На какой общественный слой опирались: РСДРП (большевики и меньшевики) ПСР (эсеры) "Кадеты" (КДП) Октябристы (союз 17 октября)

РСДРП, Эсеры (разночинная интеллигенция)

Кадеты (либеральная буржуазия, интеллигенция)

Октябристы (крупная буржуазия, часть дворянства)

Император АлександрII родился в Москве 17 апреля 1818 г. в семье великого князя НиколаяI.

Александр II был вначале гораздо мягче своего отца. Когда он взошел на престол, ему было уже 25 лет.

В юношеском возрасте Александр выделялся впечатлительностью и влюбчивостью. Характер Александра II сложился в детско-юношеском его периоде, и в целом оставался при нем в зрелые годы и на склоне лет. На становление личности наследника престола влиял его отец, грозный царь, желавший видеть в своем сыне «военного в душе», и вместе с тем под наставлением поэта В.А. Жуковского, который желал воспитать в Александре человека просвещенного, дарующего целесообразные законы своему народу, монарха-законодателя, а не военного, воздействующего «в сжатом горизонте генерала».

Оба эти влияния оставили глубокий след в характере, склонностях, мировосприятии наследника и отразились в делах его царствования. От природы наделенный разносторонними прекрасной памятью, трезвым и здравым умом, чутким, отзывчивым сердцем, веселым нравом, доброжелательностью к людям, наследник престола, однако, не имел внутренней потребности в систематической умственной деятельности, не обладал твердой волей, не имел склонности к предстоящей ему миссии царствовать, что Николай I называл «обязанностью» и неуклонно внушал сыну.

Совершеннолетие и принятие присяги примирили его со своим назначением. Когда ему исполнилось 19 лет, он, странствуя по России, он пишет отцу из Екатеринбурга, что ощущает в себе свежую силу подвизаться предназначенное им дело, а из Казани сообщает, что исполнять свой долг он считает для себя самой приятной обязанностью. 

Қазіргі таңда өздерін демократиялы деп орнықтырған әлемдегі мемлекеттердің басым көпшілігі зайырлылық қағидасын ұстанады. Зайырлылық қағидасы – конституциялық немесе ұлттық заңнамалар негізінде жарияланып, дін саласындағы мемлекеттік саясаттың басым бағыты. Американдық зерттеуші Ахмет Куру 2007 жылы АҚШ-тың Мемлекеттік Департаментінің әлемдегі «Діни бостандық жөніндегі баяндамасы» құжаты және өзінің зерттеулері негізінде 197 мемлекеттің мемлекет және дінаралық қатынастарының индексін жариялады. Аталмыш индекске сәйкес, зерттеуші мемлекеттерді төрт категорияға бөліп қарастырады, яғни 197 мемлекеттің 12 – діни мемлекеттер, ресми діндері бар 60 мемлекет, зайырлы болып орныққан 120 мемлекет және 5 анти-діни мемлекет.

Қазіргі уақытта әлемде секуляризм қағидатын ұстанатын мемлекеттер діни және ресми діндері бар мемлекеттерден әлдеқайда басым. Дегенмен, демократияның жалпыға ортақ моделі секілді, секуляризм концепциясының жалпыға ортақ үлгісі жоқ. Тіпті, оның батыстық немесе шығыстық үлгісі де жоқ. Батыс елдерінде секуляризм концепциясы әр түрлі түсіндіріліп, түрлі жолдармен жүзеге асырылуда. Діни ұйымдардың мемлекеттен бөлінуінің құқықтық мазмұны да әр елде әртүрлі. Мәселен, кейбір елдерде мемлекет пен діни ұйымдардың бөлінуі қатаң орын алса, оларды бөлу қағидатының көлемі кең, екінші бір елдерде мемлекет пен діни ұйымның бөлінуінде аса қатаң қағидат орнықпай, мемлекет діни ұйымдарға қоғамдық өмірдің маңызды салаларында айтарлықтай қызмет ету және ықпал ету мүмкіндіктеріне жол береді.