Сказы з неазначальнай формай дзеяслова

Мець сям'ю - вялікае шчасце!
Жыццё пражыць - не поле перайсці.
Ён любіў гуляць ноччу.

У мяне з дзяцинства была прывычка чытаць перад сном.
Назираць за усходам сонца-найцикавейшы занятак.

    Я воспринимаю Великую Отечественную войну как большое горе и трагедию миллионов людей. Ведь практически каждый житель России потерял в той войне своих родных и близких. И в то же время, я вижу эту войну как грандиозное торжество патриотизма, любви к Родине. Думаю, каждый боец в то время осознавал нашу правоту и святость долга, лежащего на каждом гражданине страны.
    Я глубоко благодарна нашим ветераном за то, что сейчас живу в свободной России. Можно сказать, что они не только нашу страну, но и весь мир. Если бы Гитлеру удалось захватить Советский Союз, не осталось бы в мире больше сильных держав противостоять ему. Возможно, тогда бы Германия правила всей землей. Думаю, при жестокости фашистов, это было бы величайшей трагедией для человечества. Осознавая все это, мне становится страшно… Получается, что Великая Отечественная война имеет мировой значение.

Хлопчык ведаў, што зайца так, як птушаня ў гняздзе, не накрыеш. тут ужо трэба маладзецтва, небывалае здарэнне, - каб ён, такі імклівы, няўлоўны, ды апынуўся ў тваіх руках. але аднойчы такі цуд адбыўся. а што не з зайцам, а з маленькім зайчыкам, дык цуд ад гэтага быў ані крышку не меншы. іх тады, цэлы вывадак зайчанят, не проста знайшлі ў канюшыне, а выкасілі. як жа добра, што не падрэзалі касою! вялікія, хто касіў, кінулі косы і пачалі лавіць зайчанят, што сыпанулі ва ўсе бакі. і смешна так, як завадныя, і не вельмі хутка. цяжка сказаць, як гэта ён сам, той хлопчык, не дагнаў ніводнага. можа, таму, што хацеў палавіць усіх адразу. а аднаго яму далі. рука дарослага трымала зайчаня за вушкі, толькі пальцамі. а шарачок па-немаўлячы пацешна дрыгаў заднімі лапкамі, нібы ад радасці, нібы з усмешкай. хлопчыку сказалі, што зайца няможна браць за спіну, а толькі за вушы, і малы чалавек, з вялікай асцярожнасцю і трывогай, узяў малога зайца так, як трэба браць, адчуў у пальцах і цёплыя лапінкі вушэй, і дрыганне ножак, а потым, ужо без парады дарослых, палажыў яго ў шапку і, нібы ў гняздзе, панёс трушком ды подбегам дахаты