ГусенковФролова1121
?>

Сачыненне на тэму: мой любiмы герой з аповесці "жураўліны крык".

Белорусская мова

Ответы

Yezhov_igor42
Мой любімы герой у апавяданні Васіля Быкава "Жураўліны крык" - гэта Барыс Фішар.
Ён не быў ваенным, ён быў вучоным. Але, нягледзячы на гэта, Фішар даказаў, што можа быць смелым, і, як і многія іншыя салдаты, аддаў сваё жыццё за абарону радзімы.
Фішар быў не надта малады, яму ўжо мінуў трэці дзесятак, і за ўсе пражытыя гады ні на адзін момант у яго не з’явілася сумненне ў спрадвечнай сіле мастацтва. Усё самае цудоўнае, самае вечнае бачыў ён у вышэйшым праяўленні чалавечага духу – у мастацтве. Ён гадаваўся ў Ленінградзе. У яго бацькі, старога доктара Фішара, была каштоўная бібліятэчка манаграфій пра вялікіх мастакоў свету, і першыя малюнкі, якія захапілі хлопчыка, былі рэпрадукцыі з альбомаў жывапісу і скульптуры. Барыс рос ціхім, не па гадах сур’ёзным хлопчыкам, неахвотна і рэдка спускаўся ў цесны захламлены двор, у якім заўжды было сцюдзёна і сыра, і часта падоўгу разглядаў малюнкі ў бацькавых кніжках.
Пасля ён сам з трапяткой нецярплівасцю ў сэрцы ўзяўся за пэндзаль і фарбы, маляваў тое, што бачыў з акна кватэры – дамы, вуліцы, коней, сабак. Людзі хвалілі, а хлопчыку хацелася плакаць ад прыкрасці, што ўсё так прыгожа было ва ўяўленні і дрэнна выходзіла на паперы. Наперакор людскім перакананням аб яго здольнасцях Барыс ведаў, што мастака з яго не выйдзе ніколі. Але канчаткова ўпэўніўся ў гэтым ён, відаць, позна, тады, калі ўжо ўся шчырая душа яго была без рэшты захоплена вялікай сілай мастацтва і хлопец ужо не мог існаваць без яго. 
I ён, не стаўшы мастаком, усё ж звязаў сваё жыццё з мастацтвам. Падросшы, вучыўся, чытаў, думаў, даследаваў сам і ў дваццаць пяць год абараніў дысертацыю на званне кандыдата мастацтвазнаўства.
Ён не дужа цікавіўся палітыкай, тым неспакойным, шматтурботным жыццём, што бурліла, плыло, абганяла яго. Вучонага мала краналі планы і падзеі надзённасці – змалку ён адасобіўся ад усяго, што не складала чароўнай прывабы мастацтва. З гэтай, відаць, прычыны ён не разумеў і не дужа цікавіўся братам – інжынерам-канструктарам самалётаў. З юнацтва яшчэ яны ўзаемна аддаліліся, сустракаліся рэдка і па духу былі адзін аднаму чужыя. Апошні раз яны з’ехаліся гады два назад на пахаванне бацькі і тады ж пару дзён правялі разам.
Апынуўшыся ў войску, Фішар адчуў сябе белай варонай, няўмекам, самым няўдалым з усіх у гэтай гаманлівай, асаблівай, ні на што вядомае яму не падобнай грамадзе разнастайных людзей. Ён ніяк не мог навучыцца хадзіць у нагу, хутка ўскакваць на пад’ёме, няўклюдна пад рогат таварышаў аддаваў чэсць, заняткі па штыкавому бою ўшчэнт знясільвалі яго. Спярша ён горка перажываў, балюча зносіў уціск крыклівых сяржантаў, каяўся за няўвагу да вайсковай справы ў інстытуце і думаў, што ён самы няздольны чалавек на зямлі. Пасля трохі асвойтаўся, трапіў на фронт, іншыя, большыя страхі і клопаты зацямнілі яго кволае інтэлігенцкае самалюбства. Ён быў чалавек удумлівы і разумеў, што гэта пакутна і марудна нараджаўся ў ім той, на каго ён менш за ўсё рыхтаваў сябе, – нараджаўся баец.
У канцы аповесці Фішар мужна памірае, забіўшы адзінага ў сваім жыцці ворага.
tnkul

