Характарыстыка пора леановича па плану 1.сацыяльнае паходжанне 2.апісанне знешняга выгляду 3.погляды на грамадскае жыццё 4.характар, яго асаблівасці 5.выяўленне характараў: а)падчас сустрэчы з жонкай грынкевіча б)падчас сустрэчы з пора- леановічам і горавым; у канцы твора 6.павозіны на дуэлі 7.уласная ацэнка героя

Параўнальная характарыстыка літаратурных герояў (у. караткевіч "паром на бурнай рацэ")  літаратура з’яўляецца адным са сродкаў пазнання жыцця і, перш за ўсё, чалавека. каб глыбока раскрыць характары, пісьменнікі часта ідуць па шляху супастаўлення герояў. такі прыём выкарыстаны янкам купалам у паэме «курган» пры абмалёўцы вобразаў гусляра і князя. у параўнальным плане пададзены вобразы сцёпкі і аленкі ў аповесці «на прасторах жыцця» якуба коласа. гэтым прыёмам карыстаўся і у. караткевіч пры стварэнні вобразаў пора-леановіча і горава ў апавяданні «паром на бурнай рацэ» .  абодвагероі — выпрабаваныя ў баях ваенныя ў чыне каззітанаў, якія накіраваны з ротай салдат ахоўваць адзіны паром, каб не аддаць яго ў рукі паўстанцам. у пачатку твора аўтар зазначае, што аднаму з іх, пора-леановічу, «не вельмі верылі як нашчадку сепаратысцкай фаміліі і ўраджэнцу магілёва» , таму «ў дапамогу яму» паставілі юрыя горава, карэннага русака са старой маскоўскай фаміліі, які быў паранены ў сутычцы з паўстанцаў пад ракавам і адасланы «ў тыл» на лячэнне. сімпатыі чытача, здаецца, павінны быць на баку пора-леановіча: чалавека, якому не давярае сам генерал урадавых войск. бо ці можна прыхільна ставіццаі да чалавека, роля якога — шпіёніць? але гэта толькі першае ўражанне. у. караткевіч не навязвае нам сваіх думак, а дае магчымасць разабрацца, хто ёсць хто?   вось мы бачым горава, які ў думках апынуўся ў маскве, успамінае сваю старэнькую маці, каханую дзяўчыну надзейку, марыць аб мірным жыцці. і раптам — стрэл! гэта страляў-забаўляўся з дуэльных пісталетаў пора-леановіч. горава ўразіў (каторы ўжо раз! ) яго сухі прыгожы твар, белыя валасы, бакенбарды і, галоўнае, страшнаватыя блакітныя вочы, у якіх бачная была пагарда да ўсяго. і яшчэ рэзкі шрам паўз брыво і левую скронь — адмеціна двубою. многае можа сказаць пра героя яго партрэт. пора-леановіча выдавалі вочы аўтар далей скажа: «яго нахабныя і страшныя вочы гарэлі вясёлым шаленствам» . і тут жа гораў дасць дакладную характарыстыку пора-леановічу: «чалавек, які сядзіць яго, — страшны, вельмі небяспечны чалавек, драпежнік, у якога, пэўна, зусім няма ў душы месца для так званых пакут сумлення» . і вельмі хутка мы ўпэўнімся ў гэтым.  наступная ноч выдалася «вераб’інай» . дождж паліў так, што, здавалася, паветра было менш, чым вады. вада прыбывала вельмі хутка, рака пайшла старыком. на перасцярогу бывалага салдата івана, які прапанаваў паставіць каравул на рацэ, каб не здарылася бяды з прахожымі, пора-леановіч рэагуе іранічна: «табе што да таго? няхай не суюцца ў » і калі гораў хоча неяк абразуміць пора-леановіча, гаворачы, што да свайго народа трэба адносіцца з павагай, што людзі не вінаватыя, калі дрэнна робяць улады, той адказвае, што народ — гэта быдла, якое па галаве трэба біць. і ваша, і наша, і польскае, і ўсякае. іншага яны не варты. людзей не шкадуй. ні жанчын, ні дзяцей. ідзі па трупах, і добра табе будзе.  і мы пачынаем разумець, які жудасны чалавек гэты пора-леановіч. для яго галоўнае — стаць на той бок, які выйграе. а прысяга, закон гонару — гэта не для яго. яшчэ болып поўна раскрываюцца героі апавядання пры сустрэчы з жанчынай, жонкай грынкевіча, кіраўніка паўстанцаў, якая везла памілаванне свайму мужу. адзін (пора-леановіч) ведаў, што пакаранне грынкевіча будзе выканана гэтай ноччу, і наўмысна затрымліваў жанчыну. другі (гораў), нічога не , рызыкаваў сваім жыццём, каб пераправіць жанчыну на другі бераг раз’юшанай ракі.  менавіта гэтая вераб’іная ноч паказала, якія розныя тыпы людзей увасабляюць пора-леановіч і гораў. мы ўбачылі, што адзін з іх люта ненавідзеў людзей, а другі ганарыўся сваім .  такія людзі, як капітан пора-леановіч, не павінны жыць на зямлі, — падкрэслівае аўтар, — і адмоўны герой гіне на дуэлі.

