Калі ласка. трэба разабраць па саставе словы: 1) адагнулася 2) таілася

Эщкере

Рамантызм – надзвычай важны этап у развіцці культуры, гэта сапраўдная рэвалюцыя ў мастацтве, не толькі ў літаратуры. Рамантыкі падпарадкавалі сабе тэатр, жывапіс, музыку, філасофію, многія гуманітарныя навукі. А ў літаратуры тэмп развіцця надзвычай паскорыўся, новыя плыні і напрамкі ўзнікалі і развіваліся нават за месяцы. Як ні ў адну іншую эпоху, літаратура рамантызму звязана з філасофіяй. Рамантыкі сцвярджалі веру ў панаванне духоўнага пачатку ў жыцці, падпарадкаванне матэрыі духу.
Адным з выдатных пісьменнікаў-рамантыкаў быў Ян Баршчэўскі. Вяршыняй творчасці пісьменніка стала кніга "Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях". Яна складаецца з чатырнаццаці апавяданняў міфалагічна-фальклорнага зместу, сюжэты якіх скаладаюць аповеды падарожнікаў у доме шляхціца Завальні падчас доўгіх зімовых вечароў. Усе апавяданні глыбока павучальныя і ў той жа час займальныя.
Найбольш цікавыя апавяданні "Плачка" і "Сын Буры". "Плачка" - адно з самых незвычайных апавяданняў кнігі. У гэтай гісторыі апісваецца незвычайная прыгожая кабета, якая з'яўляецца ў пакінутых дамах, у пустых касцёлах і на руінах. На яе вачах заўсёды блішчэлі слёзы, з-за таго людзі называлі яе Плачкай. Вобраз Плачкі сымвалізуе, што ў чалавека на першым месце павінны быць не матэрыальныя, а духоўныя каштоўнасці. Яна плача, бо іх, каштоўнасці, не бачаць, не разумеюць, ганяюцца за ўяўным, несапраўдным.
У апавяданні "Сын Буры" сляпы Францішак расказвае пра сваю сустрэчу з дзіўным пілігрымам, які назваў сябе Сынам Буры. У час буры гэты чалавек не хаваўся ад дажджу і ветру. Сын Буры расказаў, як некалі каля беднай хаціны сваіх бацькоў спаткаў Плачку, апранутую ў сукенку вясёлкавых колераў і з кветкамі на галаве. Плачка паказала юнаку далёкі свет, над якім пад аблакамі кружылі арлы. Хлопе вырашыў пабачыць, што дзеецца на свеце, і з таго часу блукае па зямлі. Сын Буры - чалавек, апантаны вечнай прагай творчасці, пошуку ісціны, пазнання, дзеяння.
Вобразы Плачкі і Сына Буры арыгінальны і не сустракаюцца ў іншых славянскіх літаратурах. Кніга "Шляхціц Завальня" ўздымае перш за ўсё маральна-этычныя праблемы. Але паўстаюць яны ў цікавых міфалагічных вобразах.

Пра шчасце
Для адных людзей шчасце заключаецца перш за ўсё ў матэрыяльным дабрабыце. Але часта абзавядучыся ўсім , што толькі душы заўгодна яны не знаходзяць жаданага шчасця. Сёння мы бачым шмат людзей , якія" над золатам чэзнуць ", але паглядзіце , хіба гэта шчасце? Гэтыя людзі жывуць у пастаянным страху за сваё багацце. Яны абносяць свае дамы шматмятровымі платамі , ставяць рашоткі , аканіцы , аказваюцца як бы жыўцом пахаванымі , але ўсё роўна не знаходзяць душэўнага спакою. У іх мала сапраўдных сяброў , большасць жа прыцягнута бляскам незлічоных скарбаў , яны жывуць у пастаянным страху за сваё жыццё , ім усюды здаюцца злодзеі , забойцы . Хіба гэта шчасце?Няма. Але і " рай у будане " - гэта толькі прыказка. Якое гэта шчасце , калі чалавек пастаянна вымушаны думаць аб хлебе надзённым ? Калі ў чалавека не хапае сродкаў на існаванне, то ён злаваўся на жыццё , на тых , хто купаецца ў раскошы , а злосць і шчасце - рэчы несумяшчальныя.Вядома , усё адбываецца не заўсёды так , як я апісаў , але ці не здаецца Вам , што выключэнні толькі пацвярджаюць правіла .Але матэрыяльная частка - гэта толькі адна з складнікаў чалавечага шчасця , прычым не самая галоўная . Перш за ўсё чалавеку неабходна душэўную раўнавагу , маральнае задавальненне сваім жыццём. Без гэтых чорт жыццё чалавека ніколі не будзе шчаслівай. А духоўнае шчасце шмат у чым залежыць ад самога чалавека. Бо ў адным і тым жа становішчы розныя людзі адчуваюць і адчуваюць сябе па -рознаму. Адны з іх жыццярадасныя , мэтанакіравана , прывыклі бачыць у жыцці лепшае , шукаюць у жыцці добрыя , а ня дрэнныя боку . Іншыя - наадварот бачаць у жыцці горшае , не вераць у сябе , зайздросцяць іншым, а самі не робяць нічога , каб палепшыць сваё жыццё . Як Вы думаеце - хто з іх больш шчаслівым ? Мне здаецца , што чалавек сам каваль свайго шчасця , стваральнік сваёй мясціны , ён мастак , які афарбоўвае свет сваімі фарбамі , ён стваральнік свайго кола сяброў , таму калі ў жыцці нешта не так - не трэба апускаць рукі , а наадварот, трэба знайсці ў сабе сілы змяніць яе .
Такім чынам , шчасце - гэта складанае і шматграннае пачуццё , хоць нават не пачуццё , а стан, да якога імкнецца кожны чалавек. Яно складаецца з мноства частак , і ня дастатак нават адной з іх здольны звесці ўсе шчасце на няма. Для кожнага чалавека яно сваё, для адных яно толькі ў матэрыяльным дабрабыце , для іншых - зусім у іншым . Ім чужыя грашовыя праблемы. Яны захопленыя жыццём і знаходзяць душэўны спакой у зусім іншых каштоўнасцях. ...
На мой жа погляд , шчасце складзена ў сукупнасці маральнай задаволенасці , душэўнага супакою і матэрыяльнага дабрабыту. Толькі пры сукупнасці гэтых выгод чалавек можа адчуваць сябе шчаслівым і тады яго галава вызваляецца ад штодзённых клопатаў , яму не даводзіцца думаць пра " хлеб надзённы " . У яго з'яўляецца жаданне працаваць , ўвасабляць у жыццё цікавыя ідэі. І гэта тычыцца не толькі кар'еры, але і асабістага шчасця. Чалавек , які мае любімую працу і робіць поспехі ці мае прыхільнікаў свайго таленту , без хатняга ачага не можа быць цалкам задаволены жыццём. Толькі сямейны дабрабыт можа зрабіць чалавека па -сапраўднаму шчаслівым . І такія людзі свой ​​жыццёвы поспех звязваюць з цеплынёй , зарадам станоўчай энергіі , атрыманай у коле сям'і. Але жыццёвы поспех у той жа час , як рулетка : аднаму вязе , іншаму не. А з другога боку , чалавек сам творца свайго шчасця. У кожнага павінна быць упартасць, цярпенне , а галоўнае - жаданне дамагчыся чаго-то ў жыцці і тады шчасце абавязкова прыйдзе .