Нужно сочинение по , про яна барщевского и описать два его произведения белая сорока и сын буры

рамантызм – надзвычай важны этап у развіцці культуры, гэта сапраўдная рэвалюцыя ў мастацтве, не толькі ў літаратуры. рамантыкі падпарадкавалі сабе тэатр, жывапіс, музыку, філасофію, многія гуманітарныя навукі. а ў літаратуры тэмп развіцця надзвычай паскорыўся, новыя плыні і напрамкі ўзнікалі і развіваліся нават за месяцы. як ні ў адну іншую эпоху, літаратура рамантызму звязана з філасофіяй. рамантыкі сцвярджалі веру ў панаванне духоўнага пачатку ў жыцці, падпарадкаванне матэрыі духу.адным з выдатных пісьменнікаў-рамантыкаў быў ян баршчэўскі. вяршыняй творчасці пісьменніка стала кніга "шляхціц завальня, або беларусь у фантастычных апавяданнях". яна складаецца з чатырнаццаці апавяданняў міфалагічна-фальклорнага зместу, сюжэты якіх аповеды падарожнікаў у доме шляхціца завальні падчас доўгіх зімовых вечароў. усе апавяданні глыбока павучальныя і ў той жа час займальныя.найбольш цікавае апавяданне "сын буры". у гэтым апавяданні сляпы францішак расказвае пра сваю сустрэчу з дзіўным пілігрымам, які назваў сябе сынам буры. у час буры гэты чалавек не хаваўся ад дажджу і ветру. сын буры расказаў, як некалі каля беднай хаціны сваіх бацькоў спаткаў плачку, апранутую ў сукенку вясёлкавых колераў і з кветкамі на галаве. плачка паказала юнаку далёкі свет, над якім пад аблакамі кружылі арлы. хлопе вырашыў пабачыць, што дзеецца на свеце, і з таго часу блукае па зямлі. сын буры - чалавек, апантаны вечнай прагай творчасці, пошуку ісціны, пазнання, дзеяння.вобраз сына буры арыгінальны і не сустракаецца ў іншых славянскіх літаратурах. кніга "шляхціц завальня" ўздымае перш за ўсё маральна-этычныя праблемы. але паўстаюць яны ў цікавых міфалагічных вобразах.

    шмат я чуў розных спрэчак аб пгчасці. шчасце — гэта багацце, грошы. багатым заўсёды жывецца лягчэй, чым бедным. але сапраўднага шчасця, моцнага сяброўства за грошы не купіш. калі чалавек пакрыўдзіў каго-небудзь, яму робіцца неяк не па сабе. пра такіх кажуць: «сумленне не дае спакою». а ад сумлення ніякімі грашыма не адкупішся.            шчаслівы той, хто будуе шчасце не толькі для сябе, але і для ўсіх, хто любіць людзей, і каго яны паважаюць і любяць, бо шчасце — гэта не толькі мець, браць, атрымліваць. шчасце і ў тым, каб умець аддаваць, другім, дзяліцца з імі радасцю. шчаслівы чалавек не можа быць абыякавым да чужой бяды, жыць па прынцыпу «мая хата з краю». важна навучыцца знаходзіць іскрынкі шчасця ў будзённым жыцці. і з гэтых іскрынак, калі яны збяруцца разам, можа ўспыхнуць факел, які будзе асвятляць шлях чалавечнасці, дабрыні. і яшчэ вельмі добра, калі ты патрэбны людзям, калі цябе чакаюць, табе дзякуюць за дапамогу, за параду. ці ж гэта не шчасце?             кожны разумее шчасце па-свойму. але ўсе людзі на зямлі, дзе б яны ні жылі, аднолькава ў, што няма і не можа быць шчасця без міру.

Жылі-былі вожык ды зайчык, яны сябравалі. аднойчы вожик пайшоў грыбы збіраць. насустрач яму зайчык. заяц кажа: — што гэта ты робіш? — збіраю запас на зіму,— адказаў вожык.— у такі цудоўны летні дзень? усё з табою зразумела…прыйшла зіма, ежы ў зайчыка не было,пайшоу ён да вожыка.— прывітанне! ці можаш ты даць мне крыху ежы? — я яшчэ ўлетку збіраў грыбы, а ты што тады рабіў? — бавіўся…— добра, бяры крыху, але больш не ! — дзякуй табе, вожык, цяпер буду ведаць, што трэба самому пра гэта клапаціцца! і пачалі яны дзяліцца ўсім. і былі гэта верныя сябры!