Спішыце тэкст, раскрыва- ючы дужкі, устаўляючы прапушчаныя літары і расстаўляючы неабходныя знакіпрыпынку.Азёры БеларусіЧыстымі вачамі даверліва ўзіраецца Радзіма ў далёкі сусвет з(н.. )запамятных часоў вабіла белару..кая з..мля сваёй прыгажосцю(н.. паўторнай прыродай (н.. ) звыкла прыемнымі пейзажамі" на-шы далёкія продкі пакланяліс.. прыродзе шанавалі яе сілу як най-выш..йшуюсл боскую праяву таму белару..кія багі называліся такспакойна і ласкава Сварог, Дажбог, Вялес, Бялун, Жыжа, Святавід, Зюзя, Цаца, Жыцень выш..йшыя сілы пранікаліся да тутэйшайпрыгажосці вялікай павагай хіба ж стан..ш рабіць крыўды людзямiпрыродзе калі пазіра..шу даверлівыя вочы(азёры) у люстрануюр..чную роўнядзь гэткіх чароўных люстэркаў на Беларусі — лічыцьне злічыць... Выпішыце з першага сказа ўсе словазлучэнні, абазначце галоўнае слова, запішыце пытанне да залежнага. Вызначце від сінтаксічнай сувязі.і?​

Мое любiмае жывела-кот.Я с детства хотел/а иметь кота .И,на конец моя мечта сбылась- у меня дома появился котёнок .Его зовут Барбадос Иванович , но пока для все он барбадосик,барбадик,или просто бад.
Он вырастет в очень большого и хитрого кота .А пока,он маленький и очень веселый как все котята .Мой котёнок белый с чёрными пятнышками ,на лапках у него маленькие розовые подушечки с которых он крадетысяч так тихо ,но я все равно его слышу.
Головка у него маленькая и тоже беленькая , только усы большие и черные похожерелье как у нашего саседа дящик степы .Он часто играется с моими пальцами закусывать их зубами он так тринеручится, но если я скажу что мне больно он отпустит.
Барбадос-большой обжора она ест все что останет ся со стола ,но больше всего он любит молоко и рыбу .любимое занятие играть со всем, что есть вокруг .я обажаю наблюдать за тем, как он спит похоже на маленькое пушистое облачко ,и мурлычит и сопит.
Я хочу ,чтобынаш Барбадос вырос большим здоровым котом

Кожны чалавек непасрэдна звязаны з той зямлёю,на якой нарадзіўся. Так і мы, дзеці нашага мілага краю,павінны ведаць, што месца, дзе ты нарадзіўся, і жывеш – гэта самы цудоўны падарунак лёсу, самае дарагое, што у нас ёсць.

Патрэбна толькі сэрдцам адчуць еднасць з ім, услухацца ў родны гоман шапатлівыш лясоў, адчуць тую сілу, якую можа даць чалавеку толькі родная зямля, родны кут.

 І я адчуваю такую сілу, яднанасць са сваім родным кутам, са сваёй вёскай.

Мая вёска знаходзіцца ў самым сэрцы Палесся, на Жыткаўшчыне, і назва яе- Грычынавічы. Кажуць, што некалі на месцы вёскі было балота, непраходная дрыгва.А  называлася  гэта балота  Грычын. Адсюль і пайшла назва маёй вёскі. Вёска мая невялікая і нічым не адрозніваецца ад іншых.Усяго толькі дзве крамы,школа, дзе л`юцца дзіцячыя галасы. Няма паблізу ні рэчкі, ні возера, ні прадпрыемстваў,фабрык, няма нічога цікавага, на што можна было б звярнуць увагу. Але я любіў і буду любіць свой край такім, які ён ёсць.Для мяне ён заўсёды будзе прыгожым, мілым краем.

 Адлятаюць у вырай журавы.так хацелася б паляцець разам з імі і пабачыць,як там,у іншых краінах.Няўжо дзе-небудзь ёсць край, прыгажэйшы за нашу Беларусь, за мой родны куток, дзе чыстыя рэкі, пяшчотныя,шчырыя словы і добрыя людзі? Няўжо дзе-небудзь можна быць шчаслівым, акрамя як на родная зямлі?

 А шчаслівымі  журавы будуць толькі тады, калі яны вярнуцца да дому, да свайго гнязда.

 Так і чалавек. Калі ён паедзе жыць за мяжу, то ягобудзе цягнуць да сваёй Радзімы, да роднага кутка. Дзе б ён ні быў: за марамі, акіянамі, на іншым кантыненце, ён ніколі не забудзе роднай мовы, якой навучыла яго маці.

 Прайшла вайна. Маю веску яна таксама не абмінула. Яе палілі, разбуралі, але яна аджывала.І зараз, калі заходзім к ветэранам, ад іх можна пачуць, што Беларусь- цікавы край, мужны, працавіты і гасцінны народ. Пачуць ад тых, хто ў гады вайны змагаўся з ворагам на беларусскай зямлі, у маёй роднай вёсцы.

 Многія звязваюць назву майго краю з буслам.Ён таксама белы, чысты, як мой край. Гэта птушка, якая лунае над нашымі краявідамі, выбірае сабе жытло каля паселішчаў чалавека. Згодна з народнымі прыкметамі- буслы прыносяць дабрабыт.

 Я гавару так, таму што ў мяне ёсць нешта агульнае з буслам. Я не магу ўявіць сябе без нашых цудоўных краявідаў, без матчынай мовы, без нашыш меладычных песен- ўсяго таго, што называецца двума простымі і такімі чыстымі словамі- родны кут. Яны ўраслі каранямі ў сэрца і адабраць іх можна толькі з жыццём.