Пересказать разговор Вожеватова и Кнурова. Как вы считаете, какова роль данной сцены? Островского «Бесприданница»

Ілияс Жансүгіров – ақын, драмашы, прозашы, оның поэзиясы ұлттық әдебиеттің классикалық байлығының қатарына жатады, қазақ әдебиетінің негізін қалаушылардың бірі. 1894 жылы Алматы облысының Ақсу ауданында дүниеге келген. Ташкенттегі екі жылдық мұғалімдік курсты бітіріп, өз ауылында мұғалім болған. Одан кейін аз уақыт «Тілші» газетінде істеп, Верныйдағы Қазақ ағарту институтының меңгерушілігіне тағайындалды. Мәскеудегі Коммунистік журналистика институтын бітірген, соң «Еңбекші қазақ» газетінде қызмет атқарды. 1932-1934 жылдары - Қазақстан Жазушылар одағы ұйымдастыру комиссиясының төрағасы. 1933-1936 жылдары Қазақ КСР Орталық атқару комитетінің мүшесі болды. 1938 жылы саяси қуғын-сүргін құрбаны болды.

І.Жансүгіровтың шығармашылығы көп қырлы, алуан сырлы. Ол поэзия, проза, драма саласында өнімді еңбектеніп, өзіндік қолтаңбасы айқын көркем шығармалардың маржан шоғырын дүниеге келтірген құнарлы да тегеурінді қаламгер. Оның шығармаларына арқау болған тақырып өрістері де алуан түрлі. Поэзия, проза, драма салаларындағы шығармаларына өзі ғұмыр кешкен ортадағы нақтылы өмір көріністерінен бастап, тарихи тақырыпқа дейін арқау болып отырады. Қандай тақырыпқа қалам тербесе де ел қамы, халық тағдыры, ұлттың болмыс қасиеті оның шығармаларының алтын арқауы. Оның қаламынан туған «Күй», «Дала», «Күйші», «Құлагер» сияқты он беске жуық көлемді поэма қазақ поэзиясының інжу маржаны болып табылады. І.Жансүгіровтың прозалық шығармаларының ішіндегі көлемдісі - «Жолдастар» романы. Мұнда қазақ сахарасындағы еңбек адамдарының тұрмыс тіршілігін, азаттықты көксеген арман аңсарын, 1916 жылғы ұлт-азаттық көтерілісінің дүмпуін суреткерлікпен ашып көрсетеді. Қаламгер әдебиет сыны мен аударма саласында да өнімді еңбектенді. А.Пушкиннің көптеген өлеңдеріне қоса, «Евгений Онегин» романын қазақ тіліне алғаш рет толық аударды. Сондай-ақ, М.Лермонтовтың, А.Горькийдің, Н.Некрасовтың, В.Маяковскийдің көптеген шығармаларын қазақ тіліне тәржімалады.

Елімізде бірнеше мектепке, көшеге, ауданға, елді мекенге, Талдықорған қаласындағы Жетісу мемлекеттік университетіне І.Жансүгіровтың есімі берілді.

1994 жылы университеттің қарсы алдындағы алаңға ақынның қоладан құйылған ескерткіші орнатылды. Талдықорғанда ақынның өмірі мен шығармаларына арналған әдеби-мемориалдық мұражай жұмыс істейді.

Традиция называть планеты именами богов сложилась в глубокой древности -- даже не в античные времена, а в Египте и Вавилоне, откуда эту идею позже позаимствовали греки и римляне.

Красную планету они назвали в честь бога войны; самую быструю -- в честь бога торговли и хитрости; планету, которая красиво сияет в предрассветных лучах -- в честь богини любви и красоты; самую большую планету -- в честь верховного бога-громовержца; последнюю из планет, видимых невооружённым глазом -- в честь бога земледелия, отца других богов.

В конце концов за планетами закрепились именно римские названия, а также связанные с ними мифы и символика -- думаю, просто потому, что Рим захватил Европу от Британии до Эфиопии и от Гибралтара до Армении, а всё, до чего дотягивался Рим, становилось в некоторой степени Римом.

Но это не касалось Земли просто потому, что Земля не считалась планетой. Ну то есть некоторым астрономам (ещё в античности) приходило в голову, что Земля вращается вокруг Солнца, но до XVI в. эта идея была не слишком популярной (а в Средние века за неё могло и влететь). Была просто земля, со строчной буквы -- грязь под ногами. У неё были свои имена: латинское terra от праиндоевропейского *ters- "сухой", праславянское zem -- "низ", германское *ertho -- почва.

Разумеется, когда стало окончательно понятно, что Земля -- таки планета, было поздно. Вот так получилось, что далёкие планеты называются в честь богов, а наша -- в честь грязи и пыли.

Кроме Греции. Греческие Γη (Земля) и γη (земля) восходят к имени богини Геи (Γαία -> Γέα -> Γη). "География", "геология" -- это всё оттуда.

Напоследок романтическая история. В 1930 году один английский дедушка за завтраком рассказал своей внучке, что американцы открыли новую планету. Внучка (её звали Венеция) увлекалась астрономией и мифологией и предположила, что для небесного тела, находящегося так далеко от Солнца, подойдёт имя римского бога загробного мира. Дедушка очень кстати работал в библиотеке Оксфордского университета и поделился этой идеей с кем-то из коллег, а тот телеграфировал в Америку, где предложение Венеции приняли единогласно.

Даже жаль, что в итоге Плутон оказался не совсем планетой.