Водгуг максим танк каб не анямела душа скрыпки​

Я люблю вясну, таму што ў гэты час становіцца неяк весялей на душы. Я сяджу на ўроку і радуюся сонцу, якое свеціць ярка і цёпла. Калі я іду са школы, мне сустракаюцца ўсмешлівыя людзі-напэўна яны таксама рады вясне.

Мне здаецца, што здарыцца нешта новае і незвычайнае.

Больш за ўсё мне падабаецца назіраць як змяняецца прырода. Паэты часта у вершы апісваюць гэты час. З першых дзён сакавіка вакол пачынаюць адбывацца дзіўныя рэчы: здаецца, што хтосьці ўключыў вялікую лямпу. Снег растае незаўважна-днём ён яшчэ ляжаў каля пад'езда, а раніцай яго ўжо няма. Толькі ў парку пад дрэвамі ён растае даўжэй. Варта некалькі дзён пагрэць сонейка, як расліны пачынаюць ажываць. На шэрых непрывабных дрэвах з'яўляюцца ныркі, а газоны пакрываюцца ультра яркай зялёнай траўкай.

Па небе плывуць аблокі. Калі легчы на зямлю і назіраць за імі, то можна выдатна павесяліцца. Спачатку конікі ўсякія здадуцца, потым горы высокія, можна нават свой партрэт ўбачыць.

З пачаткам вясны разумееш, што сапраўды спяваюць птушкі. Здаецца, што нават вераб'і цвыркаюць ня як звычайна, а весела і з пералівамі.

Але самы любімы вясновы месяц-май. Не толькі таму, што заканчваюцца заняткі ў школе. Я люблю Свята 9 мая: на вуліцах шмат людзей, дарослых і дзяцей, гуляе музыка, а ўвечары салют прыгожы і яркі настолькі, што дух захоплівае. Ветэраны ходзяць у ваеннай форме з ордэнамі на грудзях. Яны такія старэнькія.

На ваенны парад збіраецца напэўна ўвесь горад. Мяне зайздрасць і гонар распірае, калі па плошчы крочаць роўныя шэрагі салдат, едзе ваенная тэхніка.

У апошнія гады ў траўні ўжо стаіць спякота, таму сядзець у класе ўсё цяжэй і цяжэй. Пасля заняткаў мы з сябрамі ідзем у парк. Там ужо на ўсю моц растуць кветачкі, трава густая і мяккая, а дрэвы шамацяць зялёнымі лісточкамі. Пахі стаяць такія, што галава кругам ідзе.

Калі доўга сядзець пад сонцам, то можна нават загарэць.

За горадам прырода ўжо жыве поўным жыццём. На беразе ракі сядзяць рыбакі, на дачах корпаюцца людзі, стукаюць малаткі – будоўля ў разгары.

Ў

Ускорят бег стрелки часов,

Отсчитывающих ход жизни твоей.

Остервенело вгрызается в свой хвост

Уроборос, великий Змей.

В час, когда чёрного и белого нет,

Здесь уже умер свет, но не родилась тьма,

Стираются грани материального мира

И всё заполняет серая мгла.

И одинокая капля соединяется с морем…

У пристани тебя ждёт последний корабль…

Уплыть… Уплыть!

Ускорят бег стрелки часов,

Отсчитывающих ход жизни твоей.

Остервенело вгрызается в свой хвост

Уроборос, великий Змей.

В час, когда чёрного и белого нет,

Здесь уже умер свет, но не родилась тьма,

Нет ощущений, и не видят глаза.

Твоё время пришло, ты плывёшь – но куда?

И одинокая капля соединяется с морем…

У пристани тебя ждёт последний корабль…

Уплыть… Уплыть!

Ослабит хватку свою великий Змей,

Ты ужаснёшься, свободу обретя,

И полной грудью сделав первый вдох,

Вместе пустоту впустив в се

Позади остался Жизни материк –

Тут нет людей и далека земля.

Здесь вечный штиль, не слышен чаек крик –

Океан Смерти окружает тебя.

Ускорят бег стрелки часов,

Отсчитывающих ход жизни твоей.

Остервенело вгрызается в свой хвост

Уроборос, великий Змей.

лучший