Сачыненне разважанне каго можна назвать сапраудным сябрам

Усім людзям патрэбны сябры. Чалавек не можа быць адзін. Сапраўдны сябар заўсёды дапаможа, ратуе з бяды ці проста пасаветуе выхад са складанай сітуацыі.

Я лічу, што сапраўдным сябрам можна назваць не кожнага чалавека. Павінна прайсці шмат гадоў, каб зразумець: гэта ён. У сяброў павінны быць агульныя інтэрэсы, каб сяброўства хутка не знікла. Гэтыя два чалавекі – сябры, а гэта значыць, што яны адказны друг за друга. Сябар – гэта той, каму можна патэлефанаваць у любую гадзіну і ён не адкажа паразмаўляць з табой, выслухае цябе, супакоіць. Сёння шмат моладзі называюць сваіх знаёмых лепшмі сябрамі, але я ўпэўнен(а), што калі ў іх нешта здарыцца, то іх "лепшыя сябры" зачыняць перад імі дзверы. Канешне, часта людзі памыляюцца ў сваім выбары, але хто не памыляецца?

Такім чынам, трэба не только шукаць добрага сябра, але і самім быць такім. Калі чалавек паводзіць сябе дрэнна, не дапамагае вырашыць праблемы сябра, то рана ці позна гэтае сяброўства скончыцца. Я жадаю, каб ва усіх былі добрыя сябры і каб вы самі былі добрымі, сапраўднымі сябрямі!

Зіма па своему унікальны сезон года. Гэта такі час, калі заход сонца адбываецца нашмат раней, а на вуліцы варта мароз. Сонца не паспявае прагрэць паветра і холад ўтрымлівае свае пазіцыі каля трох месяцаў. Наогул, у нашай мясцовасці даўно не было такіх маразоў, як у гэтым годзе і ўвечары лепш не выходзіць на вуліцу, каб не застудзіцца. Калі паглядзець на вуліцу з вакна, то можна заўважыць, што практычна ва ўсіх вокнах высока — павярховых дамоў гарыць святло. Гэта кажа пра тое, што людзі падобнага меркавання пра такія абставіны. Мне падобная скаванасць не моцна ў радасць, але ёсць і выдатныя моманты. Вось, напрыклад, зараз падае снег і ён настолькі чысты, што практычна цалкам адлюстроўвае святло ліхтароў. Ад гэтага вуліцы становяцца аранжавыя, а вечар казачна прыгожым. Ёлак у нас на раёне практычна няма, таму — прыгожыя і накрытыя снегам дрэўцы я магу ўбачыць хіба што на малюначку. Але па вялікім рахунку, у зімовы вечар можна альбо глядзець тэлевізар, альбо сядзець за кампутарам. Але гэтыя задавальненні становяцца даступнымі толькі пасля выканання хатняга задання.

Яркі зімовы вечар. Асветленая вуліца . Нарэшце-то прыйшла зіма. Сапраўдная, снежная, з марозам і мяцеліцай, завірухай і серабрыстымі сняжынкамі. Яна падарыла навакольнага свету шмат фарбаў і карцін. Усё заўсёды чакаюць зіму з дзіцячым трапятаннем і чаканнем цуду. Раніца. Сонца азарае сваім святлом навакольны свет, аднак цяпла ад яго няма чаго чакаць. Яшчэ далёка да цёплых дзянькоў. У сонечны зімовы дзень возьмеш лыжы і, летучы на крылах шчасця, памчышся да заснежаным разлог. Сама добрае для гэтага тэрыторыя — ускраіна горад , дзе пачынаецца густы лес. Смарагдавыя елкі, серабрыстая лясная паляна, сонечныя зайчыкі на снежным покрыве. Цішыня. Не чуваць нават ўсёй гарадской мітусні. Атрымліваю асалоду ад гэтым усім і ціхенька ўсміхаюся ў душы. Накатаная санкамі дарога звіліста вядзе ўглыб лесу. Іду ўздоўж яе і проста любуюся. У мяне захоплівае дух ад таго, што снег можа мець столькі розных адценняў. Ён свеціцца знутры, асляпляе мяне сваімі яркімі выбліскамі . Як людзям атрымоўваецца не заўважаць такую прыгажосць ? Усе вакол колер. Квітнее буянствам далікатных бел — блакітных фарбаў. Снег, неба, дрэвы. Ўсё такое вабнае і казачнае. Лес. Ён увесь лёгкі і паветраны. Ахінуты белай, мяккай, пухнатай коўдрай. Ён быццам дыхае. Забываю аб усім. Проста атрымліваю асалоду. Павольна набліжаецца змрок. Нячутна ступаюць па снежнаму покрыву. Я разумею, што ўжо трэба вяртацца дадому. Яшчэ раз акідваю позіркам

усю гэтую прыгажосць і павольна ежу па снежнай дарозе. Снег прагінаецца пада мной і выдае ціхія манатонныя гукі. Пачынаюць кружыцца сняжынкі. Яны тычацца майго асобы і адразу застываюць на ім маленькімі кропелькамі . Якія яны безабаронныя і моцныя адначасова. Зноў вечар. Ціхі зімовы вечар. Адзінокія дома. Самотны яркі ліхтар. Буйныя шматкі снегу хаваюць навакольны свет. Больш не відаць чорных дрэў, бруднай слоты дарог. Снег прынёс нам свята і падарыў вячэрняга пакрову безабароннасць і пяшчоту. Зіма … А ў цэлым, сучасны зімовы вечар нейкі сумнаваты і больш хочацца цяпла і вуліцы.