Параўнальная характарыстыка літаратурных герояў (у. Караткевіч "Паром на бурнай рацэ") Літаратура з'яўляецца адным са сродкаў пазнання жыцця і, перш за ўсё, чалавека. Каб значна больш глыбока раскрыць характары, пісьменнікі часта ідуць па шляху супастаўлення герояў. Такі прыём выкарыстаны Янкам Купалам у паэме "Курган" пры абмалёўцы вобразаў гусляра і князя. У параўнальным плане пададзеныя вобразы Стэпке і Аленкі ў аповесці "На прасторах жыцця" Якуба Коласа. Гэтым прыёмам карыстаўся і у. Караткевіч пры стварэнні вобразаў Пора-Леановича і Гаравы ў апавяданні «Паром на бурнай рацэ». Абодвагерои - выпрабаваныя ў баях ваенныя ў чыне каззитанав, якія накіраваны з ротай салдат ахоўваць адзіны паром, каб не аддаць яго ў рукі паўстанцам . У пачатку твора аўтар зазначае, што аднаму з іх, Пора-Леановичу, «не вельмі верылі як нашчадку сепаратысцкай фаміліі і ўраджэнцу Магілёва», таму «ў дапамогу яму» паставілі Юрыя Гаравы, карэннага русака са старой маскоўскай фаміліі, які быў паранены ў сутычцы з атрадам паўстанцаў пад Ракавам і адасланы «ў тыл» на лячэнне.Сімпатыі чытача, здаецца, павінны быць на баку Пора-Леановича: чалавека, якому не давярае сам генерал урадавых войск. Бо ці можна прыхільна ставиццаи да чалавека, роля якога - шпіёніць? Але гэта толькі першае ўражанне. В. Караткевіч не навязвае нам сваіх думак, а дае магчымасць разабрацца, хто ёсць хто? Вось мы бачым Горова, які ў думках апынуўся ў Маскве, успамінае сваю старэнькую маці, каханую дзяўчыну надзею, марыць аб мірным жыцці. І раптам-стрэл! Гэта страляў-забаўляўся з дуэльных пісталетаў Пора-Леановіч. Гарава ўразіў (у які раз!) Яго сухі прыгожы твар, белыя валасы, бакенбарды і, галоўнае, страшнымі блакітныя вочы, у якіх бачная была пагарда да ўсяго. І яшчэ рэзкі шнар паўз брыво і левую скронь - Ярлык паядынку. Многае можа сказаць пра героя яго партрэт.Пара-Леановіча выдавалі вочы аўтар далей скажа: "яго нахабныя і страшныя вочы гарэлі вясёлым шаленствам". І тут жа гораў дасць дакладную характарыстыку пара-Леановічу: "чалавек, які сядзіць насупраць яго, - страшны, вельмі небяспечны чалавек, драпежнік, у якога, напэўна, зусім няма ў душы месца для так званых згрызот сумлення». І вельмі хутка мы ўпэўнімся ў гэтым. Наступная ноч выдалася "навальнічны". Дождж паліў так, што, здавалася, паветра было менш, чым вады. Вада прыбывала вельмі хутка, рака пайшла старых. На перасцярогу бывалага салдата Івана, які прапанаваў паставіць каравул на рацэ, каб не здарылася бяды з прахожымі, Пора-Леановіч рэагуе іранічна: «Табе што да таго? Хай не суюцца ў ваду ... »І калі Гораў хоча неяк абразуміць Пора-Леановича, кажучы, што да свайго народа трэба адносіцца з павагай, што людзі не вінаватыя, калі дрэнна робяць улады, той адказвае, што народ - гэта быдла, якое па галаве трэба біць. І ваша, і наша, і Польскае, і ўсякае.Іншага яны не падыходзяць. Людзей не шкадуй. Ні жанчын, ні дзяцей. Ідзі па трупах, і добра табе будзе. І мы пачынаем разумець, які жудасны чалавек гэты Пора-Леановіч. Для яго галоўнае - стаць на той бок, які выйграе. А прысяга, закон гонару-гэта не для яго. Яшчэ больш поўна раскрываюцца героі апавядання пры сустрэчы з жанчынай, жонкай Грынкевіча, кіраўніка паўстанцаў, якая везла памілаванне свайму мужу. Адзін (пара-Леановіч) ведаў, што пакаранне Грынкевіча будзе выканана гэтай ноччу, і наўмысна затрымліваў жанчыну. Другі (Гораў), нічога не ведаючы, рызыкаваў сваім жыццём, каб пераправіць жанчыну на другі бераг раз'юшанай ракі. Менавіта гэтая вераб'іная ноч паказала, якія розныя тыпы людзей увасабляюць Пора-Леановіч і Гораў. Мы ўбачылі, што адзін з іх люта ненавідзеў людзей, а другі ганарыўся сваім народам. Такія людзі, як капітан Пора-Леановіч, не павінны жыць на зямлі, - падкрэслівае аўтар, - і адмоўны герой гіне на дуэлі.

