Қарлұқ қағанаты даму ерекшеліктері​

Қарлұқ қағанаты (756-940 жж.)– Жетісу жеріндегі ежелгі мемлекет. VIII ғасырдың ортасында қарлұқтар елеулі әскери-саяси күшке айналды да, Шығыс Түрік қағандығын талқандауда (745) маңызды рөл атқарып, тоғыз оғыздармен бірге Орхон тағына Тон Йабғу қағанды отырғызды. 736 жылы қарлұқтар бұрынғыдан да күшейді. Өздерінің бұрынғы одақтасы ұйғырлармен бәсекелесіп, «он тайпа қағанының (он-ок бодун) байырғы жерінде», Жетісуға қоныс аударды. Суяб пен Талас қалалары қарлұқтар қолбасшыларының тұрақты мекеніне айналды. Қарлұқ ақсүйектері Жетісуда 766 – 940 жылдары билік құрды. Бұл кезде олардың қолбасшылары қаған емес, жабғу деп аталғанымен ол шартты түрде Қ. қаласының кезеңі деп аталды. Жабғу Шығыста Тарым, Батыста Ферғанадан асып, Тохарстанға (Сурхаб-вахш су алабынан Ауғанстанның солтүстік шекарасына) дейін саяси үстемдік жүргізді. 8 ғасырда Жетісу жерінде үстемдік жүргізген түркештер де, одан кейін билік еткен қарлұқтар да елдің этникалық құрамына елеулі өзгеріс енгізбеді. Жылнамашылар мен саяхатшылар VIII-IX ғасырда Жетісу жерін чумук, ұлығ-ақ, жабшид, түркеш-қалаш, түргеш, азғыр, қашу, барсхан, т.б. тайпалар мекендегенін жазады. Алтай мен Жетісудың саяси және әскери өмірінде қарлұқтармен қатар қаңлы тайпасы да елеулі орын алды. Олар, негізінен, Алтайда(Ертіс алабын), содан соң Ыстықкөл, Шу жағалауларын, Талас өңірін жайлады. Ыстықкөл алабында, сондай-ақ, шігілдердің де иеліктері болды. 10 – 11 ғасырда Іленің орта ағысында яғмалар тұрды. Тараз қаласысының іргесінде Яғма қыстағы болған. Қарлұқ қаласының құрамындағы негізгі тайпалар – көшпелі түріктер мал өсіруді кәсіп еткен. Қарлұқтар мекендеген атыраптың өзге халықтар тұрған жерлерге қарағанда бақшалы, мәдениетті қалалары, елді мекендері болған. Талас алқабында VIII-IX ғасыр Атлах, Хамукет, Шельджи, Сус, Куль, Такабетсияқты қалалары болған. Жергілікті отырықшы халықтың басым көпшілігі түсті және асыл металдар (алтын, күміс, мыс) өндірумен шұғылданды. Іле аңғарында Кунгут, Талһир (Талғар) қалалары болды. Әсіресе, Тараз, Құлан (Құлан сайдың қасындағы мекенжай), Мирки (Меркі), Ашпара (Шалдавар а-на таяу осы аттас өзен бойындағы қираған мекенжайдың орны) қалалары көбірек белгілі болды. VIII-X ғасырда Жетісу қалалары құрылысы, үйлерінің орналасуы жағынан Орта Азия қалаларынан өзгеше болды. Олар бір жағынан көшпелілерден қорғанатын бекініс еді. Қағандықтың экономика өмірінде Соғды қалалары үлкен рөл атқарды, олардың халқы, негізінен, Самарқаннан, Бұхарадан, Орта Азияның басқа да қалаларынан келгендер еді. Ірі де бай соғды мекендерінің сауда-экономика қуаты аса зор және дипломатикалық мүмкіндігі күшті болды. Сауда-саттық қалалары Шығыс пен Батыстың арасындағы көне керуен жолдарының бойына орналасты. Сол жолдардың бірі Бұхара, Самарқан,Шаш (Ташкент), Тараз, Құлан, Суяб (қазіргі Тоқмақ маңы) арқылы өтіп, Ыстықкөл ойпатымен Қарқараны, Текесті басып, Шығыс Түркістанға қарай бойлаған. Отырықшы халық көшпелілермен тығыз байланыста болып, сауда жасап, тауар алмасып отырды. Көрші елдермен қарым-қатынас жасау қала мәдениетін өсірумен бірге сырттан басқа діннің де енуіне жағдай жасады. Халықтың басым көпшілігі ата-бабалар дінін ұстанған (тәңірлік, шаман). 940 жылы Шығыстан келген «мәжусилік түріктер» қағандықты құлатты. Қарлұқ Қағандығы кезеңінде Жетісу халықтарының арасында әлеуметтік-экономикалық, этнограф және саяси бірлесудің берік негізі қаланды

Григо́рий Отре́пьев (мирское имя и отчество — Юрий Богданович, «полуимя» — Гришка Отрепьев) — монах, дьяк Чудова монастыря (в московском Кремле), одно время выполнял секретарские обязанности при патриархе Иове. Сын галичского дворянина Богдана Отрепьева. Был близок к семейставу бояр Романовых, служил у Михаила Никитича. Около 1601 года бежал из монастыря. По распространённой версии, именно Григорий Отрепьев впоследствии выдавал себя за царевича Дмитрия и взошёл на русский престол под именем Дмитрия I.Историческое иследование:По-разному отзываются историки и простой народ о Григории Отрепьеве.Кто-то назовет его авантюристом на польской службе, кто-то подлецом и проходимцем, обманщиком и узурпатором, или самым успешным самозванцем Смутного времени. Впрочем, российская история знает куда более опасных авантюристов, которым, в силу определенных причин, повезло значительно больше. Если же рассматривать фигуру Григория Отрепьева максимально объективно и беспристрастно, то мы обнаружим любопытную вещь: фактически - он первый либеральный, европейский реформатор, оказавшийся на российском престоле за сто лет до Петра. Однако надо упомянуть одну важнейшую деталь - Лжедмитрий, в отличие от Петра, исключал всякое насилие при проведении реформ, и, наверное, это сыграло решающую роль, ведь будучи человеком европейского, а конкретнее - польского, духа, он не понимал, что для России требуются совсем иные методы решения политических, экономических и социальных проблем.

Исследование на тему "Григорий Отрепьев - авантюрист на польской службе"

Григорий Отрепьев был дворянского происхождения, принадлежал к обедневшему дворянскому роду, а кличку Отрепьев представителю этого рода дал еще царь Иван 3.

Отрепьев в молодости был довольно умным мальчиком и ему легко давалась грамота, благодаря чему Отрепьев довольно быстро сделал неплохую карьеру в Москве. Но опасаясь репрессий Отрепьев сперва уходит в монахи. а потом и вовсе бежит и из монастыря и из страны в Польшу.

В Польше Отпеьев объявляется в 1603 году и довольно быстро входит в доверие к представителям польской знати. Определенную роль в этом сыграл и роман Отрепьева с Мариной Мнишек.

В этой время Отрепьев объявляет себя выжившим царевичем Дмитрием и польская знать поддерживает эту версию. Полякам требовался повод, чтобы нарушить перемирие с Русью и воспользоваться тяжелым положением соседнего государства. Поляки собирались придать законность своим план покорения Руси и переводе ее в католичество.

Таким образом Отрепьев в поисках сиюминутных выгод по сути стал предателем интересов и Родины и своего народа, авантюристом на польской службе.