(6) — Мне гэтая глыбіня не страшная! — з такімі словамі Віцька храбра рынуўся ў раку7) Хоць там сапраўды было глыбока, хлопец дастаў гарлачык.(8) Ён хацеў сарваць яшчэ і светла-зялёны гарлачыкавы пухірок, алеВасіліна забараніла. (9) Віця згадзіўся і, шумна разганяючы вадунагамі, выбраўся на бераг. (10) Падаў гарлачык Васіліне і сказаў:На шчасце. Іх на рацэ рэдка сустрэнеш.(11) — Я іх увогуле на Дзвiне не бачыла, пацвердзіла дзяўчына.(12) — Летась мы знайшлі іх за мостам. А на возеры белая вада адГэтых гарлачыкаў. Ды бярыце ж! — у ў Віця.(13) Яна ўдзячна ўсміхнулася Віцьку, калі брала кветку. (14) Бе-лыя пялёсткі, запакаваныя ў зялёныя крышачкі, яшчэ раскрыліся сла-ба. (15) Сярэдзіна гарлачыка была закрыта, і буйныя кроплі вады на ёйзіхацелі празрыста-зялёным бляскам. (16) Здалося: у руках цудоўная, казачнай прыгажосці скрыначка, якую забаронена адчыняць.(17) Адчыніш — яна знікне зусім6 сказ переделать в ускосну мову​