729 - жылы Ассиририянын падышасы ким болгон? ​

Ассирия" — біздің заманымыздан бұрынғы 2-мыңжылдықтың бас кезінде Тигр өзенінің орта ағысы тұсында (қазіргі Ирак аумағы) құрылған ірі мемлекет. Ассирияның болашақ астанасы Ашшур қаласы маңызды сауда жолдарының бойында орналасты. Біздің заманымыздан бұрынғы 16 ғасырда осы қала басшылары көрші территорияларды жаулап алып, Ассирия мемлекетінің негізін қалады. Көп ұзамай Вавилон ықпалына түскенімен, ол әлсірей бастаған уақытта қайтадан тәуелсіздікке қолы жетті. Біздің заманымыздан бұрынғы 14 ғасырда Митанияны жаулап алып, қуатты мемлекетке айналды. Хет патшалығы құлағаннан кейін Ассирия билеушісі Тиглатпаласар І (біздің заманымыздан бұрынғы 1115 – 1077) бірнеше сәтті жорықтар нәтижесінде мемлекет шекарасын Вавилоннан Мысырға дейін кеңітті. Бірақ Арабиядан келген арамейлердің шапқыншылығына ұшырағандықтан бір жарым ғасыр бойы құлдырау кезеңін бастан кешірді. Тек біздің заманымыздан бұрынғы 10 – 9 ғасырларда ғана мемлекеттің жағдайы тұрақтанып, күш-қуаты арта түсті. Тиглатпасар ІІІ билігі кезінде Вавилон жаулап алынып (біздің заманымыздан бұрынғы 729 ж), империя шекарасы Жерорта теңізінің жағалауына дейін жетті. Ассирия Саргон ІІ билігі кезінде Урарту мен Израильді, оның немересі Асархаддон патшалық құрған уақытында Мысырды талқандады. Ашшурбанипалдың кезінде (біздің заманымыздан бұрынғы 7 ғасырдың ортасы) Ассирия өзінің күш-қуатының шырқау шегіне жетті. Оның шекарасы Мысырдан Мидияға, Жерорта теңізінен Парсы шығанағына дейін созылып жатты. Мемлекет астанасы Ниневия өзінің сән-салтанатымен, архитектурасымен әйгілі болды. Қала кітапханасында түрлі мәтіндер жазылған 20 мыңнан астам бедерлі тақталар сақталды. Бұл бедерлерде, көбінесе, жорықтар, жеңілген елдердің қалаларын ойрандау, т.б. бейнеленген. Тұтас жартастардан патшаларды дәріптейтін мүсіндер тұрғызылды. Орта Азиямен, Арабиямен сауда қатынастары дамыды. Жол құрылысы кеңінен өрістеді. Ассирия әдебиетінің төл жанры – патша анналдары (жылнамалары). Соның бір құнды үлгісі – Саргон ІІ-нің біздің заманымыздан бұрынғы 714 ж. Урартуға жорығы туралы арамей тілінде жазылған «Ахикар туралы жыр». Бірақ Ашшурбанипалдан кейін басталған елдегі дағдарыс, оны пайдаланған Мидия мен Вавилонның біріккен күштерінің соққысы нәтижесінде біздің заманымыздан бұрынғы 607 – 605 ж. Ассирия құлады. Ежелгі заманда Алдыңғы Азияны, Месопотамия мен Иранды мекендеген және сына жазуларды қолданған халықтардың (шумерлердің, вавилондықтардың, ассириялықтардың, т.б.) тілін, тарихын, мәдениетін зерттейтін ғылым саласы – ассиорология (ассириятану) қалыптасты. Ол, әсіресе, Англия, Франция, Ирак пен Ресейде жақсы дамыған. [1]

БУРЯТЫ, бурят, буряад (самоназвание), народ в России, коренное население Бурятии, Усть-Ордынского Бурятского автономного округа Иркутской области, Агинского Бурятского автономного округа Читинской области. Живут также в некоторых других районах этих областей.

По данным Переписи населения 2010 года в России живет 461389 бурят.

Язык бурятский монгольской группы алтайской семьи.

Несмотря на христианизацию, западные буряты оставались шаманистами, верующие буряты в Забайкалье - буддисты.

Преобладающей отраслью традиционного хозяйства бурят было скотоводство. Позже под влиянием русских крестьян буряты всё больше стали заниматься пашенным земледелием. В Забайкалье типично монгольское кочевое хозяйство, пастбищное с зимними тебенёвками (выпасами на подножном корму). Разводили рогатый скот, лошадей, овец, коз и верблюдов. В Западной Бурятии скотоводство было полуоседлого типа. Вс значение имели охота и рыболовство. Охота была распространена преимущественно в горно-таёжных районах, рыболовство на побережье Байкала, на острове Ольхон, некоторых реках и озёрах. Существовал промысел нерпы.

В народном искусстве бурят большое место занимают резьба по кости, дереву и камню, литьё, чеканка по металлу, ювелирное дело, вышивка, вязание из шерсти, изготовление аппликаций на коже, войлоке и тканях.

Разработан П.К. Эссеном.

Младший жуз был разделен на три части: западную - из родов байулы; среднюю - жетыру и отчасти алимулы: восточную - из алимулы, а также кипчаков и аргынов.

Султаны-правители, поставленые во главе частей, по сути являлись чиновниками Оренбургской пограничной комиссии, куда вошли председатель, по четыре советника и заседателя из состоятельных казахов. По своим обязанностям комиссия выполняла функции губернского прав­ления.

Все должностные лица в Младшем жузе, начиная от аульного старшины и кончая султаном-правителем, назначались Оренбург­ским генерал-губернатором по рекомендации пограничной комис­сии. Здесь не было выборной системы.

Реформы 20-х годов XIX века некоторому развитию торговли, здравоохранения и образования в Степи. Строго запрещалось выходцам из России самовольно селиться на землях номадов. Это обстоятельство задержало процесс переселения крестьян в Казахстан почти на полвека. Казахи были на законодательной основе освобождены от воинской повинности.

В основном, введение уставов имело далеко идущие негативные последствия. Население Младшего и Среднего жузов окончательно потеряло остатки государственности. Казахстан постепенно становился колонией Российской империи. Нововведения заметно ограничили и свободу кочевий. Они привели к смешению родовых коллективов. Некогда процветавшее кочевое и полукочевое скотоводство начинало приходить в упадок.

Царское правительство установило фиксированный государственный налог. Он шел на содержание чиновничьего аппарата и войска. Реформа царского правительства закрепила создание послушного аппарата управления из числа родоправителей и султанов. Они были приравнены к российским чиновникам и теперь служили за вознаграждения и чины. Назначение и смещение их напрямую зависели от благосклонности к ним регионального российского начальства.

Выборы волостных управителей и старших султанов привели к появлению такого позорного явления, как взяточничество, подкупы голосов выборщиков и российских чиновников. Эти выборы породили противопоставление одних родов другим, когда народ голосовал за кандидатов только своих родов. А когда на выборы старших султанов допустили представителей «черной кости», то началось и противопоставление султанов и родоплеменной знати.

Центры окружных приказов становились плацдармом для дальнейших военно-колониальных действий империи на территории Казахстана и в среднеазиатских владениях. Часть султанов выступила против царской реформы, особенно та, которая оказалась обойденной при распределении новых должностей. Протесты вылились в вооруженные восстания.

Объяснение: