Узнала что завтра пишем изложение по бел.язу. найти текст "у родных мясцінах "

Праз пяць гадоў я зноў наведаў вусце, прытулак дум, абраны мой куток, дзе высіцца вусцянскі мой грудок і вецер лёгенька гайдаецца на кусце. іду на груд павольнаю ступою. сумотна мне, бо я цяпер адзін, мне шмат чаго прыходзіць на ўспамін, і нікну я паныла галавою. грудок усё ж такі, як быў, прыветны, гваздзічка белая, чабор на ім, ды ўжо гляджу я другім, як дуб стары, астаўшыся бяздзетным. стаю, маўчу, мясціны , — змяніліся, і трудна іх пазнаць. дубоў маіх паменшылася раць, як і людзей у родным нашым краі. бязлюддзе, ціш. высокаю травою вусцянскія сялібы зараслі. бярэзнічак заняўся на зямлі, атульвае разложыстую хвою. дарожкі той, што бегла к , няма нідзе  — згубілася ў траве, у памяці ж маёй яна жыве, як шмат з таго, што знікла на палянцы. і тых, з кім я так блізка быў знаёмы, ужо няма: хто выселіўся сам к апошнім тым на свеце рубяжам, дзе крыж стаіць журботна-нерухомы; другіх вайна ў далёкі свет пагнала, і многа іх не вернецца назад; а трэціх вынішчыў, пабіў фашысцкі кат, і родная зямля іх не прыбрала. і ўсё мне тут, дзе вокам я ні кіну, нагадвае аб жорсткасцях вайны. знявечаны лясы, а параснік буйны жыве і тчэ спрадвечную тканіну. ідзе жыццё, буяюць яго сілы, — хай паспрабуе хто суняць яго, спыніць. снуе жыццё за ніццю сваю ніць, і моцныя для ўзлёту яго крылы. я   — загояцца ўсе раны: з край паўстане, расцвіце ва ўсёй сваёй красе і паўнаце, — наш верны шлях, ён з праўдай павянчаны. і толькі мне адно сягоння горка: няма таго, з кім думкі я дзяліў, з кім тут стаяў, з кім я шчаслівы быў, — пагасла ты, яснюсенькая зорка.

Зіма ў гэтым годзе прыйшла рана. Ужо ў першай палове лістапада вуліцы замяло снегам, лужыны падмарозіла. Дзеці па дарозе ў школу радасна каталіся па першым пасля лета лёдзе, гулялі ў снежкі, абломвалі ледзяшы. Некаторыя спрабавалі нават ляпіць снегавікоў.
Але век восеньскага снегу нядоўгі. Дажджы ды туманы з'ядуць яго за некалькі дзён. Аднак мы не сумуем. Хутка ўжо снежань, тады наступіць сапраўдная зіма: з глыбокімі гурбамі снегу, траскучымі маразамі, завеямі. А там ужо і Новы год. Будзе ў нас яшчэ час атрымаць асалоду ад зімовых радасцяў.

В рассказе Константина Георгиевич Паустовского «Телеграмма» рассказывает об одинокой престарелой женщине, и её невнимательной и неблагодарной дочери. Тем не менее, автор специально показывает нам, что Настя (а именно так и звали «невнимательную» дочь), вовсе не злой человек. Напротив, она окружающим – например, Тимофееву организовать выставку. При всём при этом она всё-таки ужасно невнимательно отнеслась к своей собственной матери. Куда проще Насте было отдавать всю себя работе, стремиться к карьерным вершинам, успешно и ответственно выполнять свои задачи, чем помнить о том, что рядом находятся близкие люди, которые нуждаются в её поддержки. Тем не менее, внимательный читатель сможет всё-таки найти и отрицательные стороны в характере главной героине рассказа Паустовского «Телеграмма». Например, Настя эгоистична. И даже выставку Тимофееву она организовывает не просто так, а из своих эгоистических соображений. Но главный недостаток Насти заключается в том, что она не смогла найти золотую середину между чужим, не родным ей людям и заботой к самому близкому человеку – собственной матери. И после смерти матери, я уверен, Настя никогда не простит себе это, всю жизнь будет мучиться угрызениями совести, осознания собственной вины. Однако, Паустовский в финале рассказа «Телеграмма» даёт читателям надежду понять, что смерть позабытой дочерью женщины не напрасна. Что кто-нибудь обязательно задумается об этом и не совершит такой же ошибки, как это сделала Настя.