погать с дилогам на тэму СУСТРЭЧА З Аднакласником

Найпрыемнейшы у жыцци чалавека час- вясна маладосци, кали, раскрываючы кветку свайго розуму, её дае волю лятушкам песциць у сэрцы вяликия надзеи, не думаючы пра тое, што есць на свеце вихуры и страшныя буры.2) Галасы паступовп змоукали, бо наближауся вечар.3) Малюнки борзда зникали, змянялися новыми, и не было кали спыницца на их, бо поезд имчауся вельми шпарка.4)Лось пастаяу яшчэ, паварочау галавой то управа, то улева, апусциу раги, нибы хацеу каго бадануць, павярнууся и галопам падауся некуды у гору.5) Пасля абеду, адвёушы дачку да суседки, Насця пайшла на поле.

Было гэта даўным-даўно, калі галоўны яцвяжскі бог вырашыў паглядзець, як людзі жывуць і чым займаюцца. Спусціўся ён з нябёс і пайшоў ад вёскі да вёскі ў абліччы старца-жабрака.Пасля доўгіх гадоў вандравання, прыйшоў у адно паселішча, якое знаходзілася ў пушчы. Яго жыхары, калі ўбачылі жабрака, пахаваліся і зачынілі свае хаты, каб не прыйшлося карміць і даваць прытулак чужому чалавеку. Вялікі гнеў ахапіў бога, і вырашыў ён сурова пакараць скупых і негасцінных жыхароў паселішча. І пераўтварыў ён тое месца, дзе жылі гэтыя людзі, у балоцістае возера, якое захавалася да нашых дзён. І пайшоў бог далей. Праз некалькі вёрст, на высокім узгорку, убачыў ён старэнькую хатку, дзе жылі Ізяслаў і Багуміла. Гэта былі набожныя, добрыя, сціплыя людзі. Яны ветліва запрасілі незнаёмца ў хату і пачаставалі ад усяго сэрца той стравай, якую мелі.Узрадаваўся бог і вырашыў аддзякаваць людзям. Раніцай, калі яны прачнуліся,  не паверылі ўласным вачам. Іх маленькая хатка пераўтварылася ў вялікі прыгожы палац. На стале стаялі розныя стравы на залатых талерках, а на гаспадарах была дарагая вопратка.Голас бога: «Вялікі дзякуй вам, Ізяслаў і Багуміла, за начлег, і ў знак маёй удзячнасці, я хачу падарыць вам гэты палац. Жывіце доўга і шчасліва».Вакол палаца сталі сяліцца людзі, якія прыязджалі з далёкіх краін. Усе лічылі гэта месца благім. Бог знік, а на гэтым месцы застаўся толькі камень з адбіткам яго рукі.З таго часу, хто да гэтага каменя дакранецца, той будзе жыць доўга ў шчасці і міры.А назва гэтага паселішча — Свіслач.