Хранитель наследственной информации по теме клетки

Вядре клетки содержится днк, хранящая и передавающая наследственную информацию.

Хранитель наследственной информации-хромосомы

Папоротники относятся к отделу высших растений. для них характерно наличие корней и листьев, чередование поколений – бесполого (спорофита) и полового (гаметофита) . бесполое поколение преобладает. спорофит папоротника – это травянистое или древовидное растение с крупными, многократно рассеченными листьями (молодые листья улиткообразно свернуты) . листья папоротника характеризуются дифференциацией верхней и нижней поверхности листовой пластинки. у большинства папоротников проводящая система представляет собой сифоностелу – проводящие ткани находятся вокруг паренхимной сердцевины. многие папоротники не способны к вторичному росту стебля . ксилема обычно состоит из трахеид, но у орляка и марсилеи есть также настоящие сосуды. есть придаточные корни, которые, вероятно, произошли из видоизмененных подземных корневищеподобных органов риниофитов. папоротники отличаются разнообразием форм, внутреннего строения и размеров. листья их варьируют от многократноперисто-рассеченных до цельных, от гигантских – длиной 5–6 м (мараттиевые и циатейные) и даже до 30 м (вьющиеся листья у представителей семейства схизеевых) , до крошечных листьев длиной всего 3–4 мм, образованных 1 слоем клеток (представители семейства гименофилловых) . длина стебля изменяется от нескольких сантиметров до 20–25 м (представители рода циатея) . они бывают подземными (корневища) и надземными, прямостоячими и вьющимися, простыми и ветвистыми. чаще спорангии находятся на листьях ; у некоторых листья дифференцированы на спороносные (спорофиллы) и вегетативные, зеленые (или же дифференцированы сегменты одного и того же листа, как, например, у чистоуста) . у большинства видов спорангии расположены на нижней стороне листа, они относительно мелкие, с однослойной стенкой и образуют мало спор. папоротники могут размножаться вегетативно – корневищами, а также с выводковых почек, образующихся на листьях .

Объяснение:

ответ:Ақтан Керейұлы (1850 , қазіргі Ақтөбе облысы Байғанин ауданы — 1912, сонда, Шибұлақ мекені) — ақын.

Атасы Абдолла ел аузында аңыз болып қалған айтулы атбегі. Ақтан Абыл, Нұрым, Марабай дәстүрімен өлеңді қолма-қол шығарған. Ол Орынбор, Жайық, Ойыл, Қиыл, Жем, Сағыз, Маңғыстау алқабындағы елдерді аралап, ақын, жырлаулармен кездесіп, жиын-тойларда той бастап, жыр толғайды. Нұрым, Қашаған, Қоспақ, Жаскілең, Нұрпейіс сияқты ақын, жыраулармен бір жүріп, өнер таратады.

Шығармалары — өмір мәні туралы филос., ақыл-нақылдық терме, толғаулар (“ Аяғына қан түссе”, “Біріншіден не жаман” т.б.), тұрмыс-салт тақырыбындағы жырлар (“Той бастар”, “Бата”). Ақтан адамгершілік пен адалдықты (“Біразырақ сөйлейін”, “Замана жайында”,“Тыңдасаңыз сөзімді”, “Қайы бұлан нар едім”) өз шығармаларына арқау етіп, ел мүддесі үшін күрескен батырларды (“Ерлік жыры”) жырлаған. “Қырымның қырық батыры” аталатын ерлік дастандардың бірқатары Атырау, Қарақалпақ аймағына Ақтан арқылы тараған. Қашаған, Нұрпейіс сынды ақындар бұл жырларды Ақтаннан үйренген. Ақтан жырлары ойнақы, ойлы да отты бейнелі сөздерге бай. Қазақстан, Орта Азия өңірлеріндегі жыршы, термешілер ақын жырларын “Ақтан сазы” дейтін өзіндік әуенмен орындайды.

Оның өлең, толғаулары “Ертедегі әдебиет нұсқалары” (1967), Ақберен”(1972), “Өсиет-нама” (1982), “Бес ғасыр жырлайды” (1985 — 1989), “Жыр-Дария” (1995), “Абыл, Нұрым, Ақтаным” (1997) жинақтарында жарық көрген