Дапішыце канчаткі назоўнікаў роднага склону адзіночнага ліку -а (-я) ці -у (-ю), растлумачце іх правапіс. Павышэнне дабрабыт.. народ.., палеткі ячмен.., капялюшык ба-равік.., выпіць кефір.., першыя дні верасн.., пачуццё жал.., стаяцьля другога пад'езд.., не было пад'езд.. да дом.., корань жэньшэн.., настойка жэньшэн.., удзельнікі краязнаўчага гуртк.., афішы новагасезон.., стаміўся ад бег.., вярталіся з выпускнога вечар.., водар адпалын.. і верас.., вылечыцца ад бранхіт.., стаяць каля дуб.., паркет з дуб.., павевы ветр.., дзеці ва ўзросце дa гoд.. .​

[править | править вики-текст]Могила Коласа на Военном кладбище Минска.

Родился 22 октября (3 ноября) 1882 года в деревне Акинчицы (теперь территория города Столбцы Столбцовского района Минской областиБелоруссии), в семье лесника Михаила (Михася) Мицкевича.

Окончил народную школу, в 1902 году — Несвижскую учительскую семинарию. Работал учителем на Пинщине (1902—1906). В 1906 году первая публикация — стихотворение «Край родимый» в белорусской газете «Наша доля». За участие в организации нелегального учительского съезда был приговорён к заключению, которое отбывал в минской тюрьме (1908—1911). В 1912—1914 годах учительствовал в Пинске, здесь у него родился его старший сын Даниил, который впоследствии стал создателем и первым директором музея своего отца. В 1915 году эвакуировался вместе с семьёй в Подмосковье, работал учителем в Дмитровском уезде. В этом же году мобилизован в армию. После демобилизации (1918) работал учителем в городе Обоянь Курской губернии.

В мае 1921 года переехал в Минск. В дальнейшем занимался творческой и научной деятельностью (являлся одним из редакторов академического «Русско-белорусского словаря» (1953)).

Академик (1928), с 1929 года — вице-президент Академии наук БССР, депутат ВС БССР (1938—1956) и ВС СССР (1946—1956), председатель Белорусского республиканского комитета защиты мира.

Якуб Колас умер 13 августа 1956 года. Похоронен на Военном кладбище в Минске[2].

Творчасць Аляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзённыя пытанні жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. «...Жыццё — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю п'есу «Вечар» А. Дудараў. 
     У «неперспектыўнай» вёсцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Ганна, Васіль Мульцік і Мікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыццё. Ганна ўвесь час, як і Мульцік, працавала на зямлі. Ні адпачынку, ні радасці не ведала. У вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. I апошні сын Віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. Але Ганна не азлобілася на жыццё. Яна толькі стомлена думае: «Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць... I нашто нарадзілася?» 
     Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У яго таксама нялёгкі лес. Ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двух дзетак за вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша». Гора ўзмацніла душу Васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі паіў усю вёску. Ад Мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ён бачыць, як чакае Ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя Віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. I якая паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і бярозкі пад акном. Мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог карае, а Сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. Мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. Ён добра ведае, што нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. Для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «Шчасце з чужых рук заўсёды кіслае... Шчасце самому рабіць трэба». Мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў поглядам. I легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. У Мульціку і Ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця. 
     Менавіта ў вобразах Васіля і Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. Старыя з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і зарасце сцяжынка да іх Вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не будзе браць з яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і асірацее зямля продкаў. I не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што зямля застанецца ў адзіноце. 
     П'еса «Вечар» прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. Адухоўленыя блізкасцю да прыроды героі А. Дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця з яго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.