Вобразы герояу́ маладога пакалення у́ рамане сэрца на далоні

Галоўнымі героямі твора з'яўляюцца Кірыла Шыковіч - журналіст, супрацоўнік абласной газеты, доктар Антон Яраш - вядомы ў горадзе хірург-прафесіянал, які ў гады Вялікай Айчыннай вайны быў героем-падпольшчыкам, выконваў цяжкія заданні, штодня рызыкаваў жыццём, Сямён Гукан - старшыня гарсавета, чыноўнік , кар'ерыст, чалавек, які ў рамане ўвасабляе сістэму чыноўніцкай усёдазволенасці таго часу. Гэта яшчэ і маладое пакаленне - Тарас Ганчароў і ягоная брыгада, Маша, Ніна, Славік иирына Шыковічы. Вобразы галоўных герояў паказаны ў працы, у барацьбе, падчас адпачынку, у сямейным побыце, у шчасце і гора. Кожны па-свойму прывабны і абаяльны.
Героі рамана «Сэрца на далоні» вельмі зацікаўлены гісторыяй падполля. Нягледзячы на ​​ўсе перашкоды з боку нададзенага вялікай уладай старнтыни гарвыканкама Гукана, яны імкнуцца даведацца праўду пра падзеі тых дзён.
Зусім іншая праўда ў Гукана, які ў час вайны хаваўся ў доме доктара Савіча і быў выратаваны. Акупанты раскрылі сувязі Савіча з падпольшчыкамі і расстралялі яго, абвясціўшы ўсім, што гэта зрабілі партызаны, за тое, што Савіч быццам дапамагаў фашистам.Было нават арганізавана пышныя похороны.Один Гукан ведаў праўду, але ён маўчыць, баючыся за ўласнае жыццё. Дзякуючы высокай пасадзе ён здолеў зацвердзіць ўласнае меркаванне на арганізацыю падполля, дзе доктар Савіч выступаў як здраднік, а Гукан - як арганізатар і кіраўнік гарадскога падполля. Дзякуючы журналісцкай таленту Шыковіча ўспаміны Гукана былі надрукаваныя асобнай кнігай.
Але праз некаторы час Кірыла Шыковіч пачынае сумнявацца ў правільнасці тых высноў, якія ляглі ў аснову книги.Журналист дзеліцца сваімі сумненнямі з доктарам Ярашам - былым падпольшчыкам, які не пагадзіўся з высновамі кнігі. Ён падтрымлівае жаданне Шыковіча даведацца праўду, не верыць у здраду Савіча, які разам са сваёй дачкой выратаваў яго ад немінучай смерці. Антон Яраш добра разумее, што здраднікі не сталі б рызыкаваць сваім уласным жыццём, а адразу б выдалі яго фашыстам.

Зіма - цудоўная і казачная пара года. Прырода засынае, набывае загадкавасць, навеивает пачуцце казкі. Зімой прыгожа як у садзе, так і ў дварах, як у поле, так і на рэчцы, але прыгажэй за ўсе ў лесе!

Шпацыраваў я як-то раз раніцай. Ледзь вытаптаная, вузенькая, як быццам выстелена мяккім палатном сцяжынка, прывяла мяне ў лес. Гэта месца ніколі мяне не прыцягвала. Я проста не заўважаў у ім нічога асаблівага. Але гэтым раніцай яно было выдатным. Беласнежны снег ляжаў ўсюды: на галінках дрэў, якія стаялі нерухома, як быццам зачараваныя; на маленькіх круглых хмызняках, якія дзякуючы багаццю снегу былі падобныя на велізарныя снежныя камякі.

На роднай зямлі, пад якой спіць непробудным сном зяленая траўка, якая чакала вясновага цяпла. Усе заціхла. Нават вецер не хацеў псаваць гэтую цішыню. Я прайшоў крыху наперад і першы праменьчык ранішняга сонейка паказаўся ўдалечыні за соннымі дрэвамі. Я ішоў па лесе, і сэрца мае трымцела ад такога зачаравання. Беласнежны снег храбусцеў пад нагамі, гэты хруст мне вельмі падабаўся, я нават не ведаю чаму, але з самага дзяцінства гэты гук заўседы выяўляў ўва мне толькі пазітыўныя эмоцыі. Марозік щепал носік і шчочкі, шчыра вам прызнаюся, я крыху азяб, але дадому ісці не хацеў. Пачаў дзьмуць легкі ветрык. Ен надаў прыродзе бляску і арыгінальнасці. Струшивая з верхавін соснаў, дубоў, іў і кленаў точеные, маленькія беласнежныя сняжынкі.

Двайнiком свайго непасрэднага начальнiка, яго верным слугою i надзейным памочнiкам з'яўляецца

пiсар Пiсулькiн.

Ён, як i Кручкоў, займаецца хабарнiцтвам. З вялiкiм задавальненнем пiсар прызнаецца: "Харашо быць пiсьмавадзiцелем у разумнага чалавека, маляваныя госцiкi (грошы) самi ў карман лезуць, не нада i рук выцягваць".

В. Дунiн-Марцiнкевiч у вобразах станавога прыстава Кручкова i яго памочнiка Пiсулькiна па-мастацку дасканала i знiшчальна выкрыў царскае чыноўнiцтва Расii (асноўную палiтычную апору расiйскага самадзяржаўя) , для якога характэрнымi былi хцiвасць, хабарнiцтва, грубасць, свавольства, невуцтва, п'янства.

Напэўна, па гэтай прычынё ў 1890 г. вiленскi губернатар рашуча запратэставаў супраць друкавання камедыi. I толькi ў 1918 г. выдатны твор В. Дунiна-Марцiнкевiча ўбачыў свет.