Адзначце слова , якое складаецца з трох складоу: 1)прауда 2)знаёмы 3)дзеці 4)сябры

2) Знаёмы (колькi галосных , столькi i складоу)

    Я воспринимаю Великую Отечественную войну как большое горе и трагедию миллионов людей. Ведь практически каждый житель России потерял в той войне своих родных и близких. И в то же время, я вижу эту войну как грандиозное торжество патриотизма, любви к Родине. Думаю, каждый боец в то время осознавал нашу правоту и святость долга, лежащего на каждом гражданине страны.
    Я глубоко благодарна нашим ветераном за то, что сейчас живу в свободной России. Можно сказать, что они не только нашу страну, но и весь мир. Если бы Гитлеру удалось захватить Советский Союз, не осталось бы в мире больше сильных держав противостоять ему. Возможно, тогда бы Германия правила всей землей. Думаю, при жестокости фашистов, это было бы величайшей трагедией для человечества. Осознавая все это, мне становится страшно… Получается, что Великая Отечественная война имеет мировой значение.

На другі дзень, калі бацька і маці сядзелі на канапе, да іх падбег Толя, вясёлы, шчаслівы. Ён праціснуўся паміж каленяў бацькі, прытуліўся да яго і сказаў:

А веласіпед сапраўды мне купіш?

Куплю, сынок, куплю. Толькі пакуль што няма дзе ку-піць, — адказаў бацька, а потым звярнуўся да жонкі: — Аку-рат таксама той хлопчык прытуліўся да мяне і прасіў машыну. Ён так быў упэўнены, што перад ім яго татка...

Маці сказала:

Ведаеш, што я думаю: ці мае права наш Толя быць такім іпчаслівым, калі столькі дзяцей засталося без бацькоў?

Чаму ж не? — адказаў бацька. — Ён нічыё месца не зай-мае. А вось мы займаем месца забітых бацькоў, таму не маем права забываць пра іх дзяцей.

Так Максімка, сам таго не ведаючы, увайшоў у жыццё гэтай сям'і. Увайшоў і заняў пэўнае месца ў сэрцы не толькі бацькі, але і маткі, якой часта здавалася, нібы яна сама прысутнічала пры той сустрэчы: пры кожным выпадку яны з замілаваннем успаміналі незнаёмага, далёкага хлопчыка Максімку.

...Была ўжо восень. Дрэвы вакол дзіцячага дома пажоўклі. Апусцелі пясчаныя распрацоўкі. Пранізлівы вецер без пера-шкоды гуляў па пералесках і ўзгорках. 3 зачыненага дома ішоў гул, як з устрывожанага вулля.

Малыя перанеслі сваё будаўніцтва ў памяшканне. Замест пяску ў іх цяпер былі бярвенні, фермы, блокі, кубікі. Як і ра-ней, яны чакалі, што заўтра прыедзе татка і прывязе нешта та-кое, такое...

— А мой татка прывязе мне сто кубікаў!

А мой татка прывязе мне поўны дом кубікаў!.. Раптам падышла цёця Каця:

Максімка, ідзі сюды! Да цябе татка прыехаў!

Нельга сказаць, каб Максімка вельмі здзівіўся: ён і без таго ведаў, што калі-небудзь ды татка прыедзе. Але ўсё ж такі ён за-хваляваўся і пачырванеў.

Цёця Каця ўзяла яго за руку і павяла. А ззаду ніхто не звяр-таў увагі. Хутка Максімка ўбачыў высокага дзядзьку і адразу пазнаў, што гэта той самы татка, які прывёз яму машыну, але тады чамусьці не захацеў узяць яго з сабой. Затое цяпер ён сам падышоў да Максімкі, узяў яго на рукі і сказаў:

— Ну, Максімка, збірайся: едзем дадому, мама чакае.

I зноў Максімка ўбачыў той самы светлы, прыемны твар, зноў адчуў цеплыню на сэрцы і зноў шчыра прытуліўся да гру-дзей таткі.

Але адно вока яго глядзела на таварышаў хітра-хітра.

Объяснение: