Маладыя людзi успрымаюць недарэчнасць старых саслоуных традыцый не столькi разумам колькi сэрцам. Яны яшчэ не узнiмаюцца да усвядомленага пратэсту супраць аджыушых форм жыцця. Свае шчасце хочуць уладзiць з дапамогай станавого прыстава якога задобрываюць хабарам.