Объяснение:

Алена

Расла некалькі стагоддзяў таму назад на пагорачку бяроза. Таўшчэзная, некалькі чалавек не ахапілі б яе. Так павялося, што каля бярозы вяскоўцы выпускалі пасвіцца свіней. За свіннямі наглядалі заўсёды малыя дзеці, якім яшчэ не давяралі каровы ганяць.

Так і ў той час адбывалася. Узышло сонца, вакол пагорка вішчалі свінні. Сядзелі ці бегалі пастушкі. Адна свіння ўсе ўцякала, як яе не пільнавалі, як не стараліся, а ўсю роўна нічога не дапамагала.

На гэты раз свіння чамусьці не ўцякала, і ўсе супакоіліся. Жывёліна аж забралася на самы верх пагорка, пад бярозу і стала там рыць. Звычайная справа да свінні. Вырыла здаравенную яму і сама туды залегла. Рохкае ды збоку на бок пераварочваецца.

Недзе пад поўдня пастушкі заварушыліся, трэба было жывёлін дамоў гнаць каб у самую спёку яны ў хлявах пастаялі. Свінні ж не вылазіла. Падбег хлопец, выцягнуў ён яе, і войкнуў ад нечаканасці. Каля свіння ўсхапілася з пад яе заблішчалі шматлікія залатоўкі. Давай ён хуценька збіраць. А быў той хлопчык з надта беднай сям’і.

Калі самы багаты вясковец пра гэта даведаўся, то месца сабе не знаходзіў. Ноччу пабег з рыдлёўкай раскопваць яму. Не думаў, што смерць сваю тут знойдзе. Капнуў пару разоў, дрэва нахілілася і задавіла яго. А з ямкі пабегла вада - вадзіцай. Тую ручаінку якая ў рэчку разлілася назвалі Бяроза.

Объяснение:

Ответить на вопрос

Поделитесь своими знаниями, ответьте на вопрос:

Сачыненне на тэму: мой любiмы герой з аповесці "жураўліны крык".
Ваше имя (никнейм)*
Email*
Комментарий*

Популярные вопросы в разделе

dvpered
ajuli2
Dampil
rnimsk149
machkura
osipov1984osipov
kagurkina
annakorolkova79
РостиславовичЮлия1147
Мікола лупсякоў "мэры кэт".план. заранее )
Маринова
vak1984
s9152992722344
Татьяна Гришаевич
План к тексту живая вода..якуб колас
sav4ukoxana7149
Dato24043846