9. Паспрабуйце напісаць замалёўку пра ручай, крынічку, раку ці возера, падобную да гэтага твора.Выкарыстайце ўжытыя аўтарам дзеясловы, якія перадаюць рухвады (бурліць, плюскоча, пераліваецца, сцякае, булькоча, вару-шыцца), а таксама прыметнікі-азначэнні, якія характарызуюцьякасць вады і самой крынічкі (сцюдзёная, смачная, празрыстая, крыштальная, гаманлівая​

[править | править вики-текст]Могила Коласа на Военном кладбище Минска.

Родился 22 октября (3 ноября) 1882 года в деревне Акинчицы (теперь территория города Столбцы Столбцовского района Минской областиБелоруссии), в семье лесника Михаила (Михася) Мицкевича.

Окончил народную школу, в 1902 году — Несвижскую учительскую семинарию. Работал учителем на Пинщине (1902—1906). В 1906 году первая публикация — стихотворение «Край родимый» в белорусской газете «Наша доля». За участие в организации нелегального учительского съезда был приговорён к заключению, которое отбывал в минской тюрьме (1908—1911). В 1912—1914 годах учительствовал в Пинске, здесь у него родился его старший сын Даниил, который впоследствии стал создателем и первым директором музея своего отца. В 1915 году эвакуировался вместе с семьёй в Подмосковье, работал учителем в Дмитровском уезде. В этом же году мобилизован в армию. После демобилизации (1918) работал учителем в городе Обоянь Курской губернии.

В мае 1921 года переехал в Минск. В дальнейшем занимался творческой и научной деятельностью (являлся одним из редакторов академического «Русско-белорусского словаря» (1953)).

Академик (1928), с 1929 года — вице-президент Академии наук БССР, депутат ВС БССР (1938—1956) и ВС СССР (1946—1956), председатель Белорусского республиканского комитета защиты мира.

Якуб Колас умер 13 августа 1956 года. Похоронен на Военном кладбище в Минске[2].

Усім людзям патрэбны сябры. Чалавек не можа быць адзін. Сапраўдны сябар заўсёды дапаможа, ратуе з бяды ці проста пасаветуе выхад са складанай сітуацыі.

Я лічу, што сапраўдным сябрам можна назваць не кожнага чалавека. Павінна прайсці шмат гадоў, каб зразумець: гэта ён. У сяброў павінны быць агульныя інтэрэсы, каб сяброўства хутка не знікла. Гэтыя два чалавекі – сябры, а гэта значыць, што яны адказны друг за друга. Сябар – гэта той, каму можна патэлефанаваць у любую гадзіну і ён не адкажа паразмаўляць з табой, выслухае цябе, супакоіць. Сёння шмат моладзі называюць сваіх знаёмых лепшмі сябрамі, але я ўпэўнен(а), што калі ў іх нешта здарыцца, то іх "лепшыя сябры" зачыняць перад імі дзверы. Канешне, часта людзі памыляюцца ў сваім выбары, але хто не памыляецца?

Такім чынам, трэба не только шукаць добрага сябра, але і самім быць такім. Калі чалавек паводзіць сябе дрэнна, не дапамагае вырашыць праблемы сябра, то рана ці позна гэтае сяброўства скончыцца. Я жадаю, каб ва усіх былі добрыя сябры і каб вы самі былі добрымі, сапраўднымі сябрямі!