Яне могу придумать сказы [ ], (якой (кали), [ ], (дзе). [ ], (яки)и (яки). [ ], (што), (як). это сровно.

Насустрач ішоў чалавек, які не вызываў даверу.
Калі адчуеш самоту, успомні пра дом, дзе ты нарадзіўся.
У нас быў выдатны настаўнік, які добра тлумачыў тэмы і які заўсёды дапамагаў нам.
Я не мог зразумець, што адбылося, як гэта здарылася.

мы абышлі дрэва, якое нам перашкаджала.
калі табе стане сумна, успомні пра дом, дзе ты нарадзіўся.
мы выйшлі да леса, які здзіўляў сваімі памерамі і які прывабліваў сваёй непаўторнасцю.
я не ведаю, што трэба рабіць, як гэта выканаць.

Рамантызм – надзвычай важны этап у развіцці культуры, гэта сапраўдная рэвалюцыя ў мастацтве, не толькі ў літаратуры. Рамантыкі падпарадкавалі сабе тэатр, жывапіс, музыку, філасофію, многія гуманітарныя навукі. А ў літаратуры тэмп развіцця надзвычай паскорыўся, новыя плыні і напрамкі ўзнікалі і развіваліся нават за месяцы. Як ні ў адну іншую эпоху, літаратура рамантызму звязана з філасофіяй. Рамантыкі сцвярджалі веру ў панаванне духоўнага пачатку ў жыцці, падпарадкаванне матэрыі духу.
Адным з выдатных пісьменнікаў-рамантыкаў быў Ян Баршчэўскі. Вяршыняй творчасці пісьменніка стала кніга "Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях". Яна складаецца з чатырнаццаці апавяданняў міфалагічна-фальклорнага зместу, сюжэты якіх скаладаюць аповеды падарожнікаў у доме шляхціца Завальні падчас доўгіх зімовых вечароў. Усе апавяданні глыбока павучальныя і ў той жа час займальныя.
Найбольш цікавыя апавяданні "Плачка" і "Сын Буры". "Плачка" - адно з самых незвычайных апавяданняў кнігі. У гэтай гісторыі апісваецца незвычайная прыгожая кабета, якая з'яўляецца ў пакінутых дамах, у пустых касцёлах і на руінах. На яе вачах заўсёды блішчэлі слёзы, з-за таго людзі называлі яе Плачкай. Вобраз Плачкі сымвалізуе, што ў чалавека на першым месце павінны быць не матэрыальныя, а духоўныя каштоўнасці. Яна плача, бо іх, каштоўнасці, не бачаць, не разумеюць, ганяюцца за ўяўным, несапраўдным.
У апавяданні "Сын Буры" сляпы Францішак расказвае пра сваю сустрэчу з дзіўным пілігрымам, які назваў сябе Сынам Буры. У час буры гэты чалавек не хаваўся ад дажджу і ветру. Сын Буры расказаў, як некалі каля беднай хаціны сваіх бацькоў спаткаў Плачку, апранутую ў сукенку вясёлкавых колераў і з кветкамі на галаве. Плачка паказала юнаку далёкі свет, над якім пад аблакамі кружылі арлы. Хлопе вырашыў пабачыць, што дзеецца на свеце, і з таго часу блукае па зямлі. Сын Буры - чалавек, апантаны вечнай прагай творчасці, пошуку ісціны, пазнання, дзеяння.
Вобразы Плачкі і Сына Буры арыгінальны і не сустракаюцца ў іншых славянскіх літаратурах. Кніга "Шляхціц Завальня" ўздымае перш за ўсё маральна-этычныя праблемы. Але паўстаюць яны ў цікавых міфалагічных вобразах.

В рассказе Константина Георгиевич Паустовского «Телеграмма» рассказывает об одинокой престарелой женщине, и её невнимательной и неблагодарной дочери. Тем не менее, автор специально показывает нам, что Настя (а именно так и звали «невнимательную» дочь), вовсе не злой человек. Напротив, она окружающим – например, Тимофееву организовать выставку. При всём при этом она всё-таки ужасно невнимательно отнеслась к своей собственной матери. Куда проще Насте было отдавать всю себя работе, стремиться к карьерным вершинам, успешно и ответственно выполнять свои задачи, чем помнить о том, что рядом находятся близкие люди, которые нуждаются в её поддержки. Тем не менее, внимательный читатель сможет всё-таки найти и отрицательные стороны в характере главной героине рассказа Паустовского «Телеграмма». Например, Настя эгоистична. И даже выставку Тимофееву она организовывает не просто так, а из своих эгоистических соображений. Но главный недостаток Насти заключается в том, что она не смогла найти золотую середину между чужим, не родным ей людям и заботой к самому близкому человеку – собственной матери. И после смерти матери, я уверен, Настя никогда не простит себе это, всю жизнь будет мучиться угрызениями совести, осознания собственной вины. Однако, Паустовский в финале рассказа «Телеграмма» даёт читателям надежду понять, что смерть позабытой дочерью женщины не напрасна. Что кто-нибудь обязательно задумается об этом и не совершит такой же ошибки, как это сделала Настя.