Сачыненне-разважанне на тэму "cапраудны сябар"

У свеце чалавек не адзінокі, яго акружаць іншыя людзі. Ёсць бацькі, якія аб ім клапоцяцца, сваякі, браты і сёстры. А яшчэ ў чалавека ёсць сябры. І як выдатна, калі яны сапраўдныя! Каго ж можна назваць сапраўдным сябрам? Я лічу, што гэта чалавек, які заўсёды гатовы прыйсці табе на дапамогу, выручыць з любой бяды. Нездарма народная мудрасць абвяшчае: “Сябар пазнаецца ў бядзе”. Але я лічу, што сябар пазнаецца яшчэ і ў радасці. Сапраўдны сябар можа шчыра парадавацца тваім поспехам, дасягненням. Ён ніколі не будзе зайздросціць, бо зайздрасць – гэта вельмі дрэннае якасць характару. Зайздрасць не толькі разбурае самога чалавека, але і робіць балюча людзям, якія яго атачаюць. Я перакананы, што сапраўдная сяброўства можа быць толькі паміж роўнымі людзьмі. Гэта зусім не азначае, што ў іх павінна быць аднолькавая колькасць матэрыяльных даброт. Я кажу аб тым, што ў сяброўстве няма месца суперніцтва. Сапраўдны сябар заўседы паважае тваё меркаванне. Вядома ж, ён не павінен падзяляць усе твае погляды, бо кожны чалавек мае права на ўласны пункт гледжання. Мне здаецца, што сапраўдны сябар гэта той, хто можа адкрыта паказаць на твае недахопы, дапамагчы ад іх пазбавіцца. Сапраўдных сяброў не бывае шмат. Народная мудрасць гаворыць: “Няма сябра – шукай, а знайшоў – беражы”. Здараецца так, што за ўсе жыццё чалавек не знаходзіць сапраўдных сяброў. Я думаю, што вінаваты ён сам. Сябраваць трэба вучыцца з самага дзяцінства. Сяброўства – бясцэнная рэч на зямлі, яе нельга купіць, яе можна зарабіць сіламі сваей душы. Мая жыцце толькі пачынаецца. У мяне, вядома ж, ёсць знаемыя, з якімі я маю зносіны, але сапраўдны сябар ўсяго адзін. Яго клічуць Ілля. На жаль, ён пераехаў жыць у іншы горад, як гэта часта здараецца ў сем’ях вайскоўцаў. Але хоць мы далёка адзін ад аднаго, мы працягваем размаўляць. Бо для сапраўднага сяброўства няма межаў часу і прасторы, яно жыве ў нашым серцы.Каб не было сапраўднага сяброўства, то ва ўсім свеце панавалі пагром і вайна. Але сапраўднае сяброўства ў цяперашні час рэдкая з’ява. Можна здавацца лепшым сябрам, але не быць ім. Сапраўднае сяброўства – гэта, перш за ўсе, упэўненасць у тым, што чалавек, якога ты лічыш сваім сябрам, не пакіне і не здрадзіць ў цяжкую хвіліну, будзе трымаць у таямніцы тое, што ты яму сказаў. Вось гэта самае галоўнае ў сапраўдным сяброўстве для мяне! Сапраўдны сябар ніколі не параіць нічога дрэннага, і будзе старацца зрабіць усе, каб табе было лепей. Так, на зямлі заўсёды знойдзецца той, каго можна будзе назваць сапраўдным сябрам. На ўсей працягласці твайго жыцця вы разам будзеце пераадольваць цяжкія перашкоды на вашым шляху, будзеце ўсе рабіць разам. Сапраўдны сябар – гэта назаўсёды, каб ні здарылася! Нават калі вас разлучыць лёс, то на сэрцы застануцца прыемныя ўспаміны аб гэтым чалавеку!

Хацiкa: Самы лепшы сябар

Прафесар універсітэта Паркер Уілсан знаходзіць на вакзале шчанюка, адпраўленага з Японіі ў Амерыку. Паколькі ніхто па яго не прыходзіць, Паркеру даводзіцца пакінуць шчанюка ў сябе. За той час, што сабака жыве ў прафесара, паміж імі ўзнікае моцнае сяброўства. Паркер вельмі моцна прывязваецца да свайго новага прыяцел . Кожны дзень Хацiка праводзіць гаспадара да вакзала, калі той адпраўляецца на працу, а ўвечары прыходзіць да вакзала, каб сустрэць яго. Аднойчы прафесар раптоўна памірае на лекцыі ва ўніверсітэце ад сардэчнага прыступу. Не дачакаўшыся гаспадара, Хаціка працягваў прыходзіць на вакзал, не прапускаючы ніводнага дня. Нягледзячы на тое, што сабаку спрабавалі забраць сваякі прафесара, ён нязменна працягваў вяртацца на вакзал. Мясцовыя гандляры і чыгуначнікі падкормлівалі Хацiка, захапляючыся яго упартасцю і адданасцю. Неўзабаве аб незвычайным сабаку даведаюцца газетчыкі, і Хацiка становіцца героем прэсы. Да канца сваіх дзён Хацiка штодня прыходзіць на вакзал да прыбыцця цягніка і чакае да самага вечара, што вось-вось яго гаспадар выйдзе з чарговага цягніка. Ён так і не прыходзіць, але Хацiка, як верны сабака, не пакідае свайго месца. На той станцыі адданы сабака і памёр, не дачакаўшыся гаспадара.

Мой друг, Артём, с которым мы познакомились еще в детском саду, - полная мне противоположность. Сейчас ему десять лет. Худенький, с большими задумчивыми голубыми глазами, он всегда аккуратно и со вкусом одет. Еще Артём увлекается лыжным спортом, любит играть на гитаре и в футбол. Артём - отличник. Он очень отзывчивый, и я всегда на него могу положиться. Он очень хороший друг. В жизни таких друзей очень мало. Артем много читает, и знает, кажется, все на свете. С ним интересно. А еще у него есть удивительная черта: потребность делиться всем, что он узнал. Если начнет рассказывать - заслушаешься. Мы любим радоваться вместе, но не жаловаться друг другу на неудачи. Иногда мы ходим на рыбалку. На рыбалке мы ловим щук и окуней. С Артемом мы живём очень дружно.Он с удовольствием слушает рассказы о моих спортивных делах, может оставить все свои заботы и поехать со мной на стадион посмотреть футбольный матч. Мне легче и веселее живется рядом с моим другом! Я очень дорожу нашей дружбой.