Сачыненне на тэму: "значэнне творчасці кандрата крапіва

Мой любімы фільм называецца «Кароль- Дроздабарод ». Гэта сучаснае нямецкае кіно, але яно знята па старадаўняй казцы братоў Грым. Увогуле, гэта вясёлая рамантычная камедыя пра каханне прынца і прынцэсы.

Сюжэт фільма заблытаны. Жыла – была выдатная бялявая прынцэса. Ні адзін жаніх не мог дагадзіць яе капрызам : і той нягодны, і той не падыходзіць. У аднаго прыгожага прынца яна высмеяла знешнасць і дала яму мянушку Дроздабарод .

Тады кароль – бацька раззлаваўся і пакляўся выдаць дачку за першага, хто ўвойдзе ў палац. Тады Дроздабарод пераапрануўся ў растрапаныя жабрака і прыйшоў у палац пад рогат ўсіх астатніх пакрыўджаных жаніхоў. Ён ажаніўся на прынцэсе і павёў яе ў бедную хаціну, у сваё каралеўства.

Туга прыйшлося ганарлівай прынцэсе! Бо зараз у яе не было ні слу , ні раскошных сукенак! Распешчаная прыгажуня не ўмела ні тапіць печ, ні рыхтаваць ежу. Яна нават не ведала, што на рынку ёй давядзецца плаціць грошы. Пасядзеўшы галоднай, прынцэса стала прывучацца да працы. Але яе далікатныя ручкі нічога не ўмелі і не прывыклі да грубай працы. Муж вучыў яе працаваць і цішком вытвараў розныя штук, каб жыццё не здавалася ёй лёгкай.

Прыгажуня горка шкадавала аб тым, што была такой пагардлівай і капрызнай. « Ах , калі б мне цяпер мая свабода, я стала б жонкай Дроздабарода ! » – Гаварыла яна.

Мне падабаецца, што фільм заканчваецца добра. Прынцэса стала добрай гаспадыняй, перастала капрызіць. Яна стала ветлая і дабра да простых людзей. Тады Дроздабарод адкрыў сваю таямніцу, і яны пажаніліся ў палацы. Яшчэ мне падабаецца, што гэта разумны фільм, і што ён апісвае сапраўднае вялікае каханне. А яшчэ ён вучыць шанаваць тое, што маеш.

Відповідь:

Для кожнага чалавека Радзіма пачынаецца з чагосьці свайго: з ручая, каменя. І пачынаецца яна так для многіх мільёнаў, што прыходзяць на зямлю ў свой гадзіну, у свой тэрмін. Разам з нараджэннем чалавек атрымлівае ў спадчыну сваё самае вялікае багацце - Радзіму. Яна ў нас адна, яе нельга змяніць, нельга атрымаць новую, як і жыццё. Радзіма - гэта дадзенасць. Яе ніхто не выбірае на свой густ, як не выбіраюць сабе маці. Якая б ні была твая маці, яна твая адзіная, яна - самы родны для цябе чалавек. Яе нават нельга ні з кім параўнаць, таму што ўсякае параўнанне зневажальна, блюзнерска для той, што дала табе жыццё і ўзгадвала, як змагла. Радзіма - гэта твой лёс: добрая ці не вельмі, якая дорыць табе радасць або засмучэньня ў хвіліны, гадзіны і гады адзінай жыцця. І прымаць яе трэба годна, без нараканьня і незадаволенасці, без дурной зайздрасці да іншых народаў, якія нарадзіліся на больш прасвяднай зямлі. Будзь шчаслівы тым, што ёсць, і дзякуй Радзіму за гонар звацца яе сынам ці дачкой. Падзякавалі і за цяжкае шчасце служыць ёй у блаславёныя дні свету і цяжкія гадзіны вайны. Падзяліся з Радзімай яе лёс, будзь ёй сапраўдным сынам. Беражы і шануй яе, не кляні за ўласныя няшчасці і няўдачы, а рабі для яе ўсё, што ад цябе патрабуецца. Гэта і будзе асноўным знакам твайго патрыятызму. Не чакай і не патрабуй ўзнагароды за вернасць. Вернасць, як і твая любоў, належаць ёй па праве нараджэння. Мы - яе дзеці.

Пояснення:

Я нарадзіўся тут. Тут усё для мяне роднае. Гэтую вуліцу я ведаю з дзяцінства. Вось тут, напрыклад я першы раз пабіўся, а тут я вельмі часта гуляў з мамай калі быў зусім маленькі. Ходзячы па гэтых вуліцах я часта ўспамінаю сваё дзяцінства, шчаслівае дзяцінства. Калі я падыходжу да дзіцячай пляцоўцы, то вусны мімаволі расплываюцца ва ўсмешцы. Я ўспамінаю як я гуляў са сваімі сябрамі з якімі цяпер нават не вітаемся. Успамінаю тую прыгожую дзяўчынку у якую быў закаханы ў дзяцінстве ... Маё дзяцінства было па-сапраўднаму шчаслівым у гэтым месцы, здаецца, што яно будзе вечна захоўваць гэтыя самыя светлыя ўспаміны маім жыцці. Хай я яшчэ не зусім дарослы, і мне ўсяго 13 гадоў, але такога дзяцінства ў мяне больш не будзе. Я нарадзіўся тут.