Про мой родный край по беларуски сочинение

У кожнага з нас ёсць родныя прасторы. Гэта палі, лугі, лясы, горы, азёры і рэкі. Мы захапляемся іх прыгажосцю, пішам з іх карціны, складаем пра іх вершы і музыку. Мы любім іх, таму што выраслі сярод усяго гэтага.

У маіх краях ёсць асаблівае месца, якое вядома толькі мне. Гэта вярхушка старога таполі на самай ускраіне вёскі. З яе добра відаць і мой дом, і палі і лясы, і нават верхавіны гарадскіх электрычных слупоў. А яшчэ там бачныя аблокі, яны асабліва вялікія. Здаецца, што іх можна пакратаць. Я нікому не кажу пра гэта месца. У мінулым годзе гэты таполя хацелі спілаваць, каб пабудаваць чарговы краму. Але мы з хлопцамі не далі, нават мітынг арганізавалі. І таполя застаўся.

Трэба берагчы кожны куток прыроды ў нашых родных краях, бо ён можа быць чыім-то зацішным мястэчкам

Кожны чалавек – гэта цэлы свет (К. Чорны). Чалавек – заўсѐды бог. Але тады, калі ѐн падобны толькі на самога сябе (Я. Скрыган). Не шукай на свеце нейкую падкову, /Што прыносіць шчасце і знішчае злосць. / Не чакай ад неба цудаў і спакою, / Ведай: / На Зямлі ты – гаспадар, не госць (П. Пруднікаў). Вада і агонь, якія пярэчаць адно аднаму, мірацца на чалавеку: і вада ачышчае яго, і агонь таксама (А. Разанаў). Калі нараджаецца чалавек, нічога ў свеце не памірае ўзамен (Г. Марчук). Кожны чалавек носіць у сабе храм. Штодзень, з году ў год. Толькі ў адных ѐн маўчыць, а ў другіх звоніць на ўсе свае званы. Але ѐсць яшчэ і трэція: званы раздзіраюць такому душу, аднак ніхто гэтага звону не чуе – чалавек не выпускае яго з сябе. Апошнія паміраюць першымі – раней за ўсіх. Ад карозіі храма, які яны носяць у сабе. А раўнадушныя сцвярджаюць – ад разрыву сэрца (Я. Сіпакоў)
Выпиши какое понравится, там где такой знак / это четверостишие

Белым кілімком сцелецца снег на цёмную бруд і сухую траву. Неба стала змрочней ад цяжкіх аблокаў і ўсё стала як у чорна-белым кіно. На вуліцы ціха. Часам можна пачуць крокі чалавека па толькі што на платную форму навучання ў снезе. Лужыны ад нядаўняга дажджу сталі пакрывацца тонкім пластом лёду, паказваючы на сабе прыгожыя ўзоры. Пах надыходзячы зімы ўжо добра быў чутны. У апошні дзень восені добра сядзець ля акна з гарачым гарбатай і любавацца, як Восень саступае месца Зімы, і цяпер мы яе ўбачым толькі праз год.