Сачыненне на тэму за што я люблю радзиму

радзіма - гэта месца, дзе мы нарадзіліся, там дзе жывуць нашы дзядулі і бабулі, мамы і таты. кожны чалавек любіць радзіму па свойму. радзіма гэта самае дарагое табе месца на зямлі. дзе б ты не быў, хоць у італіі, цябе цягне назад на радзіму. для кожнага чалавека рдина займае якое тое месца ў яго душы.на зямлі жыве шмат людзей з розных краін. і для кожнага з іх радзіма свая.я люблю радзіму за яе цудоўнае сапраўднае, за прыгожую прыроду, за тое, што яна ёсць. у апошні час некаторыя людзі зусім забыліся пра радзіму. ім зусім абыякава якая яна зараз і якая яна будзе. і я звяртаюся да ўсіх "беражыце і не забывайце пра радзіму. бо ў нас яна адна! ".

Верагодней за ўсё, назва горада паходзіць ад ракі мяне (менка), якая была прытокам пцічы. гідронім мяне можа быць объяснён з індаеўрапейскага * men- «малы», параўнайце старажытнарускае мьнии, праславянская * mьnjes - "меншы», літоўскае menka - «дробная, малая». старажытнарускія варыянты назвы - «мѣньскъ», «мѣнескъ», «мѣнскъ» сустракаліся ў летапісах. у пазнейшых крыніцах назва гораду пісалася і без ятя - «меньск», «менеск», «менск».у канцы xvi стагоддзя адзначаліся адзінкавыя выпадкі ўжывання ў старабеларускай мове формы «мінск», у далейшым па меры ўзмацнення паланізацыі працэнт ужывання формы «міньскі-мінск» павялічыўся (2-я палова xvii стагоддзя), аднак не перастаў выкарыстоўвацца і «менск». форма «менск» знікла з афіцыйных дакументаў толькі ў xviii стагоддзі, калі старабеларуская пісьмовы мова была цалкам выключаны з афіцыйнага ўжытку і знік.пачынаючы з 1502 г. года, форма «мінск» выкарыстоўвалася ў латино- і польскамоўных дакументах ( «minsk», «mińsk»). такая трансфармацыя назвы горада ў польскай мове адбылася пад уплывам польскага міньскі-мазавецкага або ў выніку ўплыву ўкраінскага мовы. у канцы xviii стагоддзя, пасля падзелаў рэчы паспалітай, напісанне «минскъ» устойліва замацавалася ў рускамоўных дакументах як механічны пераклад польскай формы «mińsk».правапіс і літаратурная норма ў беларускай мове былі сфармаваныя толькі ў канцы xix стагоддзя, што адбілася і на фармалізацыі назвы горада: яно да гэтага часу ня ўстаялася. вуснае ўжыванне формы «менск» па-ранейшаму фіксавалася, апошняе адзначалі беларускі этнограф павел шпілеўскі і геаграфічны слоўнік каралеўства польскага (1885). таксама шпілеўскі апублікаваў легенду пра паходжанне назвы менска. згодна з гэтай легенды, заснавальнікам мінска быў менеск. з 1916 года ў асяроддзі беларускай інтэлігенцыі замацавалася назва менск-беларускі (руск. менск-беларускі). яно захоўвалася пры нямецкай і польскай акупацыі, выкарыстоўвалася ў дакументах беларускай эміграцыі.у часы бсср назва «менск» на некаторы час зноў стала нарматыўным і паўсюдна выкарыстоўвалася ў афіцыйных дакументах на беларускай мове аж да 29 ліпеня 1939 года, калі вярхоўны савет бсср сваёй пастановай змяніў назву горада на «мінск». дадзенае перайменаванне, на думку беларускага гісторыка з. шыбека, было выклікана ўзмацненнем сталінскіх рэпрэсій нацыянальных кадраў рэспублікі. на думку беларускага гісторыка в. ляхоўскага, перайменаванне з'явілася замацаваннем русіфікацыі ў бсср на ўзроўні назваў гарадоў.з таго часу форма «мінск» з'яўляецца ў беларускай мове нарматыўным назвай горада. аднак некаторыя смі, аўтары і інтэрнэт-праекты, якія выкарыстоўваюць дарэформенага тарашкевіцу (напрыклад, радыё «свабода», часопіс arche пачатак і інш.) у дачыненні да сучаснага мінска, а таксама друкаваныя гістарычныя выданні (у тым ліку і афіцыйныя, да прыкладу, кнігі выдавецтваў «беларуская энцыклапедыя», «звязда» і інш.) у дачыненні да перыяду гісторыі горада да 1793 гады выкарыстоўваюць форму «менск».у 1991 годзе мінскі гарадскі савет народных дэпутатаў звярнуўся ў вярхоўны савет з просьбай вярнуць гораду ранейшую форму назвы «менск», аднак у просьбе было адмоўлена. за вяртанне назвы «менск» прагаласавала 142 дэпутата пры неабходных 173.у польскай мове гістарычна выкарыстоўвалася назва польск. mińsk litewski (мінск-літоўскі, ад вялікага княства літоўскага), а пазней польск. mińsk białoruski (мінск-беларускі), каб адрозніць мінск з невялікім у польшчы мінскам-мазавецкім. цяпер слова «mińsk» амаль заўсёды пазначае беларускую сталіцу, чым адміністрацыйны цэнтр міньскі павета ў мазовіі, які як правіла ўжываецца з удакладненнем польск. mińsk mazowiecki.

Действие произведения происходит в бывшей западной Беларуси, которая в 1921 году была отдана под власть Польши. В начале повести Данику было всего семь лет. Он по-детски смотрит на мир и живет своими детскими радостями и расстройствами. Обидно, а иногда горько и больно, когда тебя дразнят, особенно нищим. Иной раз можно потерпеть, но чаще всего нужно не давать себя в обиду, отбиваться, а иногда убегать плача и звать на мать. Данику очень хочется в школу. Она манит мальчика новым незнакомым миром, в котором живут старшие ученики, а еще очень хочется обуть новые блестящие сапожки (первые в жизни!), что мама купила к школе. В конце повести Данику двенадцать лет и среди одноклассников выделяется особыми к науке. Он не может мириться с тем, что в школе дети учатся на чужом языке, что его богатые одноклассники насмехаются над бедности. Большое влияние на Даника оказали условия жизни, а также взрослые. Ему посчастливилось встретиться с прекрасными учителями: деревенским человеком Николаем Кужалевічам и польской учительницей пани Мар'яй. Николай Кужалевіч открыл Данику силу единства, братства рабочих, говорил про национальное достоинство белорусов. Пани Марья пробудила любовь и уважение к польскому народу, показала Данику рабочую Польшу, богатство ее литературы и языка время — и уже сам Малец сплачивал вокруг себя одноклассников, детей бедноты, чтобы все держались друг друга. Но жизнь сутыкала героя и с другими учителями, таких, как Цаба, Рузя, Дулемба. Мальчик не мог назвать их своими учителями, потому что те ненавидели учеников, оскорбляли их, и особенно презрительно относились к детям белорусов. И главный герой повести сам стал учить своих ровесников читать на родном языке. Парень много думал, анализировал увиденное и услышанное, искал ответы на вопросы, которые ставила перед ним жизнь. Поэтому в конце повести Даник — не просто мальчик, а сын своего народа и своего родного языка.

лучший ответ плез :)