Сочинение на тему "роль поэзии в моей жизни"

паэзія аказвае вялікі ўплыў на жыццё не толькі грамадства, але і асобнага чалавека. яна перагортвае штодзённыя погляды і меркаванні людзей, усё, што было нязначным, становіцца важным. і наадварот, рэчы, якія раней вылучаліся на першы план, становяцца другараднымі.асабіста для мяне паэзія з'яўляецца выратаваннем ад таго свету і часу, дзе я жыву. азіраючыся вакол, я бачу толькі хлусня і жорсткасць грамадства. людзі сталі думаць толькі пра сябе, грошы замяняюць сяброў і родных, забойствам дзіцяці ўжо нікога не здзівіш. часам мне здаецца, што свет сышоў з розуму таму, каб не зламаць пад цяжарам і прыгнётам гэтых думак і разважанняў, якія толькі ўводзяць у падушаны стан, я імкнуся выплёскваць свае эмоцыі на творчасці. у сваіх вершах або малюнках я паказваю ўсё, што адбываецца ў мяне ўнутры. для многіх людзей гэта не рашэнне, так як яны баяцца вымовы грамадства на сваю паэзію і таму імкнуцца яе не паказваць. на маю думку, гэта толькі пагаршае іх стан, яны становяцца яшчэ больш замкнёнымі ў сабе, што можа прывесці да адмоўных наступстваў.можа быць гэта і дрэнна, але для мяне меркаванне людзей, якія не блізкія мне, абсалютна абыякава. часта я проста не ўспрымаю крытыку, але не з-за таго, што лічу сваю паэзію дасканалай. а толькі таму, што мяркую, калі вершы ідуць ад сэрца і пішуцца ў парыве эмоцый, іх нельга заганяць у рамкі. яны як вольныя птушкі павінны парыць у нябёсах, а не быць зняволенымі ў клетках стандартаў.роля паэзіі ў маім жыцці? цяжкае пытанне, на які я не магу дакладна адказаць. паэзія для мяне і спосаб зняць з сябе негатыўныя эмоцыі, і проба сваіх сіл у творчасці, а часам проста спосаб данесці да людзей тое, што не магу выказаць простымі словамі

Готово! "у мінулым, калі сяляне вялі натуральную гаспадарку, з-за войнаў ды неўраджаеў здараліся так званыя галодныя гады. галодным год называўся тады, калі хлеба і гародніны не хапала да новага ўраджаю, нават калі хлеб пяклі напалову з мякінай, а галоўнымі вітаміннымі прадуктамі былі крапіва, шчаўе ды лебяда.«адным з такіх галодных гадоў, — расказваў мой дзядзька, — быў 1921 год, калі наша тэрыторыя адышла да польшчы. тады ў нашай вёсцы часова па хатах размясцілі польскіх жаўнераў. ім выдавалі сухі паёк — кансервы і хлеб.і вось аднойчы раніцай жаўнер, які жыў у маіх суседзяў, паснедаўшы, паклаў рэштку хлеба на паліцу і пачаў збірацца на службу. за ім з печы ўвесь час уважліва назіраў сямігадовы юзік, сын гаспадароў. і так яму хацелася хлеба, што ён не вытрымаў і, не зводзячы вачэй з паліцы, дзе ляжаў хлеб, пачаў сваё жаданне агучваць, праўда, у выглядзе песні, мяркуючы, напэўна, што так паляк нічога не западозрыць.«салдат пойдез на вуч-о-о-обу-у-у, а я хле-е-е-еба-а-а адрэ-э-эжу-у-у», — некалькі разоў праспяваў малы.жаўнер, пачуўшы юзікаву «песню», адшпіліў свой шырокі рэмень і, паказаўшы яго юзіку, на чыстай беларускай мове, прыпраўленай парай «моцных» слоў, сказаў: «я табе, сукін кот, адрэжу! »«чэрствым, нячулым, — працягваў дзядзька, — аказаўся гэты салдат у адрозненне ад многіх нашых вяскоўцаў, якія ў галодныя гады і адзін аднаму выжыць».далучаюся да гэтых дзядзькавых слоў, бо памятаю, як мая бабуля заўсёды частавала чым-небудзь майго сябра стасіка, калі ён прыходзіў да мяне пагуляць.а аднойчы ён прыйшоў, відаць, зусім галодны, бо, з’еўшы міску «забеленых» малаком клёцак, сказаў: «якія смачныя клёцкі! я такіх клёцак, здаецца, з’еў бы яшчэ мільён мільёнаў хатаў».бабуля засмяялася і наліла яму яшчэ поўную міску гэтых клёцак.вось яна якая, «галодная арыфметыка».цікава, а колькі людзей можна было б накарміць мільёнам мільёнаў хатаў клёцак? а яшчэ бабуля расказвала, што адна маладая жанчына ў галодны год ніяк не магла навучыць малога сына маліцца.«ойчэ на, ктуры…» — спраўна паўтараў ён услед за маці, але, як толькі даходзіў да «хлеба нашэго», далей справа не ішла. малы плакаў і крычаў: «мама, хачу хлеба! » разам з ім пачынала плакаць і маці, бо дзе яго было ўзяць таго хлеба.і толькі калі пачалі пячы духмяны хлеб з жыта новага ўраджаю, хлопчык хутка вывучыў асноўную хрысціянскую малітву, у якой людзі на розных мовах просяць у бога для сябе галоўнага — хлеба."

-          вітаю!

-          добры дзень! я магу вам ?

-          так! мне патрэбна запісаць маю маленькую сястру на кружок танцаў. гэта магчыма?

-          канечне. яна ўжо ходзіць у школу?

-          не, толькі на наступны год.

-          даруйце, але ў нас займаюцца толькі дзеці-школьнікі.

-          відаць, трэба чакаць наступнага году?

-          я думаю, што вы можаце запытацца ў іншых кружках. верагодна, ёсць танцы і для маленькіх. або прыходзьце на наступны год.

-          дзякуй вялікі і выбачайце за клопат.

-          няма за што. усяго найлепшага!

-          да пабачэння!