Пастаўце, дзетрэба, знакіпрыпынку.Падкрэсліцеадасобленыя акалічнасці. 1 Накінуўшы на плечы кажушок Таццяна ў непакоі выйшла надвор (Я.Колас 2 Поезд плаўна скрануўся з месца і набіраючыхуткасць паляцеў насустрач зорам (Я.Васілёнак). 3 Дзяўчынказаспяшалася хутчэй зняла вядро з вочапа і разліваючы на пясокваду падалася к хаце(І. Мележ). 4.Ён выслухаў маўкліва і непадымаючы галавы (І.Мележ). 5 Дзякуючы цёплым майскімдажджам трава на лузе вырасла ў пояс (І. Шамякін). 6.ІванВасільевіч ішоў не спяшаючыся (І. Шамякін). 7 А Косцікпастаяўшы іпадумаўшы ўсё ж паверыў Юрку (Б. Сачанка). 8Нягледзячы на ранні час тут пульсавала жыццё (І. Мележ). 9 Звінеўто апускаючыся то падымаючыся ўгору жаваранак (Б. Сачанка). 10Трэба быць аптымістам і жыць не апускаючы рук (М.Хведаровіч).

Для обозначения жанровых вариаций произведений лирического рода используются понятия ода, элегия, сатира. Напомним, что в лирике основную содержательную нагрузку несет на себе раздумье-переживание, характер которого зависит от источника, то есть объекта раздумий, и от эмоционального восприятия его лирическим героем. Ода всегда откликается на материал, достойный героизации и воспевания. Таким материалом могут быть отдельные личности, совершившие что-то значительное и высоко ценимое обществом («Ода на восшествие на престол Елизаветы Петровны» М.В. Ломоносова), исторические события национального масштаба («Ода на взятие Хотина» того же автора), даже какие-то качества людей или особенности их мироощущения – храбрость, мужество, достоинство, свобода, стремление к соблюдению законов («Вольность» А.Н. Радищева и «Вольность» А.С. Пушкина). Сатира, как показывает ее название, рождается в результате критического осмысления тех или иных сторон жизни, выливающегося в эмоциональное размышление по поводу каких-то конкретных недостатков в жизни общества или отдельных его членов. Сатиры писали в XVIII веке А. Кантемир, А. Сумароков, В. Капнист и другие.

Мы з маім лепшым сябрам Мішам знаёмыя ўжо больш за дзесяць гадоў. Нашы бацькі жывуць у суседніх кватэрах, таму мы сустракаемся вельмі часта.

Мішы трынаццаць гадоў, як і мне. Гэта высокі хударлявы хлопчык. У яго чорныя, коратка стрыжаныя валасы і зялёныя вочы. Дарослыя часта кажуць, што Міша надта падобны да свайго бацькі, але мне здаецца, што многія рысы ў яго ад матулі: вочы, нос, шчарбінка паміж зубамі.

Мы з Мішам любім пасля школы гуляць разам. Калі надвор'е дрэннае, мы застаёмся дома і глядзім тэлевізар або гуляем у відэа-гульні. Калі на вуліцы цёпла, мы ходзім гуляць у футбол ці гандбол з іншымі нашымі сябрамі. Часам мы ходзім у кінатэатр або ў кафетэрый.

Мы з Мішам добра ладзім адзін з адным. Як і ўсе людзі, часам мы спрачаемся, але хутка мірымся.

Кажуць, сяброўства з часам можа знікнуць, бо знікае тое, што аб'ядноўвала людзей. Але я ўпэўнены, што з намі такога не будзе. Мы з Мішам будзем сябрамі на ўсё жыццё.

(ну я пыталась)