Анализ стихотворения "море" тётка по плану: 1. общее впечатление от стихотворения2. тема, идея3. эмоциональная окраска, интонация 4. эпитеты, метафары и тп. 5. поэтический синтаксис (повторы, литорические вопросы) 6. стизотворный размер (ямб, харэй, дактыль и тд.)7. рифма

Хлопчык ведаў, што зайца так, як птушаня ў гняздзе, не накрыеш. тут ужо трэба маладзецтва, небывалае здарэнне, - каб ён, такі імклівы, няўлоўны, ды апынуўся ў тваіх руках. але аднойчы такі цуд адбыўся. а што не з зайцам, а з маленькім зайчыкам, дык цуд ад гэтага быў ані крышку не меншы. іх тады, цэлы вывадак зайчанят, не проста знайшлі ў канюшыне, а выкасілі. як жа добра, што не падрэзалі касою! вялікія, хто касіў, кінулі косы і пачалі лавіць зайчанят, што сыпанулі ва ўсе бакі. і смешна так, як завадныя, і не вельмі хутка. цяжка сказаць, як гэта ён сам, той хлопчык, не дагнаў ніводнага. можа, таму, што хацеў палавіць усіх адразу. а аднаго яму далі. рука дарослага трымала зайчаня за вушкі, толькі пальцамі. а шарачок па-немаўлячы пацешна дрыгаў заднімі лапкамі, нібы ад радасці, нібы з усмешкай. хлопчыку сказалі, што зайца няможна браць за спіну, а толькі за вушы, і малы чалавек, з вялікай асцярожнасцю і трывогай, узяў малога зайца так, як трэба браць, адчуў у пальцах і цёплыя лапінкі вушэй, і дрыганне ножак, а потым, ужо без парады дарослых, палажыў яго ў шапку і, нібы ў гняздзе, панёс трушком ды подбегам дахаты

Мы сустракалiся вельмi рэдка, гады у рады. грыбоу у лесе, хоць касой касi! яны хоць заутра далучылi б чужую тэрыторыю да сваёй, ды рукi кароткiя. перш чым сварыцца, падумай, каб не наламаць залiшне дроу. мой дзед быу не лыкам шыты, усе умеу рабiць сваiмi рукамi. каб не ганяцца за двумя зайцамi, трэба вырашыць, хто з патэнцыяльных жанiхоу табе патрэбны. у чарзе было сапрауднае вавiлонскае стоупатварэнне. вось насмяшыу - наступiу кату на пяту! мужык i жонка - абое рабое. здраднiкi - "пятая калона" любой дзяржавы.