Казаки раскольники сообщение не большое​

- Я быў тут уначы... Не мог жа я спаць, як вы. Тут цывiлiзацыя, а вы... - напаў ён на нас з Мiшкам.

- Ну!

- Не крычы, - агрызнуўся Сашка, - самi праспалi. Я толькi хацеў узмацнiць зарад гэтага жалезнага абломка, якi вы называеце лiсцiкам, i паклаў пад прамень тэлекамеры. Хто яго знаў, што ён зусiм разрадзiцца.

Не ведаю, што зрабiлi б мы з Сашкам, каб не настаўнiк. Ён пачуў наш крык i прыйшоў у лабараторыю.

- Ваюеце? - усмiхнуўся настаўнiк, i мы адразу астылi.

Ён выслухаў нас моўчкi, не сказаўшы нi слова асуджэння, быццам так i трэба было Сашку дзейнiчаць. Потым сказаў:

- Нiчога страшнага не здарылася. Думайце, шукайце, можа, Вiцеў лiсцiк зноў загаворыць. А няўдачы бываюць нават у выдатных даследчыкаў...

Калi настаўнiк пайшоў, мы яшчэ нейкi час пастаялi, пакуль у нас з Мiшкам зусiм не знiкла злосць на Сашку. I тады далi адзiн аднаму клятву:

- Будзем шукаць, нават калi на гэта спатрэбiцца ўсё наша жыццё.

Объяснение: