Написать сочинение на тему: "каханне у сучасная паэзии"

сумленне-гэта маральнасць, мараль, справядлівасьць, дабро, прыстойнасць, сумленнасць. прыслухоўваючыся да яе, чалавек будзе ісці па правільным шляху, развівацца, удасканальвацца. яго жыццё не будуць абцяжарваць дрэнныя ўчынкі, якія нікому не дзьмуць свабодна дыхаць і радавацца жыццю. таму так важна на працягу ўсяго свой жыцця прыслухоўвацца да таго, што кажа сумленне, і не забываць пра тое, што яно заўсёды з табой. сумленне ва ўсіх такое рознае. у каго-то яна схаваная далёка-далёка, што чалавеку часам нялегка адразу-нешта выявіць. у каго-то яно чыстае. а што ў мяне з сумленнем? ёсць ці ўвогуле яно ў мяне? я вырашыў праверыць сябе. вось ем на перапынку булачку, да мяне падыходзіць мой таварыш і кажа, што сёння грошы на абед ён забыўся дома.але я адвярнуўся ад яго і працягваю есці булку, не звяртаючы ўвагу на яго. настаўніца папрасіла мяне падзяжурыць каля яе стала, каб дзеці нічога не чапалі і не бралі яе рэчы,я пастаяў трохі і потым пайшоў,стаміўся дзяжурыць, а ў ніны васільеўны зніклі ручкі і падручнік з яе стала. у двары хлапчукі мучалі котку, але я так хацеў засесці за кампутар, што мне бяла не да іх прайшоў міма і толькі ўздыхнуў. мама патэлефанавала і спытала, ці выканаў я урокі. я пачухаў патыліцу і схлусіў, каб не сварылася, а то яшчэ гуляць не пусце.сказаў, што даўно ўжо зрабіў. і яна адказала ўзрадаваная мне, што я магу пайсці пагуляць на вуліцы.

увечары я лег спаць,але мяне мучыў пытанне: ”сумленны я чалавек? ” тады я вырашыў спытаць маму.яна цяжка ўздыхнула, мае сшыткі і адказала: ”ведаеш, сумленне ў цябе ёсць, толькі ты яе яшчэ не пабудзіў, задрамала ояно. не хоча прачнуцца, вось і ты стаў падманваць, і што абяцаеш, не робіш.

і тут я задумаўся, сумленне – гэта усё маё жыццё. і яго трэба пражыць прыгожа, вось я і вырашыў па жыцці быць сумленным.

Якуб колас "новая зямля" 1.

і думка вынікне — праходзіць,

як тыя хмаркі на заходзе,

што без слядочка, быццам цені,

у смутным нікнуць задуменні.

2.

званок, другі і зараз трэці,

і дрыгнуў поезд, быццам чэрці

яго сярдзіта скаланулі,

дождж цэлы іскар сыпанулі

і страшным рогатам заржалі

ды з дымам далей паімчалі.

3.

і люду мноства тут хадзіла,

найболей моладзь гарадская,

ды худасочная, благая,

ўсё панічы-зухі, паненкі,

а станік іх, бы ў восак, ценкі;

ідуць, шнуруюць па дарожках,

а чаравічкі на іх ножках

так і паскрыпваюць, спяваюць,

нібы капыцікі мільгаюць;

ідуць, спусціўшы вачаняткі,

на погляд ціхі, як ягняткі.

4.

вось як цяпер, перада мною

ўстае куточак той прыгожа,

крынічкі вузенькая ложа

і елка ў пары з хваіною,

абняўшысь цесна над вадою,

як маладыя ў час кахання,

ў апошні вечар расставання.

5.

хоць я няволяй цяжка змучан

і з родным берагам разлучан,

ды я душою ажываю,

як вокам мыслі азіраю

цябе, мой луг і бераг родны,

дзе льецца нёман срэбраводны,

дубы дзе дружнай чарадою

стаяць, як вежы, над вадою

даўнейшых спраў вартаўнікамі

і ззяюць грозна жараламі.