Пісаць водгук на верш заўсёды складана, ды з кожнага правіла ёсць выключэнні. I «Санет» адносіцца да іх: ён пераклікаецца з многімі творамі беларускай літаратуры. Чытаючы твор, я ўспамінаю верш Н. Арсенневай «Летуценні», бо тут уздымаюцца падобныя пытанні. Але «Санет» мае больш глыбокі сэнс. У ім чуваць любоў аўтара і да Радзімы, і да мовы, і да мінуўшчыны, надзея на будучае. У вершы праходзіць чатыры розныя тэмы. Але яны ўзаемазвязаны. Ні адна з іх не можа існаваць без другіх. А іх зліццё ўяўляе сабой закончаную думку.На першым плане ў вершы праходзіць тэма Радзімы. Людзі кажуць: «Дарагая тая хатка, дзе радзіла мяне матка; дарагі той куток, дзе рэзан пупок». Але ў «Санеце» Радзіма — гэта не толькі твой родны горад або вёсачка. Радзіма — гэта твая Бацькаўшчына. Радзіма — гэта твая свядомасць, стан тваёй душы. Эдуард Валасевіч лаканічна выказвае свае думкі. Радзіму ён разумев па-свойму, не падбірае да яе ўзвышаных эпітэтаў. Ён успрымае яе такой, якая яна ёсць. Дарагая Айчына... Так кажа аўтар. Коратка і трапна. Ён не апісвае яе прыгажосці. Аўтар дае нам магчымасць самім адчуць Радзіму вялікую і радзіму малую. Радзіма вялікая — гэта наша краіна. Радзіма малая — гэта месца, дзе ты нарадзіўся. Мы ўяўляем яе прыгажосць: жаўрукі над полем раніцай і салаўі каля ракі ўвечары, спякотнае сонейка летам і ярка-марознае — узімку, пах сена, смутак развітання з родным кутком і радасць вяртання. Э. Валасевіч катэгарычна сцвярджае, што мы нідзе не будзем мець шчасця. Толькі на Радзіме.Але немагчыма поўнае разумение Радзімы без любові да мовы. Сіла роднай мовы — другая тэма верша. Паэт параўноўвае моц роднага слова з карэннямі дрэў і заклікае нас да вяртання да роднай мовы. Ён перасцерагае нас: калі дрэва страціць карані, яно страціць апору і не зможа больш красаваць на зямлі. Так і народ. Калі ён забывае мову, ён страчвае культуру, гісторыю, мінуўшчыну, ён вымірае. Ф. Багушэвіч некалі пісаў, каб не забывалі мы мовы напіай беларускай, бо іначай памрэм. Лаканічны стыль пісьма Э. Валасевіча падкрэслівае магутнасць мовы. Яго параўнанне вельмі трапнае: мова — гэта дрэва, кожны лісток якога — гэта слова. Кожны чуў, як шэпчуцца паміж сабой лісты. Адзін кажа нешта ласкава-мілагучнае, другі — адрывіста-сур'ёзнае, трэці — звонка-жартоўнае. А іх сугучча стварае густы шум, які паказвае веліч дрэва. Так і наша мова. Кожнае яе слова гучыць па-свойму. Словы зліваюцца, утвараючы непаўторнае гучанне нашай роднай, мілагучнай мовы.Любоў да Радзімы, родная мова... Побач з гэтымі словамі трэба паставіць яшчэ адно. Гісторыя. Без ведання яе мы не можам лічыць сябе грамадзянамі. Гісторыя мінуўшчыны — гэта трэцяя тэма «Санета». Паэт сцвярджае, што мы ніколі не цураліся сваей гісторыі. Беларусы — шматпакутны народ. Мы павінны памятаць, што наша пічасце здабыта «жыццём» і «крывёю» нашых продкаў.З гісторыяй неразрыўна звязана чацвёртая тэма верша. Гэта тэма нашага сучаснага і будучага. Яна гучыць як вынік, як абагульненне. Тут Э. Валасевіч вельмі дакладна выкарыстаў прыметнік «новы». Так, мы, дзеці, будзем ствараць менавіта «свет новы на планеце». Такі свет, у якім кожны чалавек будзе любіць сваю краіну, ведаць яе гісторыю і мову, будзе паляпшаць жыццё.Абагульняючай тэмай верша, на мой погляд, з'яўляецца тэма сувязі пакаленняў. Во паэт кажа пра Радзіму, мову, гісторыю не так для тых, хто зараз жыве, а больш, напэўна, для тых, хто прыйдзе потым, хто будзе будаваць новае жыццё.У «Санеце» мне чуецца схаваны покліч. Э. Валасевіч нібы заклікае будаваць будучыню на моцных падмурках гісторыі.Верш мае цікавую будову. Акрамя перамяжоўвання тэм, я заўважыла яшчэ адну рысу. Аўтар спачатку рашуча аб нёчым заяўляе і толькі потым дае тлумачэнне сваім словам. Так, ён кажа, што мы не павінны цурацца мовы роднай. Потым ён нібы патлумачвае, што наша сіла і годнасць трымаецца на ей. I так у кожным с лупку.«Санет» абудзіў у маёй душы розныя думкі. Але сярод іх ёсць і самая выразная, самая моцная. Яе я хачу перадаць усім тым, каму неабыякавы лес нашай краіны. Я хачу сказаць, што не павінна болын паўтарыцца абыякавасць наша да сваей Радзімы і культуры. Я не хачу, каб «туга па дарагой Айчыне», але ўжо страчанай, «крочыла след у след за намі».