Жағдаят шетелден танысын қыдырып келді ол қазақтың ән күйін есеп толғанын айтты сенен олар туралы толык малмет беруде отенде не естейсен

Книга - лучший и самый надёжный друг человека на все времена. Книга никогда не предаст. Книга всегда скажет правду и покажет верный путь к истине, даже если если она содержит лож. Конечно для этого надо уметь читать и между строк, уметь видеть истинные ценности в вещах и оценивать события с разных точек зрения.
Книги сопровождают человека всю его жизнь, начиная со младенчества. Они являются нашими верными спутниками и учителями и наставниками. Книги учат наш, что такое хорошо и что такое плохо, учат нас быть смелыми и отважными, сильными и гордыми. По книгам мы учимся любить и жить, так как это подобает настоящему человеку.

Как говорил Вольтер, читая в первый раз хорошую книгу, мы испытываем то же чувство, как при приобретении нового друга. И действительно, некоторые книги мы перечитываем за свою жизнь несколько раз. И каждый раз мы открываем для себя новые впечатления, отмечаем то, что не заметили тогда, раньше. Вновь прочитать уже читанную книгу, значит вновь увидеть старого друга.
Многие великие люди приклонялись перед книгами и оставили о них слова, которые в стали известны всему человечеству. Конечно, это были писатели и поэты, философы и ученые. И действительно, писатель и его книга, подобны учёному и его открытию. Великий французский писатель Виктор Гюго очень тонко подметил, что творец самой книги - автор, а творец судьбы этой книги общество.

Цицерон писал, - "Дом, в котором нет книги, подобен телу, лишенному души." Замечателен тот факт, что Цицерон жил за 100 лет до нашей эры. Да, тогда знали уже истинную цену книгам. Книги всегда хранили бережно и не только потому, что они были дороги, но и потому что их ценили на подобии того, как ценят духовные реликвии. Вильям Теккерей, английский романист-сатирик питал к книгам особенно теплые чувства, говоря, что кгиги просвещают душу, поднимают и укрепляют человека, пробуждают в нем лучшие стремления, острят его ум и смягчают сердце. И в этом книги подобны настоящему оружию, которое нам во времена напряженные. Это сходство книг с оружием очень четко подметил Джеймс Фенимор Купер, определив книгу, как оружие обладающее силой силой, чтобы или разрушить.

Сегодня многие повести и рассказы, романы великих писателей экранизированы, и потому многие не утруждают себя чтением, а смотрят кино. Жаль, но они не понимают, что обедняют свои души, отказавшись от чтения, заменив книгу кинофильмом. Те кто не любит читать, даже не подозревают, что читая они погружаются в описываемые события и проходят с героями книг все от и до, сочувствуют и сопереживают героям, часто сами оказываясь на их месте. Верно сказал Эрнест, - "Все хорошие книги сходны в одном - когда вы дочитаете до конца, вам кажется, что все это случилось с вами, и так оно навсегда при вас и останется."

Объяснение:

Күлтегін (684-731 жж.) - Құтлық(Елтерiс) қағанның екiншi ұлы, Білге қағанның (Могилян) туған iнiсi. Шешесi Елбiлге қатұн. Ашина тектi.

Күлтегiн 7 жас кезiнде әкесi Құтлық ( 680-692 жж. билік құрған) қайтыс болады. Қаған тағына оның iнiсi Қапаған (692-716 жж.) отырады. Күлтегiн мен Бiлге, Қапағанның iнiсi Бөгүнi (716 ж.) тақтан тайдырып, қағандық билiктi Бiлге қолына (716-734 ж.) алады.[1]

Екінші Шығыс Түрік қағанаты әскерінің бас қолбасшысы, «көк түріктің көк семсері» атанған атақты батыры. Әкесінен жастай жетім қалып, ағасы Қапаған қағанның тәрбиесінде өскен Күлтегін тым ерте есейіп, қабырғасы қатып, бұғанасы бекімей жатып, жау жарағын асынып, түрік еліне тұс тұстан төнген басқыншы жауға қарсы үлкендер қатарында тұрып, ерлікпен күреседі. Бұл ретте түріктің атақты Білге қағаны Күлтегін батырдың басына қойылған ескерткіші тасқа ойып жаздырған ғұмырнамасында: «әкем қаған өлгенде інім Күлтегін жеті жаста қалды. Он жаста Ұмай текті шешемнің бағына інім Күлтегін ер атанды» деп жазды. Тарихи деректерді салыстыра зерделесек, бұдан Күлтегіннің он жасында ер атанып, алғаш көзге түскен соғысының табғаш елінің әйел патшасы У хыудың Қапағанның басына ақша тігіп, кімде кім оны өлтірсе, соған «Жан чо» («Чоны өлтіруші», яғни Мочо Қапағанды өлтіруші) деген атпен бірінші дәрежелі кінәз атағын беремін деген уәдесін арнайы жарлықпен бекітіп, түрік еліне жазалау жорыққа қалың қол аттандырғаннан кейінгі, 694 жылғы Жау жыу және Дин жыу аймақтарында болған соғыс екені анық көрінеді. Қапаған осы соғыста 90 мың тұтқынды қолға түсірген. Міне, осыдан былай Күлтегіннің ерлік жолы басталады. Тарихи деректер сол кездегі ел тәуелсіздігін сақтап қалу жолында болған қырғын соғыстардың бірде біреуінің Күлтегінсіз өтпегенін, дулығасы жарқырап, жауын жапырып қан майданның ортасында жүргенін тамсана баяндайды. Бұл арада сол деректерді тізіп жатпай ақ, батырдың өзіне арнап орнатылған ескерткіштегі мына жазулардан да біраз жайды аңғаруға болады. Тас жазудың авторы Йолығ тегін Күлтегін ерлігін былайша тізбелейді:

Он алты жасына келгенде алты чуб, соғдыларға қарсы аттандық. Күлтегін жауға жалғыз ұмтылды. Ол тұтықты қарулы басшылармен қолға түсірді. Ол әскерді сонда талқандады. Жиырма бір жасында Чача Сеңүнмен айқастық. Күлтегін әуелі Тадықан шораның Боз атын мініп шапты. Ол ат сонда өлді. Екіншісінде Ышбыр Жамтардың боз атын мініп шапты. Ол ат та сонда өлді. (Күлтегіннің) сауытына, қалқанына жүздеген оқ тиді, бірақ бірі де денесіне дарыған жоқ. Күлтегін жиырма алты жасқа келгенде қырғыздарға қарсы аттандық. Күлтегін Байырқының Ақбоз айғырына мініп, шабуылға ұмтылды. Бір батырын оққа ұшырды, екі батырын найзамен түйреп түсірді. Ақбоз айғырдың белі үзілді. Қырғыз қағанын өлтіріп, елін алдық... Тоғу қаласында шайқастық. Күлтегін Азбан ағын мініп ұмтылды. Алты батырын шаншып түсіріп, жетіншісін қылышпен шапты. Тоғыз батырын қуып жетіп, тақымға басты Оғыздармен соғыстық Күлтегін Жетімек (Өгсіз) атқа мініп шауып, тоғыз ерін шанышты... Түргеш халқы жау болды. Күлтегінді шағын қолмен жібердік. Жойқын соғыс жасапты. Қара түргеш халқы сол жерде өлім тауыпты...