Нужно найти эпитэты сравнения метафоры у песни а у суботу проци нядзели

Зіма - цудоўная і казачная пара года. Прырода засынае, набывае загадкавасць, навеивает пачуцце казкі. Зімой прыгожа як у садзе, так і ў дварах, як у поле, так і на рэчцы, але прыгажэй за ўсе ў лесе!

Шпацыраваў я як-то раз раніцай. Ледзь вытаптаная, вузенькая, як быццам выстелена мяккім палатном сцяжынка, прывяла мяне ў лес. Гэта месца ніколі мяне не прыцягвала. Я проста не заўважаў у ім нічога асаблівага. Але гэтым раніцай яно было выдатным. Беласнежны снег ляжаў ўсюды: на галінках дрэў, якія стаялі нерухома, як быццам зачараваныя; на маленькіх круглых хмызняках, якія дзякуючы багаццю снегу былі падобныя на велізарныя снежныя камякі.

На роднай зямлі, пад якой спіць непробудным сном зяленая траўка, якая чакала вясновага цяпла. Усе заціхла. Нават вецер не хацеў псаваць гэтую цішыню. Я прайшоў крыху наперад і першы праменьчык ранішняга сонейка паказаўся ўдалечыні за соннымі дрэвамі. Я ішоў па лесе, і сэрца мае трымцела ад такога зачаравання. Беласнежны снег храбусцеў пад нагамі, гэты хруст мне вельмі падабаўся, я нават не ведаю чаму, але з самага дзяцінства гэты гук заўседы выяўляў ўва мне толькі пазітыўныя эмоцыі. Марозік щепал носік і шчочкі, шчыра вам прызнаюся, я крыху азяб, але дадому ісці не хацеў. Пачаў дзьмуць легкі ветрык. Ен надаў прыродзе бляску і арыгінальнасці. Струшивая з верхавін соснаў, дубоў, іў і кленаў точеные, маленькія беласнежныя сняжынкі.

Образ лесника Антипыча Пришвин в сказке «Кладовая солнца» буквально воссоздал из людских воспоминаний. Это был старик, которому на своем веку пришлось перенести многое. Однако он не растерял душевных качеств и позитивного жизненного настроя.

Леснику было больше восьмидесяти лет, однако он был крепок, силен и бодр духом. Антипыч вел отшельнический образ жизни. Единственная, кто всегда находился рядом, это его гончая собака Травка. Она видела в нем родную душу, хозяина и друга. После смерти старика, она так и осталась жить в картофельной яме, возле полуразрушенной избушке лесника.

При жизни Антипыч изучал лес, охранял природу, охотился жителям местных деревень и делом, и советом. К старцу, со всех окраин приезжали разные люди. И каждому он с радостью уделял внимания. Безграничная доброта к окружающему миру, простота в общении и гармония с природой были неотъемлемой частью его натуры.