3. Расстаўце знакі прыпынку. 1) Яна з сынком заўсёды разам тут ім вядомы ўсе куткі а лепшы кут пад жоўтым вязам дзе рэчкаробіць завіткі.2) Утульнасці тут было небагата дзьмула з вокнаў дым не хацеў ісці ў комін але ўсё гэта здалося імраем пасля той непагадзі ад якой схаваліся сюды.3) Над старым паркам як бы лунае дзіўны загадкавы настрой кончылася самая вялікая вайна якаякалі-небудзь была на свеце.4) I бацька моўкне і чакае што скажа дзядзька або маці і ціха стала ўраз у хаце.5) Добра праехацца ў аўтобусе раніцою калі яшчэ толькі-толькі прачынаецца наваколле а яснаесонца ўсё ярчэй асвятляе бязмежныя жытнёвыя прасторы.6) На самай сярэдзіне ракі вада быстрэйшая і добра чую шапоча лісце булькоча вада пад вярбою.​

Хлопчык ведаў, што зайца так, як птушаня ў гняздзе, не накрыеш. тут ужо трэба маладзецтва, небывалае здарэнне, - каб ён, такі імклівы, няўлоўны, ды апынуўся ў тваіх руках. але аднойчы такі цуд адбыўся. а што не з зайцам, а з маленькім зайчыкам, дык цуд ад гэтага быў ані крышку не меншы. іх тады, цэлы вывадак зайчанят, не проста знайшлі ў канюшыне, а выкасілі. як жа добра, што не падрэзалі касою! вялікія, хто касіў, кінулі косы і пачалі лавіць зайчанят, што сыпанулі ва ўсе бакі. і смешна так, як завадныя, і не вельмі хутка. цяжка сказаць, як гэта ён сам, той хлопчык, не дагнаў ніводнага. можа, таму, што хацеў палавіць усіх адразу. а аднаго яму далі. рука дарослага трымала зайчаня за вушкі, толькі пальцамі. а шарачок па-немаўлячы пацешна дрыгаў заднімі лапкамі, нібы ад радасці, нібы з усмешкай. хлопчыку сказалі, што зайца няможна браць за спіну, а толькі за вушы, і малы чалавек, з вялікай асцярожнасцю і трывогай, узяў малога зайца так, як трэба браць, адчуў у пальцах і цёплыя лапінкі вушэй, і дрыганне ножак, а потым, ужо без парады дарослых, палажыў яго ў шапку і, нібы ў гняздзе, панёс трушком ды подбегам дахаты