Напишите не большую сказку на казахском

Кiрпi мен қарға 
Ёж и ворона. 

Баяғыда кiрпi мен қарға дос болыпты. 
Давным-давно ёж и ворона друзьями были. 

Бiр күнi кiрпi қарғаға келдi. 
Однажды ёж к вороне пришёл. 

– Қарға, менiң тоным жаман, тiкенек. Сенiң тоның жақсы, жұмсақ, үлпiлдек. Маған тоныңды бершi. 
– Ворона, моя шуба плохая, колючая. Твоя шуба хорошая, мягкая, пушистая. Мне свою шубу дай

– Ал мен не киемiн? 
– А я что одену? 

– Сен менiң тонымды киесiң. 
– А ты мою шубу оденешь. 

– Жарайды, – дедi қарға. 
– Хорошо, – сказала ворона. 

Олар тондарды айырбастады. 
Они шубами поменялись. 

Бiрақ кiрпi алма жинай алмады, түлкiден қорғана алмады. Ал қарға ұша алмады. Кiрпi қайтадан қарғаға келдi. 
Но ёж яблоки собирать не мог, от лисы защищаться не мог. А ворона летать не могла. Ёж снова к вороне пришёл. 

– Қарға, менiң тоным жақсы екен. Мен алма жинай алмаймын, түлкiден қорғана алмаймын. 
– Ворона, моя собственная шуба хорошая, оказывается. Я яблоки собирать не могу, от лисы защищаться не могу. 

– Ал мен ұша алмаймын, барлық қарғалар менен қашады. 
– А я летать не могу, все вороны от меня убегают (избегают меня) . 

Әркiмнiң өз тоны өзiне жақсы. 
Каждому своя шуба хороша. 

Екі дос
Бір күні екі дос орманда келе жатқан еді . Сонда олар кенеттен келе жатқан аюды көріп қалды .Сонда біреу қаша жөнелді, екіншісі талдың басына өрмеліп жөнелді .Аю бірінші досына жақындай бастады . Сонда ол не істейін деп ойлап қалады .Содан соң ол өлген адамдарды есіне түсіреді . Ол өлген адамдар сияқты жерге етпетімен жатады . Аю оған қатты жақындап қалғанда ол ауаны жұтып дем алмай қалады . Аю оны иіскей бастады . Сосын аю кеткенде оған екінші дос келді де күле бастады .Сонда екінші дос біріншіден сұрайды . Саған аю не деді ? Сонда ол айтады :Басыңа қауып қатер төнсе қашып кеткен досынан сақтану керек деді

Как-то так вот написал
Сараңнан сарқыт жегенше,
Иттен тартып же.
(Чем от скупого угощения ждать,
 лучше у собаки кость отобрать.)

Бермегенді беріп ұялт.
(Чтобы пристыдить скупого, сам его одари.)

Тілеушінің бір беті қара,
Бермеушінің екі беті қара.    
(У просителя одна щека горит, 
у отказывающего обе щеки горят.)

Берген жомарт емес, алған жомарт.
(Не тот щедр, кто дает, а тот кто не берет.)

Алтын көрсе періште жолдан таяды.
(Увидев золото, и ангел свернул с дороги.)

Жыланға түк біткен сайын қалтырауық болады.
(Чем больше жиреет змея,
тем больше от жадности трясется она.)

Екі тышқан бір байдың жұртына таласыпты.
(Две мыши из-за байского мусора подрались.)

Ақылды арын қорғайды,
Сараң малын қорғайды.

(Умный честь свою оберегает, скупой скот свой оберегает.)

Кітапхана — мәдени-ағартушылық ғимарат. Кітапхана ба з шығармаларын жинау, сақтау, насихаттаумен, оқырмандарға ба з шығармаларын берумен, мәдени-ағарту және ғылыми-көпшілік жұмыстарын ұйымдастырумен шұғылданады. Кітапхана атқаратын міндетіне, кітап қорының құрамына және жұмыс әдісіне қарай екіге бөлінеді: а) көпшілік; ә) ғылыми және арнаулы.

Көпшілік кітапхана — оқырманға қоғамдық-саяси, кәсіптік, жалпы білім беретін басылымдарды ұсынады.

Ғылыми және арнаулы кітапханалар ғылым салалары мен белгілі бір ұйымдарға (мекемелер, оқу орындары, т.б.) қызмет етеді. Кітапханалар жазба ескерткіштердің қоғамдық қоймасы ретінде ерте заманда пайда болған.[1] Біздің заманымыздан бұрынғы 7-ғасырдың ортасында Ассирия патшасы Ашурбанипалдың сарайында қыш тақталарға жазылған жазбалар жинағы сақталған. Көне кітапханалардың ішінде Александрия кітапханасы әлемге әйгілі. 9 — 11-ғасырларда Бұхара, Самарқанд, Отырар, Үргеніш, Мерв қалалары ғылыми және әдеби кітап қорларымен аты шықты. Ұлы ғұлама әл-Фарабидің туған қаласы Отырарда Александриядан кейінгі әлемдегі екінші ең ірі кітапхана болған деп есептеледі. Қазіргі уақытта Қазақстан Республикасында барлығы 11300 кітапхана (2003) жұмыс істейді.[2]