Написать водгук на тэму: кандрат крапива - баснаписец. желательно свое и обьемное

Беларуская літаратура багата на таленавітыя творчыя асобы, але нават і сярод іх індывідуальнасць кандрата крапівы вылучаецца велічна, непаўторна, ярка. талент сатырыка асабліва праявіўся ў жанры байкі. байкі к. крапівы — самабытная з'ява ў беларускай літаратуры. многія з іх выраслі з народных прыказак і прымавак, на прыкладзе якіх аўтар вучыўся выказваць свае думкі вобразна, сцісла, запамінальна: у чужое проса не сунь носа ("сука ў збане"), баба з калёс — каню лягчэй ("дзед і баба"), кожны цыган сваю кабылу хваліць ("пра цыгана і кабылу"), вялікаму каню — вялікі хамут ("саманадзейны конь"). нямала ўласных афарызмаў пісьменніка ператварыліся ў прыказкі, прымаўкі, атрымалі агульнанародную вядомасць: другі баран — ні "бэ", ні "мя", а любіць гучнае імя ("дыпламаваны баран"), каб сонца засланіць — вушэй асліных мала ("сава, асёл ды сонца"), як свінню ні кліч, яе заўсёды выдасць лыч ("заява"), бывае іншы раз і з нашым братам, што галаву заменьваюць мандатам ("мандат"). байкі к. крапівы, "населеныя" мясцовымі жывёламі і птушкамі (свіннямі, парсюкамі, валамі, цялятамі, сабакамі, варонамі, совамі, зайцамі), бічуюць адсталыя людскія звычаі, п'янства, забабоны, пляткарства, асуджаюць бюракратаў, раскрадальнікаў народных здабыткаў, падхалімаў. падзеі ў байках не алегарычныя, а канкрэтныя. яны — з сялянскага жыцця, з вясковага побыту. у байцы "дыпламаваны баран" сатырык расказвае пра барана, які быў настолькі дурным, што нават не пазнаваў сваіх варот. ганарыўся ж баран сваім трывалым лбом: такога не страчаў ніколі лба я: калі няма разумніка другога, пабіцца каб удвух, дык ён разгоніцца ды ў сцену — бух! у іншага дык выскачыў бы й дух, а ён — нічога. каб лягчэй было ўбачыць барана і вылучыць з гурту, на шыю яму прывязалі мету, жартам назваўшы яе "дыпломам". баран настолькі заганарыўся гэтым "дыпломам", што вырашыў паказаць сваю вучонасць перад кошкай. добра абмежаванасць і тупасць барана, кошка растлумачыла, што свой "дыплом" ён заслужыў "не галавой, а лбом". крыкуноў, саманадзейных людзей, прагных да славы, ды "вузкіх у плячах", высмейвае к. крапіва ў байцы "саманадзейны конь". у якасці эпіграфа да байкі сатырык выкарыстаў народную прыказку "вялікаму каню — вялікі хамут". конь, які быў "з сабаку, можа, так, мо з добрае шчаня", скардзіцца на ўсё сяло, што хамут "нібы не да яго", патрабуе ад гаспадара вялікага хамута. і вось мізэрны конь ў воз, які цягнуў ламавік. воз жа не скрануўся з месца, а "пралезлі праз хамут канёвы персі й ногі, і затрымаўся ён аж ледзь на жываце". у вобразе каня ўвасоблены рысы крыкуноў, людзей з прэтэнзіямі, якім не па заслугах "веліччу быць хочацца заўсёды". маральна-бытавыя праблемы асвятляе к. крапіва ў байцы "махальнік іваноў". яна гнеўна выкрывае падхалімаў і падхалімства. сюжэт байкі даволі просты: ваенком, задаволены вынікамі стральбы сваіх падначаленых, вырашыў успомніць сваю маладосць і пастраляць. стрэліў пяць разоў — і ні адна куля не закранула мішэні. салдаты ж, якія сачылі за стральбой, далажылі (прамахалі), што ўсе кулі трапілі ў цэль. западозрыўшы падман, ваенком пайшоў на хітрасць: пачаў страляць халастымі патронамі. але і пасля гэтага махальнік іваноў далажыў, што "ў цэнтру самую ўсе пяць загналі зноў". шэф "пахваліў" іванова, назваўшы яго сапраўдным падхалімам. высмеяўшы аднаго падхаліма, к. крапіва паказвае, што ў падхалімстве вінаваты не толькі асобныя людзі, але і грамадства ў цэлым. падзеям міжнароднага палітычнага жыцця прысвечана байка "жаба ў каляіне". яна пачынаецца лірычнай замалёўкай летняй працы на сенакосе.

