Выпiшыце з тэксту: а) пяць слоу, у якiх дзве лiтары абазначаюць адзiн гук б) два словы, у якiх ёсть лiтары, што гукау не абазначаюць в) дзве пары слоу, адзiн i той жа гук абазначаны рознымi лiтарамi. неабходна лiчыцца, што выкарыстанне пiсьма магчымае толькi у вынiку спецыяльнага навучання носьбiтау вуснага маулення пiсьму i пiсьменнасць адкрывае перад чалавекам цэлы шэраг новых магчымасцей зносiн.яна дазваляе зрабiць мауленчы акт бясшумным, разарваным у прасторы i часе (адрасат i адрасант могуць знаходзiцца у розных месцах, пiсаць i чытаць у розны час), робiць магчымай фiксацыю выказвання.паколькi пicьмо фiксуе тэкст, ствараюцца умовы для вяртання да таго, што ужо было сказана. пiсьмовыя i тэксты параунальна лёгка тыражуюцца: здауна яны перапicвалiся, а таксама бясспрэчна i тое, што пicьмовыя маюць i шэраг недахопау.адзiн з iх-параунальная маруднасць пiсання (хаця чытанне абганяе успрыманне вуснага ,

А) лiчыцца,выкарыстанне,навучання,маулення,чытанню

Кожны чалавек мае свой талент: хтосьці мае выдатны голас, хтосьці можа выказаць сваю душу ў пластыцы. Многія дзеляцца з людзьмі сваімі думкамі з дапамогай вершаў і прозы, а хтосьці трымае ў руках пэндзаль, якім малюе геніяльныя творы жывапісу, графікі, авангардызму. Усе гэтыя ўменні, якія перадаюцца з пакалення ў пакаленне, тыя магчымасці, якія даюць нам прыродай, выдатныя. Але існуе «талент чалавечнасці», якім надзелены далёка не кожны, але ён неабходны на больш, чым іншыя. Асабліва цяпер, калі грамадства пакутуе ад недахопу такіх важных для чалавека якасцяў, як адданасць, ветлівасць... Для мяне «талент чалавечнасці» выяўляецца ў справядлівасці, у «руху» да іншых людзей, адданасці, бескарыслівай дапамогі, сяброўства. Усё гэта зыходзіць ад любові людзей адзін да аднаго, якую многія, на жаль, згубілі. Нас сапсавала адчуванне ўласнасці, зайздрасць, імкненне да багацця, нажытага знявагай і абразай чалавека. Бясспрэчна, да чалавечнасці можна аднесці яднанне чалавека з прыродай, любоў да жывога і жаданне захаваць жыватворныя сокі бясконцай прыгажосці і гармоніі існасьці навакольнага.

Беларусь... Як шмат значыць гэтае слова для нас — яе дзяцей. Тэта і родныя, знаёмыя з дзяцінства краявіды, і прыгожыя, працавітыя, сціплыя людзі. Гэта і родны дом, у якім нарадзіўся, і мілагучная маміна мова, і сцежка, па якой пайшоў упершыню, і клёкат буслоў... Усё гэта і шмат чаго іншага — «Беларусь мая сінявокая». 
     Жывём мы на гэтай чароўнай, багатай зямлі і за штодзённымі клопатамі не зауважаем яе хараства, прывыкаем да ўсёй гэтай прыгажосці. I па-сапраўднаму адчуваем Радзіму толькі ўдалечыні ад яе. Як хочацца тады пачуць гучанне роднай мовы, убачыць роднае неба, удыхнуць роднага паветра. 
     Вось ужо некалькі гадоў мы з класам ездзім улетку на адпачынак у Балгарыю. Там прыгожа, весела і цікава. Але на радзіме ўсё-такі і дыхаецца лягчэй, і смяецца весялей, і спіцца мацней. I я ведаю, чаму: я — дома. Гэта —мае. I разумею перажыванні М. Багдановіча ў вершы «На чужыне»: 
      
     Вакол мяне кветкі прыгожа красуюць,— 
     Маркотна між іх я хаджу адзінок, 
     Аж бачу — мне сіняй галоўкай ківае 
     Наш ровны, забыты ў цяні васілёк. 
      
     Радзіма — не толькі родная краіна чалавека, дзе ён жыве, а гістарычная, культурная спадчына яго народа. Беларусь — зямля нашых продкаў, багатая на падзеі і імёны. Асновай жа духоўнага скарбу людзей, іх творчасці з'яўляецца родная мова. 
     Мова — не толькі сродак зносін, але і жывая гісторыя, бо ў ей знайпілі адлюстраванне ўсе падзеі чалавечага жыцця. Многія выдатныя сыны Беларусі апявалі яе ў сваіх вершах. 
     Але ёсць у нашай краіне і патрыёты — людзі, якія паважаюць Бацькаўшчыну, з болем пішуць пра яе становішча. Гэта перш за ўсё беларускія паэты і пісьменнікі. Сярод іх — Ніл Сымонавіч Гілевіч. 
      
     Пакуль паэты будуць пець — 
     Не быць Радзіме безыменной, 
     Зямлі бацькоў — не анямець... 
      
     Дай Божа, каб гэта сапраўды было так! Каб мы, беларусы, маглі ганарыцца не толькі сваей краінай, але і сваей мовай.