Сачыненне на тэму, Чаму мне падабалася аповесць " Дзікае паляванне караля стаха" У. Караткевич

Несколько десятков лет назад, когда ещё не были изобретены современные технологии, в нашей семье была собрана солидная домашняя библиотека. В двух комнатах из четырёх стояли большие книжные шкафы, которые снизу доверху были наполнены книгами. Родная сестра моего дедушки работала библиотекарем в санатории, благодаря чему многие даже дефицитные на то время книги имелись у нас дома. Кроме того, много узкоспециализированной литературы приобрёл мой дедушка. Он интересовался радиоконструированием и электроникой, покупая на эту тему книги, брошюры и журналы. Часть книг с того времени сохранилась до сих пор. Надо признать, она лишь зря занимает место. Во многих из этих книг излагается устаревшая информация, которая может ввести читателя в заблуждение. Кроме того, издания советского времени были сплошь политизированы и пропитаны коммунистической идеологией. Даже книги по домоводству и кулинарии и те утратили свою актуальность. Вот почему мы постепенно избавляемся от бумажных носителей информации.

Раньше, когда мама хотела почитать какую-нибудь новую книгу, она находила её в Интернете и распечатывала на принтере. Теперь она не делает даже этого, отдавая предпочтение проводить свободное время за веб-сёрфингом.

Что ж, мир меняется, новые технологии стремительно вытесняют привычные устои. И даже народные пословицы, эти веками незыблемые истины, утратили свой прежний смысл. Например, есть такая пословица: «Дом, в котором нет книги, подобен телу, лишенному души». Сегодня почти у каждого школьника есть в рюкзаке смартфон, а в нём мобильный Интернет, благодаря которому весь мир, вся вековая мудрость, можно сказать, помещается в ладонях. Только вот станет ли наше поколение умнее своих предшественников? Хочется верить в лучшее…

У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну» . Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку» . Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.