1)

• Уладар, наз., м. р. -а. ◘ 1. Той, хто валодае нечым, гаспадар нечага; уладальнік. Уладар маёнтка. 2. Той, хто карыстаецца неабмежаванай вярхоўнай уладай; той, каму ўсе падначальваюцца; рус. властелин. [Падзішах:] -Я — уладар i жывых i ўсіх нежывых, Я магу ўсё зрабіць, што надумаю, з ix. Гаспадар я на скарбы ва ўсёй старане, Дык на ліха яшчэ рамяство для мяне? У. Д. 3. Той, хто робіць моцны ўплыў на некага; рус. властитель. Цяпер маймі скарбамі — думы-саколы, Цяпер беларускай я песні ўладар. К-а.

•Угоднік, наз., м. р., -а. ◘ 1. Святы, які дагадзіў Богу сваім бязгрэшным жыццём i слугаваннем людзям. У. Караткевіч у рамане «Каласы пад сярпом тваім» выкарыстаў паданне, у якім вытлумачваецца, чаму святы Мікола-ўгоднік ушаноўваецца царквой i людзьмі двойчы на год, а Касьян — толькі раз на чатыры гады. 2. Разм. зневаж. Той, хто імкнецца дагадзіць некаму; угодлівы чалавек.

•Удава, наз., ж. р. ◘ Жанчына, у якой памёр муж; якая не выйшла замуж пасля смерці мужа. Па слоўку ўроняць два служакі. — Няма ў нас пана, небаракі! — Міхал гаворыць. — Так, няма. Жыві ўдава цяпер сама, — Сказаў Ксавэры задуменна. К-с.

•Удалы, прым. ◘ 1. Які завяршаецца ўдачай; паспяховы; рус. удачный. Удалае падарожжа. 2. Здатны на ўсё; спрытны, умелы; рус. ловкий. Удалая гаспадыня. 3. Смелы, адважны, храбры; хвацкі; рус. удалой. Хлопец удалы.

2)

•абора ‘вяровачка для лапцей’ і абора ‘вялікае памяшканне для жывёлы; кароўнік’;

•англ. amber (‘бурштын’) і бел. амбар (як міжмоўная аманімія, але гэты прыклад лепш праверыць)

3)

•гаворка, гутарка, размова; звягня (разм.)

•ганьба, няслава, бясчэсце, сорам; сарамата, сарамота, сарамоцце (разм.); пляга (перан.)

•гаваркі, гаварлівы, гутарлівы, балбатлівы; гаманлівы, гаманкі, языкаты, языкасты, язычлівы, брахлівы (разм.) □ лёгкі на язык

•гандляр, купец, камерсант / гандлюе тайком, незаконна: спекулянт, перакупшчык, скупшчык / уласнік крамы: крамнік / скупшчык ануч і гандляр рознаю драбязою: анучнік, каравачнік (уст.)

Часы с автоматическим подзаводом заряжаются кинетической энергией движения руки во время ходьбы. Функция автоподзавода уже давно стала атрибутом многих современных часов. Это очень удобно и практично, особенно для рассеянных людей, которые забывают вовремя завести часы. Автоподзавод происходит от естественных колебательных движений руки во время ходьбы, поэтому людям, ведущим малоподвижный образ жизни, придется иногда вручную заводить часы. ВНИМАНИЕ! Заводить часы вручную следует только по надобности! Заводить часы через каждые 15 минут. Гарантировано приведут к поломке. Часы заряжаются полностью за 8 часов ношения на руке, и полного заряда обычно хватает на двое суток. Существуют специальные небольшие устройства, имитирующие покачивание руки. В них обычно кладут часы на ночь для автоподзавода.

Как пользоваться часами? Механические часы

Если часы долго не эксплуатировались, следует их завести вращением заводной головки по часовой стрелке на 15-20 оборотов. Заводить часы можно двумя различными крутить головку только вперед или вперед-назад. Наиболее оптимальным является первый так как он предотвращает изнашиванию заводного триба и кулачковой муфты. Для смазывания механизма рекомендуется периодически слегка прокручивать головку назад. Также рекомендуется снять часы с руки и заводить их на весу, потому что кисть может надавить на хрупкое колесико снизу и погнуть его вал, что выведет его из строя. Не стоит трясти часы в руках, если стрелки не идут по неизвестной причине. Попробуйте завести механизм колесиком на несколько оборотов. Если ничего не происходит, обратитесь к часовому мастеру. Будьте аккуратны при переводе стрелок часов. Не рекомендуется вращать колесико против хода движения стрелок. Также избегайте переводить дату на календаре с 9 часов вечера до 3 ночи, потому что именно в этот период часы начинают постепенно переключать дату, и ручное вмешательство может сломать механический календарь.

Точность хода.

Базовые калибры ETA 2824-2,ETA 2826-2, ETA 2836-2

 Более 30 лет назад было произведено три варианта основных калибров – ETA 2824-2,ETA 2826-2, ETA 2836-2. Модель механизма 2892А2; его точность имеет суточную погрешность от -5 до +10 секунд. Данные механизмы явились базой для создания приборов для измерения времени, имеющих разную сложность. Появилась возможность для производства хронографов, часов с прыгающим часом, полным календарем, индикатором запаса хода, иными опциями. Такие часы заслужили глубокое уважение у их создателей, поскольку основной их особенностью является высокая надежность механизмов.