ответьте на вопросы по тексту "губаты" колькi частак у творы? а)  2;   б)  5;   в)8; 2.  хто галоуны персанаж твора? хто такi  "губаты"? а)  хлопчык;   б)  мяздведзь;   в)  ласяня; 3.  хто  у першай часцы гнауся за  "губатым"  i  яго  мацi? а) лiса;   б) воук;   в) дзiкi  кабан; 4.  колькi дзяцей  было  у  сям'i? а)  2;   б) 3; в) 4; 5.  што  здарылася з "губатым"  у канцы твора? а)  ён  знайшоу сабе  другую  сям'ю и пайшоу  у другi  лес;   б)  ён  застауся  жыць  у  сям'   людзей;   в)  яго  забiлi  паляунiчыя  са  стрэльбы 

Я вельмі люблю зімовыя вакацыі. Хоць яны і значна карацей, чым летнія, затое заўсёды праходзяць весела і ярка. Усё таму, што на зімовыя вакацыі прыпадаюць мае любімыя святы - Новы год і Каляды. Усе два тыдні адпачынку ад заняткаў пануе святочная атмасфера.
Звычайна я праводжу зімовыя вакацыі дома, таму што на святы да нас прыязджаюць бабуля і дзядуля ці іншыя сваякі. Мы ўсе разам рыхтуемся да святкавання - ўпрыгожваем дом і рыхтуем смачныя стравы. А потым усёй сям'ёй сустракаем Новы год, звычайна не спім усю ноч.
Зімовыя канікулы даюць магчымасць адпачыць ад вучобы, пагутарыць з блізкімі і прысвяціць час каханым заняткам. Узімку, калі на вуліцы марозна, я люблю пасядзець з кнігай у вокны і паслухаць музыку. А калі выпадае снег, то я іду гуляць на вуліцу. Усе вакол белае, здаецца, што ты трапіў зусім у іншае вымярэнне. Так прыгожа вакол! Можна пакатацца на катку або слететь на санках з горкі, ці нават пагуляць у снежкі і зрабіць снежную бабу. Гэта заўсёды весела для ўсіх - і дзяцей, і дарослых.
Зімовыя канікулы - цудоўная пара. Шкада, што яны хутка сканчаюцца, і мы зноў павінны вяртацца ў школу. Але яркія ўражанні ад добра праведзенага часу застаюцца з намі надоўга і палягчаюць няпростыя навучальныя будні.

Чаго толькі ні перажылі нашы бацькі і дзяды, а ўсё роўна верылі і чакалі, што прыйдзе мір і шчасце, «не здаліся пякельнай бядзе». Аўтар услаўляе цярпімасць беларускіх людзей, іх імкненне да лепшага. У душы кожнага чалавека жыве Бог, ён дапамагае ў цяжкую хвіліну не дапусціць таго, каб мы «знямелі, аглухлі, аслеплі». Нават у душы самых апошніх людзей ёсць нешта светлае, хацелася б, каб яно перарасло ў магутнае, яркае святло, якое б адорвала ўсіх пяшчотай і дабрынёй. У сваім вершы аўтар закрануў актуальную для нашага часу праблему — праблему мовы, нібы просіць у «неба, у зорак і ў Бога» вярнуць яе. 6н хоча, каб беларусы былі беларусамі, Беларусь — Беларуссю, каб ніколі больш не было на карце «Северо-Западного края». Хаця С. Грахоўскі і звяртаецца да Бога, мне здаецца, што «заступіцца за лес Беларусі» і не даць ей загінуць павінны мы — беларусы. Гэта, на мой погляд, і ёсць галоўная ідэя твора. Але ці зможам мы абараніць радзіму? Каб паказаць, якімі бяздушнымі мы сталі, каб прымусіць чытача ўбачыць рэальнасць, аўтар дакарае нас: «знямелі, аглухлі, аслеплі». I ад гэтых слоў-сінонімаў становіцца цяжка на сэрцы. Але ж у іх — праўда, якая заўсёды будзе з намі, пакуль не прачнецца ў нас адчуванне ўласнай годнасці і патрэбнасці Радзіме. Хай мы не напішам «А хто там ідзе?», хай не зможам, як Янка Купала, уздзейнічаць на людзей праз слова, але ўсё ж сваім імкненнем да шчасця станем карыснымі для любай Беларуcі. Гаворачы аб «зацяжных прыхаднях», усіх нашых ворагах, іх жудасных справах, аўтар ужывае больш дзеясловы («гналі», «вырвалі», «крышы», «карай», «лінчуюць»). I я думаю: як добра, што болынасці дзяцей напіага часу пашчасціла не сутыкнуцца з гэтай, як сказаў аўтар, «пякельнай бядой» і «лютай знявагай». Ужываючы гэтыя эпітэты, паэт папярэджвае маладое пакаленне пра складанасці і цяжкасці, што абавязкова сустрэнуцца ў будучым. Хай усё будзе не такім ужо страшным, але нельга бачыць свет толькі ў ружовым кодеры. Аўтар вельмі часта ўжывае сказы з аднароднымі членамі. Асабліва хочацца звярнуць увагу на першы сказ. Аднародныя дапаўненні («волю», «долю», «мову», «душу», «зямлю») гавораць аб тым, як многа трэба яшчэ вярнуць беларускаму народу, як многа яшчэ трэба зрабіць. Трэба... Тэты верш мне не толькі спадабаўся, ён мяне ўразіў, бо тут ёсць усё: любоў і нянавісць, дабро і зло, вера і роспач, усё, што ўбірае ў сябе паняцце Радзімы. Але не трэба спадзявацца толькі на Бога, бо чалавек павінен будаваць свае шчасце сам. I хочацца верыць, што лес Беларусі будзе шчаслівы, што яна не загіне.