2-тапсырма Үзінділермен танысып, кестені толтырыңдар 1-үзінді...Ішінде әкемнің нағашысы Байтана Текебай би де бар екен. Ол кісі қайта сайланудың сары уайымымен аһылап-үһілеп берекесі кете беріпті. Оязға дер кезінде мына қағаз бармайтынболды деп қатты қайғырғаны сонша, соны көріп менің әкем Момыш:— Не боп қалды? Неге қиналдыңыз? — деп сұрайды.— «Жартыны» ешкім жаза алмай қойды ғой, құдай-ау, — депті би. «Жарты» дегені 1/2екен.— Мен жаза аламын, — депті менің жиырма төрт жасар әкем.Сен жаман неме. не жазып жарытамын дейсің. Екі күннің жүзі болды, ол қиын жазудымына оқыған молдалардың өзі түсіре алмай отыр, — деп Текебай сене қоймайды.— Мен жазып берсем, қайтесіз, — депті әкем.2-үзіндіӘжемді мен апа деймін.— Кішкентай ғана құлыным менің, ерте тұрып кеткенің қалай? — деп апам мені қолымнанжетектеп алады. Мен тырмысып, үйге басқым келмейді. Әлгі бір күн шоқыдан шығып кележатқан шақтағы ғажайып суреттен айрылғым жоқ-ақ.— Жүр, қымыз құйып берейін, ақыр ерте тұрыпсың ғой, — дейді апам. Мен жалаңаяғымды тасқа тіреп, тыртысып бағамын. Сөйтсем кәрі апам:— Жүрмесең мейлің, қымызды түк қалдырмай өзім ішіп қоямын, — деп үйге кіріп кетеді.Сонда барып мен бақыра жылап апамның соңынан тұра жүгіремін.Қайран, балалық-айдесеңші! Алыста қалған арайлы адал таңдарым менің. Онда мен кіп- кішкентай сәби едім.Ал айнала таулар да, үйлер де, қойтастар да, жылқылар да — бәрі- бәрі үлкен болатын.Адамдардың бәрі «айналайыннан» басқа сөзі жоқ, кілең мейірімді жандар болыпкөрінетін... Қария кісілердің сақалынан қасиет-қадір белгісі көрініп тұрар еді маған.комектесндершы