Пера - прыстаўка піш - корань  чык - суфікс  ам - канчатак  аснова - перапішчык на - прыстаўка  дзён - корань  н - суфікс  ы - канчатак  аснова - надзённ перш - корань  друк - корань  а - злучальная галосная ар - суфікс нулявы канчатак аснова - першадрукар уз - прыстаўка нав - корань  і - суфікс ць - суфікс аснова - узнаві да - прыстаўка мов - корань і - суфікс  ўшы - суфікс ся - постфікс аснова - і ся акіян - корань  нулявы канчатак аснова - акіян пчал - корань  яр - суфікс  нулявы канчатак аснова - пчаляр на - прыстаўка  ступ - корань  а - суфікс е - канчатак  аснова - наступа

Ажил там один человек. с виду так себе - хлипкий, зато на язык бойкий: за словом в карман не лезет. имя его было степан, но все звали его просто стёпка. маленький, видишь ли, он был ростом и щуплый.  услышал стёпка, что эконом ищет посланца к пану, пришёл к нему и говорит:   - пошлите меня - я умею с паном разговаривать.  рад эконом, чуть не целует стёпку. дал он ему хлеба, сала, целую горсть медяков и отправил в дорогу.  идёт стёпка, медяками позванивает, ни одного кабака не пропускает. долго он шёл, коротко ли, приходит, наконец, в новое имение. хотел стёпка сразу в панский дом идти, но лакей остановил:   - ты чего тут, бродяга, таскаешся? и натравил на него собак.  стёпка достал из котомки кусок хлеба, кинул собакам. те и перестали лаять. тогда стёпка снова подошёл к крыльцу.  - что тебе надо? - кричит лакей. - тут сам пан жывёт!   стёпка поклонился лакею и говорит:   - мой паночек, мой дорогой, вот он же мне и нужен, этот сам пан. я пришёл к нему из старого имения.  лакей смягчился.  - хорошо, - говорит, - я доложу пану о тебе. но скажи же ты мне, откуда ты знаешь, что и я - пан?   - хм, - хитро кашлянул стёпка,- вижу: ты пан не пан, а так себе полупанок, потому что у тебя лоб низкий, нос слизкий, вот и видно, что лизал панские миски.  разозлился лакей, схватил стёпку за воротник и давай трепать. увидел это из окна пан и позвал лакея к себе.  - что там за холоп? - спрашивает пан у лакея.  - да бродяга какой-то из старого панского имения, - ответил лакей и низко поклонился пану.  пан вспомнил, что давно не был в старом имении.  - позови его сюда, - приказал он лакею. побежал лакей звать стёпку, а тот достал кисет, набил трубку табаком и начал огонь высекать. высек огня, закурил трубку. курит и поплёвывает на чистое панское крыльцо.  - иди в покои, тебя пан зовёт! - кричит ему лакей.  - не лихоманка пана трясёт, подождёт, - отвечает стёпка и покуривает себе трубку.  - да быстрей же ты! - злится лакей. - а то пан тебя розгами - не засечёт! вот докурю трубку, тогда и пойду. ждал, ждал пан стёпку, не дождался. зовёт снова лакея:   - почему холоп не идёт?   - трубку, пан, курит.  пан разозлился: - гони его сюда!