жыу на белам свеце вадзяник,жыу ен на ьалоце и любиу размауляць,але людзи к яму не прыходзили,бо пугалися. тады вырашыу ен украсци дзиця и прывесци сабе на балота. дачакаушысь ночы выйшау вадзяник да вески, и падумау,навошта мне непаслухмянае дзиця? я украду добрае и паслухмянае. украу вадзяник дщяучынку малую,гадоу 10 . прывеу сабе на балота. а дзяучынка првчнулася и не спужалася,яна любила новыя знакомствы. вадзяник спытау яе,часу ты не пудаешся? а яна адказала-я цябе навучу добрым справам,хату тваю прыбяру,и оюдзи да цябе прыходзиць будуць,и я так сама,але ты за гэта мне адпусци. вадзяник згадзиуся,дзяучына зрабила тое,што абяцала. и прыходзили людзи кожны день да вадзянмка и з им чай пили. канец
Поделитесь своими знаниями, ответьте на вопрос:
А1. адзначце нумары скпаданых сказаў. 1) мы сабраліся i, як толькі пачало брацца на дзень, рушылі ў дарогу. 2) каламутная вада ў лужыне ад напору ветру аж выплесквалася з дарогі і пырскала на ўзмежак бруднымі кроплямі. 3) нібы толькі што народжаная, свеціцца аксамітнай свежасцю атава. 4) надол, ледзь чутна шапочучы, сыпаўся часам дробны, як крупы, сняжок. 5) сырыя вятры доўгай восені, якія заўсёды надакучліва шумелі ў голлі бярозы і секлі мне ў твар кроплямі дажджу, сёння эамоўклі. 6) людзі замітусіліся, заспяшаліся так, быццам неспадзеўкі здарыўся . а2. адзначце нумары сказаў, у якіх перад злучнікам (на месцы пропуску ) трэба паставіць коску. 1) усцяж дарогі ўздымаліся стромкія хвоі ды чарнелі купы кустоў, падобныя на нейкія прывіды. 2) у хатах эапальваліся лямпы і праз сетку дажджу вокны расплываліся ў жоўтыя шырокія кругі. 3) калі-нікалі праляціць з піскам кажан або прашугаюць чарадою спалоханыя птушкі. 4) на беларускім палессі цякуць поўныя рэкі ды густа стаяць лясы. 5) хутка дарога размякла, ператварыўшыся ў густую кашу і машына спынілася. 6) са эбажыны даверліва пазіралі на нас васількі і там-сям, нібы кроплі крыві, гарэлі палявыя макі. аз. адзначце нумары сказаў, у якіх на месцы пропуску трэба ставіць працяжнік. 1) выязджаем на пагорак_ і перад намі шырокая раўніна. 2) званок_ і ўсе ў школе ажыло, загуло, як у раістым вуллі. 3) на дварэ ўжо сцямнела_і праз замерзлыя шыбы ў хату глядзеў зімовы месяц. 4) паабапал жвірыстай дарогі калышацца леташні быльнёг_ і веснавая шырыня вее над неабдымным полем. 5) да шыбіны цягнулася тоненькая галінка акацыі_ і адзін малады лісток намагаўся дакрануцца да шкла. 2) яшчэ некалькі хвілін_ і мы разгледзелі дрэвы, хаты і цьмяныя агеньчыкі ў вокнах. а4. адзначце нумары складаназалежных сказаў. 1) у густым змроку хаваліся станцыйныя пуці, на якіх дзе-нідзе паблісквалі стрэлачныя ліхтары. 2) толькі што распушыў свае каткі, над імі гудзелі першыя смелыя чмялі. 3) чалавек глядзеў на паблёклыя зоркі, адна з якіх, здавалася, прычапілася за самую верхавіну рабіны. 4) свіцязь купае сонца ў сваёй купелі, узіраецца, усміхаючыся, у вячыстыя карункі дрэў, якія шырокім, багата вышытым поясам атуляюць яго, лашчацца да яго. 5) адны ўмеюць складна расказваць пра перажытае; ёсць здатныя прыхлусіць, ды так, што вераць у тое, чаго ніколі не было.ытьггны мінск узнік на скрыжаванні гандлёвых дарог. а5. адзначце нумары скаэаў, будова якіх адпавядае схеме: ік…), ]. 1) я знайшоў гняздо турлачак (так называюць у нас дзікіх галубоў) зусім выпадкова. 2) у шаравата-ружовым небе застылі, як прыліплі там, белыя касмылінкі воблакаў. 3) богша спадзяваўся, што натрапіцца патрэбная сцежка, i шыбаваў напрасткі. 4) пратое, як узнік горад, захавалася паданне. 5) я крочу лясной сцежкай, на твар ліпне нябачнае павуцінне, з дзіцячым піскам летаюць перада мною камары. 6) вецер, які парэдзіў, а затым разагнаў па небе палягчэлыя хмары, страсаў дажджавыя кроплі.
Увесь дзень рухавы вецер гнаў па небе вялізныя гурты маленькіх і вялікіх шэра-белых хмар. Са браў вецер малыя хмары ў адну і пагнаў яе. Плыла гэтая хмара павольна, плыла і пырскала рэдкімі, але буйнымі кроплямі дажджу.
За гэтай хмараю вецер гнаў другую, яшчэ боль шую. Яна залівала на дарогах ямкі, лужыны раслі на вачах, ад буйных кропель то надзімаліся, то ло паліся вялікія бурбалкі.
Калі праплыла хмара і зноў разлілося над вёс кай сонечнае святло, нарадзілася яркая і шырокая арка вясёлкі.
Хмара рухалася на ўсход. За ёй неадступна ішла і вялізная дуга вясёлкі. I вось за гэтай велічнай вясёлкай з'явілася другая, больш цьмяная, потым трэцяя, чацвёртая, пятая, ледзьве бачная. Пяць вя сёлак над зямлёй! Палі, лясы і вёскі пад імі ўяўлялі сабой карціну незвычайнай прыгажосці.
На дарогах задыміліся каламутныя лужыны, а ў іх ужо купаліся і пырскалі вераб'і. Людзі, старыя і малыя, выйшлі з хат і дзівіліся на вясёлка вы цуд. Сонечная цяплынь, чыстае паветра, звон радас ных песень жаваранкаў абуджалі такі настрой, што і самому хацелася ўзляцець у сінь неба і заспяваць песню.