«Қыз Жібек» жыры туралы көзқарасыңды жаз.

қазір жалғасы бар жазуымды түсінбесең ренжіме

ответ:1 - наурыз – алғыс айту күні. Бұл атаулы күннің түп - тамыры қазақ халқының тарихымен тікелей байланысты. Ұлт пен тарих сабақтастығы арқылы, бүгінгі таңда осы айтулы күнді ерекше атап өткеніміз жөн. Марғау тарих куәгер болғандай, біздің арғы ата - бабамыз жер аударылған панасыз, киімсіз аш халықтарға қамқор болып, үйіне кіргізіп, барымен бөлісті. Көңіліне медет, келешегіне демеу, өзіне үміт сыйлады. Қазақ халқының бұл кеңпейілділігі – барша әлем жұртшылығына үлгі боларлық іс.

«Қазақстан халқы Ассамблеясының құрылған күнінде — 1 наурызда, басқа уақытты қойса да болады — барлық ұлттың бір - біріне және осы адамдарды қабылдаған, аяушылық білдірген қазақтарға алғыс айту күні деп белгіленсе әділетті болар еді», — дейді Қазақстан Президенті.

Объяснение:

Бүгін алғыс айту күні. Жұрт кеше түннен бастап әлеуметтік желілерде, басқа да хабарласу құралдарында бір-біріне, әке-шешесіне, туыстарына, достарына т.б. рахмет жаудыра бастады. Бәрі дұрыс делік. Жалпы саналы азамат күнде Жаратушысына шүкіршілік айтып, ата-анасына, отбасына, жан-жағына шексіз алғысын білдіріп жүреді емес пе?! Бірақ неге арнайы бір күн алғыс айту күні деп бекітілді? Елбасы неге алғыс айту күнін жариялауды ұсынған еді? Бастаманың төркінінде қандай мақсат бар еді?

2015 жылдың сәуір айында Қазақстан халқы Ассамблеясының «Мәңгілік Ел: бір ел — бір тағдыр» тақырыбымен ұйымдастырылған жиынында Қазақ елінің Президенті Н.Ә.Назарбаев: "Қазақстан ежелден осылай көпұлтты болды деп санайтындар тарихты білмейтіндер" дей келе, Қазақстанды мекен ететін барлық этнос өкілдеріне жаңа мерекені - "Қазақтарға рахмет айту күнін" ұсынды. Сонымен қатар, Назарбаев еліміздің халқы өткен ғасырда орын алған оқиғаларды есте сақтауы керектігін айтып өзі сол кезді былай деп еске алды:

«Сталин режимінде әр жылдары, өздеріңіз білетіндей, халықтар түгелдей жер аударылды. Оларды вагондардан ауылдарға тастап кете берді, олардың еш дүниесі болған жоқ. Сол уақытта бұл далада өздері мұқтаж бола отырып, оларды саман үйлеріне қабылдаған қазақтар, қазақ отбасылары ғана өмір сүрді. Саманнан жасалған екі бөлмелі там үйде тұрған біздің отбасы да үш баласы бар жанұяны қабылдап алды. Көз алдымда әрқашан олардың бөлменің бір бұрышына жиналғанын елестете беремін, олар қорқып тұрды — киімдері жыртылған, аш, тозып кеткен. Олар біздің отбасыда өмір сүрді, жұмыс істей бастады, өмір бойы алғыс айтып өтті. Мен оның балаларымен дос болдым».