Синтаксический разбор простага сказа по беларускай мове аднойчы я провиниуся перед мамой

1. сказ, у якім адна з граматычных частак сэенсава падпарадкоўваецца  другой і звязваецца з её пры дапамозе падпараквальнага злучніка ці злучальнага слова. 2.  паставіць  пытанне. калі пытанне задаць нельга, то  гэта злучнік 3.  дапаўняльная,  азначальная,  акалічнасная 4.  гэта,  часткі,  якія  адказваюць  на  пытанні  ускосный  склонаў.5.  гэта  часткі, якія абазначаюць прымету прадмета і адказваюць  на пытанні  які? якая? якое? якія? 6.  гэта  часткі, якія паясняюць галоўную, адказваюць на пытанні акалічнасці.  я ны бываюць розных відаў: месца;   часу; умовы;   прычыны; мэты; уступальныя; спосабу дзеяння; меры і ступені; параўняльныя 7.  калі  даданая  частка адна, то паміж ей і галоўнай ставіцца коска. трэба  выцерпець  шмат  за айчыну, каб яе навучыцца любіць. калі  ёсць  некалькі даданых частак і: -  мы  ставім ад галоўнай да усіх даданых  адно і тое  ж пытанне(сузалежнае  аднародная падпарадкаванне),  то коска  паміж  галоўнай і даданай ставіцца,  а пажім усімі астатнімі - не(калі ёсць злучнік; калі няма яго - ставіцца) чалавек жыве  дзеля дабра, дзеля  служэння праўдзе,  каб ствараць вартасці жыцця і каб быць карысным для іншых. -  мы  ставім  ад  галоўнай да другіх  даданых  розныя пытанні(сузалежнае  неаднароднае падпарадкаванне), то  коска паміж  усімі часкамі ставіцца калі  пачынаецца  зіма, міколка сядзіць  у хаце, бо на дварэ холадна.-  мы  ад галоўнай ставім пытанне да даданай, а ад гэтай даданай - да наступнай даданай  і г.д.  (паслядоўнае падпарадкаванне),  то коскі ставім  паміж усімі часткамі я  павольна крочу туды, дзе гай спавіў  зялёны дым,  які відаць здалёк.

Дзень выдаўся цёплы, па-красавіцку прыпякала сонца,  але быў моцны вецер. ён гнаў па небе рэдкія белыя воблачкі ,  свістаў у яшчэ голых галінах прысад. дальнія хвойнікі былі зацягнуты шызай смугой. хутка падсыхалі дарогі, на пясчаных узгорках вецер ужо ўздымаў пыл, гнаў яго ў напоўненыя вясновай вадой лагчынкі. на вышэйшых мясцінах, дзе глеба падсыхала, аралі трактары. а з паўночнага боку хвойнікаў і ў глыбокіх ірвах яшчэ ляжаў чорны снег, спрасаваны вятрамі ,дзівосна парэзаны першымі веснавымі раўчукамі. саша не  рызыкнуў ісці ў такі час карацейшай дарогай і пайшоў па шляху да райцэнтра, а адтуль па чыгунцы. ісці было прыемна і лёгка. была хвіліна калі сашу  хацелася вярнуцца назад. але ён адчуваў,што ісці назад будзе цяжка, а яшчэ цяжэй будзе пасля. думкі пра жэню не дадуць яму нi  сну нi спакою, і ў сэрцы будзе расці пакутлівы смутак. ды і нельга спыняцца на паўдарозе. вунь ужо зусім недалёка лес. не  даходзячы да яго ,  трэба павярнуць па шляху направа, мінуць невялікі бор, што ўразаўся ў поле вузкай касой,  а там і ліпнікі. бор гэты прасвечваўся з краю ў край, бо навокал было шмат пачарнелых пнёў. надзвычай роўныя і высокія прыгажуні-сосны гойдаліся ад ветру, рыпелі і аднастойна, і ласкава шумелі сваімі верхавінамі (і. шамякін).